Zaterdag 23 Februari. Verkenning van Kaapstad.

Godver… godver… in de muessli zitten gedroogde stukjes banaan, en op één van die smeerlapjes bijt ik er wel die gekleefde tand vanaf zeker. Mijn imago dus weeral geschonden, en dat zal nu wel zo blijven tot in België.                                                           Na het ontbijt genieten wij nog een uurtje ons mooi appartement. Terwijl de vrouwtjes een zoveelste wasje slaan genieten de mannen op het terras, van waaruit we een prachtig zicht hebben, zowel in de verte als op het straatbeeld onder ons.

Onze aandacht wordt getrokken naar de straathoek vlak onder ons, waar tientallen zwarten samentroepen. Wat zitten, liggen of staan zij daar in godsnaam te doen? Het antwoord laat niet lang op zich wachten. Op geregelde tijdstippen komt daar een bakkie (Afrikaans voor een jeep met laadbak) of een vrachtwagen halt houden. Met z’n allen vliegen ze er naartoe, en na een discussie van jewelste mogen er twee, drie of nog meer mee in de laadruimte. De straathoek is als het ware een arbeidersbeurs, en de aannemers komen hier dagelijks de handlangers oppikken die ze die dag nodig hebben.

Om 10 uur halen we onze minibus van stal, in dit geval een dubbele ondergrondse parkeerplaats, behorend tot het appartement. Een pure luxe in hartje Cape-Town. Vijf minuutjes later zet GPS Ellen ons af in de Woodstockwijk, recht tegenover de Biscuit Mill, een oude koekjesfabriek. Sinds enkele jaren werd deze oude verlaten fabriek door enkele fanaten omgetoverd tot een markt-, eet- en boetiekcentrum waar elke zaterdagvoormiddag honderden mensen, zowel Afrikanen als toeristen op af komen. In het voorbije jaar werd zelfs een volledig glazen verdiep met dito lift opgetrokken op het dak van de fabriek.

Hier flaneren en slenteren we door designgalerijen, wijnhuisjes, antiekwinkeltjes, boekhandels en hippe modezaakjes.

De geslachten worden binnen de kortste keren gesplit. Terwijl de vrouwtjes (zo benoemd naar prins Filip) de boetiekjes aandoen gaan wij meer voor die wijn- en boekhandeltjes. Enkele dagen geleden vroeg goede vriend Stefaan C. uit Waregem om zoveel mogelijk inlichtingen en eventuele documentatie over de godsdienstbelevenis in Zuid-Afrika. Zijn dochter Margaux kan binnen een paar weken een verblijf van enkele weken in Zuid-Afrika versieren, maar dan moet ze doorstoten tot de top twintig op ongeveer tachtig student(inn)en die elk een bepaald aspect van Afrika moeten presenteren. En Margot ging voor de religiebeleving in Zuid-Afrika. Als je het mij vraagt; geen makkelijke keuze. Er zijn immers meer dan 50 verschillende godsdiensten in dit land. In de meeste townships staan er tussen de 15 en 20 verschillende kerkjes. Nu maar snuisteren in elke boekenwinkel, want de tijd dringt.

De documentatie moet mee met de vrienden die binnen reeds vertrekken. Inderdaad… het afscheid nadert snel, maar daar denken we nu nog niet aan. Het is ondertussen weeral elf en twintig, dus… tijd voor een…

Nadat de vrouwtjes ons, overladen met pakjes en zakjes, ons terug vervoegd hebben lopen we nog eens samen door de grote hangaar die volledig aan de voeding is besteed. Kraampjes met Brusselse wafels, Japanse sushi’s, Franse foie-gras, Hollandse kaas en Italiaanse pasta’s staan opgesteld tussen lange tafels waar je kunt aanschuiven. Als er tenminste plaats is. Wij zien het niet zitten om hier een snack te versieren, want je kan hier op de koppen lopen. Bijna geen doorkomen aan. Jammer, want met wat minder volk zou het hier wel aangenaam vertoeven zijn. Oppassen maar dat Bisquit Mill niet ten onder gaat aan zijn eigen succes.

Schuin tegenover de koekjesfabriek ligt Bromwell, een luxe-bordeel uit vorige tijden, maar hedentendage omgebouwd tot restaurant met aanpalende design- en kunstgalerie. Dus gaan we hier maar een snakske proeven.

Nu vlug terug naar Waterfront, want Trees zit op hete kolen. Immers, ze heeft een afspraak gemaakt in “Den Anker” met een bridge-vriend van Oudenaarde.

Gaston en Yvette Vanden Bossche wonen twee maal per jaar voor twee à drie maand in Zuid-Afrika (Blauwbergstrand) en voor de rest van het jaar in Oudenaarde. Wij bestellen een koffie in Den Anker, en stipt om 14u30 maken Gaston en Yvette hun opwachting. Hartelijke mensen die heel wat te vertellen hebben over De Kaap.

Zij stellen voor om zo vlug mogelijk de Tafelberg te gaan bezoeken, want momenteel is er geen wolkje te bespeuren, en voor hetzelfde geld zit die meer dan 1000 meter hoge reus morgen volledig in de wolken. We rijden naar de voet van de reus met twee wagens; Hilde en uiteraard vriendin Trees rijden mee in de wagen van Gaston, en Yvette komt ons in de minibus entertainen.

Ellen van GPS wordt het zwijgen opgelegd, en Yvette neemt op voorbeeldige wijze haar plaats in. Ze babbelt wel veel meer en veel vlugger. De Tafelberg heeft een kenmerkende platte bovenkant, en is ongeveer drie kilometer breed. Hij is vanuit de weide omgeving te zien en is beeldbepalend voor de omgeving. Op het westelijke uiteinde van de Tafelberg werd een kabelbaan aangelegd.  De cabine kan plaats bieden aan 65 personen, en gedurende het stijgen en dalen roteert ze rond haar as, waardoor iedereen kan genieten van het prachtig panorama. Eenmaal boven zijn er, naast het weidse uitzicht op de omgeving een restaurant en enkele curiowinkeltjes. Hier is ook het startpunt van een vijftal korte uitgestippelde wandelingen. Vanuit de cabine bemerkten we ook enkele jonge sportievelingen die de berg helemaal te voet op- en afdalen.

Hadden wij twee iets jonger geweest, dan hadden wij dit zeker ook geprobeerd, maar de laatste twee jaar zijn er te veel aan. Wij maken wel één van die kleine wandelingen op het blad van die tafel en genieten van de duizelingwekkende uitzichten. Alsof we er nog niet genoeg van hebben beklimmen we achteraf nog Signal Hill (met de wagens uiteraard), een uitloper van de Tafelberg. De heuvel kreeg de naam Seinheuvel in de Nederlandse koloniale tijd. Vanaf de heuvel werden seinvlaggen gebruikt om schepen te waarschuwen voor slecht weer. Vanaf de negentiende eeuw werden ook seinschoten afgevuurd voor elk schip dat men vanaf de heuvel de haven zag naderen. Bovendien ontstond de traditie om elke dag stipt om twaalf uur ’s middags een schot af te vuren ter ijking van de scheepsklokken. Nog elke dag om twaalf uur wordt zo’n kanonschot gevuurd. De knal is in het grootste deel van de City Bowl te horen.

Signal Hill biedt een adembenemend uitzicht over het stadscentrum, de Tafelbaai en de Atlantische oceaan. Onze I-pads, fototoestellen en filmcamera’s weten werkelijk niet waar eerst gekeken. Volgt nog een korte stop in Milnerton waar wij de ruwe branding gadeslaan vanop de huten brug. Nu zijn we dicht bij het huis dat Gaston en Yvette betrekken, en Yvette troont ons mee naar het domein  aan de Perlemoenstraat. Onze vrouwtjes hebben haar verklapt dat we geen koffie en geen filter hebben in ons Appartement, en daar wil lieve Yvette iets aan doen. Als dat dan ook weeral opgelost is moeten wij voor de reeds aangekondigde zonsondergang hoogdringend naar Melkbos, een dorp gelegen tegenover Robbeneiland. Je weet wel, dat eiland waar Nelson Mandela jarenlang gevangen zat. Van hieruit genieten we inderdaad van een glorieus ondergaande zon.

En vijfhonderd meter verder bevindt zich een van de lievelingrestaurants van Gaston en Yvette, de Orca. Gelukkig hadden zij gereserveerd, want de keet zit stampvol. En hier leren we een nieuwe Afrikaanse vis kennen; de stompneus. Een kanjer van een vis die zijn naam niet gestolen heeft, en die men van kop tot staart dient te verslinden. Weinigen voelen zich geroepen om voor dit gerecht te kiezen, maar we mogen allemaal eens proeven van Gaston (zijn stompneus nvdr). H e e r l i j k !

Onder het tafelen worden plannen gesmeed voor morgen; het wordt dus een dagtour rond de Kaap. Afspraak dus om 9u30 bij ons op het appartement.