Voor één keer geen stralende zon bij het ontwaken. De hemel ziet pikzwart en het is al aan het regenen. Zelfs de tamme parelhoen loopt er triestig bij.
Het prachtig terras van “Von Abercron” kan vandaag geen dienst doen voor het ontbijt en we worden verplaatst naar de living van Petra.
Met alle zes de gasten aan één tafel. Het zijn allemaal Duitsers. Wij Vlamingen echter zijn polyglot; we passen ons direct aan en we hebben leuke gesprekjes in het Duits. Na de afrekening en de intussen klassiek geworden afscheidsfoto, ditmaal met Petra, gaan we voor 120 kilometer de natte weg op naar Strand.
Aan een benzinestation maken we onze pompist dolgelukkig met een Radio Shack koerspetje, en daarna zijn we voor nog een luttele 100 kilometer meer dan drie uur onderweg.
Gutsende regen, zichtbaarheid praktisch nihil; plezant is anders.
Maar we bijten op ons sjiek, we doen het traag en voorzichtig en tegen 14 uur staan we aan de receptie van “Strandpaviljoen”, een mooi gebouw dat met de voeten in het water staat.
Hier beschikken we gedurende een volle week over een drie-slaapkamer appartement dat we zullen delen met vriend Herman Declercq en zijn kleinzoon Gilles. We kunnen slechts vanaf 16 uur over het appartement beschikken, maar na een paar grapjes en een Radio Schack petje wordt dit een uurtje vervroegd. Juist tijd genoeg dus om in het restaurant van het gelijkvloers letterlijk van een lunch voor gepensionneerden te genieten. Deze 3 gangen lunch kost normaal 55 Rand (= 5 Euro) en voor 60 plussers is dit 39 Rand (= 3,5 Euro). En het is nog lekker ook. Wie doet beter? Het appartement valt reuze mee, en we zijn nog maar pas binnen of Herman en kleinzoon Gilles maken ook hun opwachting. Het woord kleinzoon mag je niet te letterlijk nemen, want Gilles is een boom van ne vent en hij is 24 jaar. En net als het appartement valt ook hij geweldig mee. Bij de eerste kennismaking althans. (Grapje).
We installeren de verschillende kamers en beslissen dan om zo vlug mogelijk naar de airport van Kaapstad te rijden om de huurwagen van Herman terug in te leveren. Trouwens, Herman is op Johannesburg gevlogen, heeft daar een wagen gehuurd, en is dan samen met Gilles in 2,5 dagen naar Strand gereden. Ze hebben dus niet veel aan sightseeing moeten doen om dit te overbruggen. Vanaf nu kunnen ze dus uitrusten en zich laten vervoeren in een mooie witte Chevrolet met een uitstekende driver die op zijn beurt geleid wordt door GPS Ellen. Wel eerst nog met de twee wagens tot Kaapstad (55 km) en dat gaat zeer vlot. Gilles plakt letterlijk aan mijn gat. Het droppen van de wagen verloopt ook vlot, en omdat we dan toch in de omgeving van Kaapstad zijn beslissen we dan maar om daar de avond door te brengen op het gekende “Waterfront”.
We dretsen daar alles af en Gilles wil natuurlijk op de foto met de Nobelprijswinnaars. (Ken je ze nog?).
Als de maagjes beginnen te grollen trekken we binnen bij Ocean Basket, een horecaketen van het betere soort. Onze dienster noemt Viola, en we zingen haar in vier akkoorden een eigen interpretatie van “Violetta”. Viola is ontroerd van onze serenade, en ze dient ons een kingklipvis op om vingers en duimen af te lekken. Tussen haakjes wil ik vermelden dat mijn duim bijna genezen is.
Achteraf drinken we nog een Belgisch biertje in Den Anker, alwaar Gilles verschillende oogkontakten heeft met de nieuwe verantwoordelijke van de zaak. Als je ‘t mij vraagt; een toffe verschijning. We rijden nu terug naar Strand, en uiteraard doen we een beetje navraag bij Gilles over hetgeen we bemerkt hebben. En hier blijkt dat het initiatief van de juffrouw kwam en niet van Gilles. Wordt misschien nog vervolgd… Eenmaal terug in ons Strandpaviljoen appartement staan we nog een tijdje in vervoering voor het prachtig zicht op het stadje Strand.
Een sterrenhemel moeten we missen wegens de bewolking, maar de weersverwachtingen voor morgen zijn goed, dus… lekker slapen.
Dat maakt dat we nog schulden hebben aan julllie.
Weer moeilijk te vinden?
wat een (……)weer, zeg! tijd om naar huis te komen.