Zondag 24 Februari. Een ganse dag rond De Kaap met Gaston en Yvette.

We genieten van het lekker ontbijt, ditmaal wel met koffie dank zij Yvette. Alhoewel ze er nog niet willen aan denken zijn Anny en Trees reeds stiekem begaan met de valiezen voor de grote reis van morgen.

Weeral horlogestipt bellen Gaston en Yvette aan. In een vlugje nemen ze een kijkje in onze chique stolp, en weg zijn we, want ‘t wordt een drukke dag. Ditmaal kruipen we alle acht samen in onze minibus. Reeds na 500 meter rijden we door de Bo-Kaap, een Maleisische en meest schilderachtige wijk van Zuid-Afrika. Dat de huizen in de wijk er altijd fris geverfd bij staan, is niet voor niets. In de Bo Kaap is het traditie dat de bewoners na de periode van vasten tijdens de jaarlijkse Ramadan hun huizen opnieuw verven. Een korte fotostop is hier dus wel op zijn plaats.

Enkele kilometer buiten het centrum komen wij in Constantia. Spijts we al heel wat wijn-estates op ons actief hebben is Groot Constantia toch nog een must. Het is Zuid-Afrika’s bekendste wijnhuis. Voor architectuurliefhebbers een gelegenheid om een perfect bewaard gebleven stukje Cape-Dutch-architectuur te bewonderen.

Deze boerderij behoorde vroeger toe aan gouverneur Simon van der Stel en is vandaag de oudste van Kaapstad. Al eeuwenlang wordt hier wijn geproduceerd die tot de beste op internationaal niveau behoort. Wegens te vroeg op de middag en het drukke programma beperken we ons tot een kort bezoek zonder proeverij. Na dit prachtig wijngoed en de kleurijke huisjes van de Bo-Kaap gaat het naar de nog kleurrijker strandkabientjes van Muizenberg. Op het strand lopen hier dagelijks bewakers om de zwemmers te behoeden voor haaien. Als er een invasie van die beesten verwacht wordt, dan worden over een afstand van honderden meters netten gespannen in zee. Maar zowel voor zwemmers als voor surfers blijft het opletten geblazen.

Over Kalk Bay, waar wij twintig minuutjes verliezen door wegeniswerken gaat het nu naar Fish Hoek, een plaatsje dat door de jaren heen niets van zijn oorspronkelijke uitstraling verloren heeft.

De grootste aantrekkingskracht van dit dorp is het prachtige uitzicht op de baai en het lange witte strand wat uitnodigt tot zwemmen, snorkelen, zonnebaden en surfen. En tussen september en november is het een goede plaats om de walvissen met hun kalveren voorbij te zien zwemmen.                                                                                    Nog enkele kilometer verder bereiken we Simon’s Town, het stadje waar vriend Herman De Clerck zijn optrekje heeft. Herman komt ons rond 8 maart een weekje gezelschap houden in de Kaap. Simon’s Town is het ook de thuisbasis van een kolonie Afrikaanse pinguïns. Tussen de rotsen van Boulders Beach wonen 3000 van deze beschermde vogels. 

Je kunt ze vanaf een afstandje bekijken. Maar ook wandelend over de houten wandelpaden die speciaal zijn aangelegd boven het strand waar de pinguïns samen liggen, waggelen en zwemmen.

Van hieruit gaat het naar het uiterste punt van het schiereiland, naar Kaap de Goede Hoop en naar Cape Point. Gelukkig kunnen we een belegd broodje bemachtigen aan een van de tickethuisjes. Behalve dat Kaap de Goede Hoop een plek is met een rijke historie en het leuk is om bij het bord ‘’Kaap de Goede Hoop’’ op de foto te gaan, zijn het vooral de wilde bavianen en struisvogels die voor het grootste enthousiasme zorgen.

In het park beklimmen we de rots op het meest zuidelijke punt van het schiereiland.

Helemaal bovenop staat een vuurtoren en vanaf daar hebben we een schitterend uitzicht. Om boven te komen nemen we de “funicular”. Dit is een kabelbaantje, met de naam Flying Dutchman, die je 238 m boven de oceaan brengt.

Het is hier prachtig; er zijn rotsen waartegen de golven onophoudelijk met grof geweld beuken, de vergezichten, de dieptes. Een koppel Moslim Kuwaities is danig gepakt door deze indringende sfeer; ze vragen zelfs om met mij op de foto te komen.

Als we doorlopen tot het uiterste puntje komen we bij het Cape Point Lighthouse.

Overigens staan we hier niet op het zuidelijkste puntje van Afrika, die titel behoort aan Cape Agulhas 160 kilometer naar het oosten.

We trachten ons voor te stellen hoe de schepen hier vroeger voorbij voeren en schipbreuk leden vanwege de heftige stormen en de gevaarlijk hoge kliffen. Het werd in het verleden ook wel “Cape of Storms”genoemd en dat was niet voor niets. Het ging hier ook regelmatig mis omdat de oude vuurtoren vaak gehuld was in mist.

Van hieruit zijn we nog een half uurtje verwijderd van Chapman’s Peak. Met zijn slingerende wegen en waanzinnige uitzichten is Chapman’s Peak niet alleen een toeristische trekpleister, hij is nog funktioneel ook; Hij brengt ons van Kommetjie naar Hout Bay. De negen kilometer lange Peak telt 114 bochten en verrast ons met een adembenemend landschap. Veel Kaapstedelingen beweren  dat Chapman’s Peak niet alleen tot één van de mooiste plekken in Kaapstad gerekend mag worden, maar zelfs tot de mooiste routes ter wereld.

Tot drie maal toe maken we halt bij een van de vele utzichtpunten. Eenmaal de bergpas voorbij zijn we al een eind op Kaaptad genaderd, en komen we in Hout Bay, een idyllisch havenstadje met een uitgerekt wit strand aan de azuurblauwe zee. Waar soms wel eens een zeehond te bespeuren valt, en dat geluk hebben we.

Nu zijn we al op een tiental kilometer van Kaapstad genaderd, en onze laatste stopplaats is Camps Bay, het Knokke-Zoute van de Kaap. In deze super trendy plaats vinden we een bezoek aan de “Blues”, het icoon van deze badstad dan ook best op zijn plaats.

Dit hippe restaurant ligt op de eerste verdieping waardoor we een prachtig uitzicht geserveerd krijgen op het strand en de oceaan. Een tafel voor 8 is niet direct beschikbaar, maar we worden vriendelijk omgeleid naar de bar. Terwijl het mannevolk van een heerlijke pint geniet laten de madams zich gaan aan een mojito. Met veel liefde geshaked door de barman. Om nog beter in stemming te komen bestellen ze een schotel oestertjes die ze tussen de mojito door als tappa’s naar binnen spelen.

Aan tafel genieten we van een superlekkere Kingklip, een Afrikaanse vis die doet denken aan de zeeduivel van bij ons. Eenmaal thuisgekomen nemen we afscheid van Gaston en Yvette. Gedurende anderhalve dag waren zij aangenaam gezelschap en goede gidsen. Het uurtje bridge wordt vanavond vervangen door een lange babbel. Als het ware een evaluatie van de vier weken die we samen beleefden. Soms uitbundig over alles wat we meemaakten, soms melancholisch omdat we aan het einde gekomen zijn. Het animo steeg naarmate de witte Chenin Blanc en de rode Cabernet Sauvignon minderde. Drie maal raden wie morgen een houten kopke zal hebben… mis… want in de Blues heb ik op uitzondering van twee biertjes niets gedronken wegens chauffeur.