Zaterdag 9 Maart. Dagje Cape-Town.

Inderdaad, het zonnetje is terug van de partij. We hebben nog geen proviand in ons appartement, dus gaan we ontbijten in het restaurant op het gelijkvloers. De drie 60 plussers betalen 20 Rand (1,8 Euro) en Gilles 32 rand (2,9 Euro) voor een volledig ontbijt. Spiegeleitje met spek incluis.                                                                                         Omdat Herman de markt van Bisquit Mill op Woodstock nog nooit bezocht heeft, en deze alleen plaats vindt op zaterdag besluiten we om vandaag terug naar Kaapstad te trekken. Het valt niet mee om een parkplaatsje te bemachtigen maar uiteindelijk vallen we op parkwachter George die ons een honderdtal meter voorloopt in een zijstraatje. We staan daar goed verdoken en George zal ons Chevroletje bewaken tot we terug zijn. Het is immers “zijn” straatje. We houden nog een paar keer halt voor jonge straatmuzikantjes. Ze zingen uitbundig en tokkelen onderwijl met hun stokken op potten, emmers, ja zelfs op een afgedankte TV kast. Het rithme en volume stijgt naargelang de centjes in hun potje vallen.

Op de markt van Bisquit Mill zelf is het als naar gewoonte koppen lopen. We zoeken een beetje de rustigste plekjes uit en we lopen van pleintje naar tentje, van winkeltje naar terrasje. Gilles is enorm geboeid door het grote magazijn waar megaposters gedrukt worden met inktjet- en transfert drukmachines. Hij heeft immers een grafische opleiding gevolgd, en zodoende…

Midden in die drukkerijtoestanden hebben we zelfs een discussie over fotokaders die aan een wand hangen. Zou dit behangpapier zijn met afbeeldingen van kaders, of zijn het echte kaders? Ze zien er danig 3-dimensioneel uit dat we het bij echte kaders houden, en het duurt tot wij ze kunnen aanraken voordat we geloven dat het inderdaad behangpapier is. De techniek staat niet stil… en wij ook niet, want Herman is ondertussen al de wijnen aan nippen in de nabijgelegen wine-store. In dit magazijn zijn er een twintigtal wijnproducenten die hier hun standje hebben om hun producten voor te stellen. Elk op zijn manier.

 

Zowel Herman als Gilles zitten (of staan) in de horeca wat maakt dat ze zich hier goed thuis voelen. Alhoewel nog geen elf en twintig laten ze zich toch al door enkele proevertjes verleiden. Alhoewel de hangaar van de voeding een heksenketel is proberen wij toch een glimp op te vangen van dit werelderfgoed van de voeding. Van de A van aalbessen tot de Z van zandwafeltjes, je kunt het niet vlug genoeg bedenken.

Niet alleen de eet- en drinkwaren lonen de moeite, ook diegenen die ze verkopen zijn het observeren meer dan waard. Alle landen, alle types, alle kleuren en genres komen hier aan bod. Sommigen moeten het halen van hun kledij, anderen van hun hoofddeksel, maar de meesten toch van de presentatie en de kwaliteit van hun product. Leerling verkopers zouden hier veel kunnen opsteken.

We genieten van een broodje in de Bromwel, een zaak net buiten het drukke gedoe van de Bisquit Mill. We zitten op het buitenterras en op enkele meter van ons staat een zwarte pseudo-zondagsschilder met zijn ezel en twee zwartwitte zebra’s (op het canvas). Wij dachten dat het schilderij zo goed als afgewerkt was, maar die kerel begint daar de witte streepjes in te  kleuren. Hij maakt er waarempel regenboog-zebra’s van. In de tijd dat wij ons broodje verorberen zijn de zebra’s af en klaar voor verkoop. Dat laatste wordt volgens ons het moeilijkste.

Wanneer de dienster de rekening brengt overhandigt ze ons een bruine zak gevuld met een brood en een tiental kleine broodjes. Als we om uitleg vragen vertelt ze dat de zaak om 16 uur sluit, en dit tot maandagmiddag. Dus geven ze vanaf nu het onverkochtte brood mee met de goede klanten, en vermits wij hier veertien dagen geleden ook al langs kwamen met zes personen zijn wij goede klanten. Ook dat is Afrika…                             Van hieruit gaat het naar de Bo-Kaap, de Maleisische wijk met de gekleurde huisjes. We bezoeken het kleine museum waar toevallig een Afrikaanse omroep een TV reportage inblikt over deze Bo-Kaap. Een tip dus voor onze Afrikaanse vrienden; aandachtig TV kijken en misschien krijg je Chris of Hilde, Herman of Gilles eerstdaags te zien.

Voor de terugweg nemen we de kustbaan over Camps Bay waar we een koffiestop inlassen in de gekende Blues. Spijts het zonnig en snikhete weer is er nogal wat wind en een zeer ontstuimige zee. Dit levert dan weer mooie prentjes op, zowel voor het oog als voor de lens.

Bij het binnenrijden van Strand wippen we binnen in de Spar voor enkele elementaire voedingswaren. We zijn nu immers voor een tijdje op appartement, en het doet wel goed om ook eens “thuis” te eten.                                                                                       Eenmaal aangekomen kan Hilde niet vlug genoeg het soupeetje bereiden en kunnen de mannen niet vlug genoeg het flesje “Poncraz”, ontkurken. Volgens Herman is dit veruit de beste Afrikaanse Champagne die zijn grote voet mag plaatsen naast om het even welke Franse Champagne.

Het apéritief is dus supergeslaagd. En de dinner moet niet onderdoen; lekkere tomaatjes met mozarellakaas, rauwe en gekookte ham, gekookte eitjes en supervers gratis gekregen brood. Enig minpunt van de avond is de afwas-les. Om hier toch nog een vrolijke noot aan te geven en om vriend Noël in België te plezieren zetten de afwassers een Armstrong-petje op, en inderdaad; ‘t wordt leuk… of is het de Poncraz die zijn werk begint te doen?

Geen geluk; het is Gilles die deze foto nam met zijn I-Phone; hij stuurde hem door per mail, en mijn blog wil die foto nu niet aanvaarden… om veiligheidsredenen? Betreffen deze veiligheidsredenen de inhoud van de foto of worden ze verstuurd in een andere norm? Joost mag het weten… Maar ik kan je dus die foto niet tonen.                                   Ondertussen is Gilles al terug thuis en kan hij het misschien eens onder een andere norm doorsturen. Gedurende de afwas genieten we in ieder geval nog van prachtige beelden die geprojecteerd worden op de grote vensters van onze flat.