Inderdaad, ‘t vertellingske van Strand is uit, dus ontbijten we niet meer thuis maar op het benedenverdiep bij de 60-plussers. Herman gaat niet mee want zijn maag is nog aan het vechten tegen de koelkast die we gisteren leegdronken. Voor we de deur definitief toetrekken maak ik nog een statieportret van Herman en Gilles.
De foto van Herman zal wel ietsje moeten gefotoshopt worden want hij ziet bijna zo wit als de frigo die we leegden.
We willen voor 18 u vanavond in Calitzdorp zijn om daar het orgelrecital te kunnen bijwonen. Ons doel is rond de middag een halte in te lassen in Swellendam, een stadje dat ongeveer halfweg ligt. Onderweg moeten we over de ongeveer 30 kilometer lange Tradouwpas. Tradouw betekent in het Khoi “het pad van de vrouwen”. Het verhaal over de Tradouwpas vertelt dat dit pad vooral door de Khoivrouwen werd gebruikt en dan vooral door vrouwen die na de geboorte hun kinderen moesten aangeven bij het magistraat dat in Swellendam gevestigd was. Met baby en al trokken zij de bergen over om deze formaliteit af te handelen. De pas werd rond 1870 door de befaamde Thomas Bains ontworpen en de bouwwerken werden hoofdzakelijk uitgevoerd door krijgsgevangenen.
Wij krijgen hier immens mooie berglandschappen voorgeschoteld. Na de nieuwe haarspeldbocht nog indrukwekkender dan bij de vorige.
Spijts onze vele fotostops bereiken we toch al Swellendam tegen halftwaalf. Hier genieten we van een frisdrankje op het terras van Old Mill, een etablissenment en tevens B&B waar we vroeger nog verbleven.
Het wordt uitgebaat door een Belgische dame Nicky. Voor de lunch rijden nog een stukje door tot Barrydale.
We parkeren ons Chevroletje toevallig tegenover een klein artisanaal weverijtje met bijhorend winkeltje.
Dat moeten we toch eens van naderbij bekijken. Er staan een drietal machines maar er is slechts één wever present, en gezien de machines nog manueel moeten bediend worden kan er ook maar één machine draaien. Die kerel gelooft me niet als ik hem vertel dat één wever in België wel tot 30 weefmachines bedient. Intussen is er een kettingdraad gebroken op zijn getouw en ik herstel die draad binnen de kortste keren; aanknopen, schranken, doorhalen door de hevel en doorhalen door het riet. Nu krijgt de man wel respect; als ik dat kan, dan zal dat ook wel waar zijn van die 30 machines…
We nemen een licht lunchke – voor Herman een uitgeklopte coca-cola – en we zetten onze tocht verder, ditmaal over Route 62. Vergelijkbaar met Route 66 in Amerika, maar natuurlijk niet zo lang. In vergelijking met de mooie natuur van deze voormiddag wel veel eenzamer. Na een half uurtje echter wordt die eenzaamheid doorbroken door RONNIE’S sex SHOP.
Oorspronkelijk was RONNIE’S SHOP een winkeltje dat zowel ijsjes, benzine, bier, de krant als halfzachte frieten en een boerewors verkoopt. Waar je puur uitstapt omdat je al een paar uur in de auto zit, het warm is, je even de benen wil strekken en wel zin hebt in een koud drankje. Maar verder is het een kwestie van snel weer doorrijden, vooral niet te lang blijven hangen. Dat was Ronnie’s sex shop ten voeten uit. Ronnie, een oudere grijsaard uit de buurt, vond het allemaal wel prima. Totdat Ronnie een paar dagen weg was en vrienden van hem de zorg voor zijn winkeltje overnamen. Of het uit verveling of onder invloed van een paar biertjes teveel was vertelt het verhaal niet helemaal, maar weldra waren daar drie subtiele letters toegevoegd op de muur van Ronnie’s shop. Tussen Ronnie’s en shop stond daar ineens het magische woord – onderstreept nog wel – geschilderd, eveneens in keurig rood: SEX.
De heren keken tevreden naar hun nieuw geverfde uithangbord… en zagen dat het goed was. Want in een paar dagen tijd draaide Ronnie’s sex shop een omzet die een veelvoud was van de dagen, maanden, zo niet jaren voor de ‘restyling’. Letterlijk niets was anders, behalve de naam van het beestje. Sex doet verkopen, zo blijkt. Om het geheel in de afspanning een wat meer erotische lading te geven, vind je vandaag de dag in Ronnie’s sex shop een plafond bezaaid met hangende beha’s in alle maten, kleuren en soorten.
Of het de bedoeling is dat vrouwelijke bezoekers zich ontkleden om hun beha als souvenir achter te kunnen laten is niet helemaal duidelijk, je wordt er als vrouw in ieder geval niet toe verplicht. En verder zijn de beha’s de enige ‘sexy’ items die je bij Ronnie’s tegenkomt. Want om nu te zeggen dat Ronnie zelf bijzonder sexy is…? Helaas.
Ik informeer bij Ronnie naar zijn Dalmatier, een prachtige hond waarvan ik vorig jaar enkele mooie foto’s nam. “Dalmatier dood mienheer” is het antwoord. Ik beloof Ronnie om hem die foto’s per mail toe te sturen. Van Gilles en van Hilde neem ik een foto aan de graffitiwand.
Herman poseert liever in open lucht.
Op dat buitenpleintje staat er ook sinds jaar en dag een wrak van een landbouwtraktor. Een Benidorm Bastard heeft er zijn Benidorm Gusta op geïnstalleerd en neemt er nu een mooie foto van. Amusant tafereeltje.
Ondertussen hebben we hier wel een half uur verloren, alhoewel… verloren kunnen we dit niet noemen. Tegen 17 uur zetten we voet aan wal bij Soeterus (Zoete rust) in Calitzdorp. Bij die twee heren verbleven we enkele weken geleden ook al. Calitzdorp is wereldvermaard voor zijn Port-wijnen en het welkomstdrankje bij Soeterus is dan ook een witte of rode port.
Nadat de koffers in de respectievelijke kamers zijn gedeponeerd spoeden we ons naar de centrumkerk van Calitzdorp. Immers elke weekdag om 18 uur zorgt koster Jean Creil hier voor een orgelrecital. Als we de kerk binnenstappen worden we door Jean Creil himself begroet. Hij schudt ons de hand en voegt er aan toe dat hij ons ooit al gezien heeft. Weeral herkend. We zijn vandaag met niet meer dan een tiental toehoorders, maar dit doet niets af van de kwaliteit van het recital. Gedurende meer dan één uur krijgen we werken van Bach, Händel en ook eigen composities van Jean Creil te horen. Een verademing in onze drukke dagen.
Terug aangekomen in “Soeterus” hebben de heren Luis en Retief ons een verzorgd tweegangendinner voorbereid. Gilles lust het lamsvlees niet echt, doch hij krijgt een dubbel dessert ter compensatie. Achteraf nog een babbel en dan wacht de bedstee.
In bijlage nog een drietal foto-aanvullingen.
Met die emmertjes kan er toch niet veel geblust worden.
hier en daar lees ik dat jullie herkend worden : zijn er die jullie niet meer zouden herkennen na zelfs een eerste ontmoeting..?…Illustratie : dat weverke, zag die er niet intens gelukkig uit!