Vrijdag 22 Februari. Van Elgin naar Kaapstad.

De Yellow Submarine is vannacht op koers gebleven, de boerewors is niet op de maag blijven liggen en in de metalmorphosis zijn bijna alle puzzlestukjes aan elkaar gelegd. Dus alleen maar vrolijke gezichten bij het ontbijt aan de boorden van de prachtige Elgin-vallei.

We genieten achteraf nog een uurtje van de prachtige omgeving en stellen dan onze GPS in op “Vergelegen”, het laatste domein welke we willen aandoen op de Wijnroute. Het is echter niet zo vergelegen als zijn naam laat vermoeden en Ellen van de GPS leidt er ons probleemloos heen.

Dit exquise wijngoed heeft, zoals de naam suggereert, een tijdloze dromerigheid over zich en weerspiegelt de geschiedenis van de eerste Hollandse en Hugenootse emigranten.

De eerste eigenaar, Willem Adrienne van der Stel, kreeg het landgoed in 1685 in zijn bezit, toen hij zijn vader Simon van der Stel opvolgde als gouverneur van de Kaap-kolonie.

Onze bedoeling is om vanmiddag op stap te gaan met ons picknick mandje (zoals Klaartje), maar daar komen we niet klaar mee… er zijn reeds 30 inschrijvingen, en 30 is het absolute maximum. Nu maar op zijn Belgisch excuses zoeken om toch aan dat picknickmandje te geraken. Wij hebben gisteren willen reserveren, maar niemand nam de hoorn op. Wij hebben een gehandicapt persoon bij (dat klopt, want in de groep zit er iemand met kozijntjes). Wij hebben meer dan 100 km omweg gemaakt om hier te geraken. Niets mag baten, en we laten ons dan maar verleiden om voor de laatste maal op ons wijnrouteparcours een wijntasting te doen. Vijf glaasjes per persoon te kiezen uit de lijst van een twaalftal. Blijkbaar beginnen de mannen er iets van te kennen, want unaniem zetten ze de Vergelegen Shiraz Reserve op nummer één.

Omdat de picknick is afgeketst trekken we nu naar “The Stables”, het restaurant van Vergelegen.

En wat blijkt hier… hetzelfde liedje; restaurant volboekt. En wij terug onze zelfde excuses. Dat van de telefoon aanvaarden ze direct, doch niet zonder controle. Zij vragen om alle nummers die ik gisteren met mijn gsm opriep te overlopen. Er zit natuurlijk geen enkel nummer in dat zou kunnen toebehoren aan Vergelegen. Met dat van die invalied hebben we meer succes.  Aan zijn stap te zien zag de juffer direct dat het “echt” was, en binnen de kortste keren stond een tafel voor zes gedekt. Voilà, weeral het bewijs dat de stoutste wezels de zachtste eieren zuipen. We genieten van een lichte snack, en dan is het hoogtijd om richting Kaapstad in te slaan. We hebben per internet in deze immense stad een appartement gehuurd voor drie dagen. We weten dat het te kloffe in het centrum ligt, we hebben een straatnaam, maar we hebben geen nummer. Raar maar waar. En we zijn vrijdagnamiddag. De burelen sluiten om 4 uur, en vanaf dan wordt het verkeer in en rond Kaapstad een echte kakafonie. Hilde panikeert, maar Ellen van de GSM blijft stoïcijns kalm als altijd. En ze parkeert ons vlak tegenover onze appartementsblok. De voorbije dagen had Ellen al heel wat goede punten verprutst, maar ditmaal verdient ze een dikke 10 op 10. En wat een mooi appartement; een duplex op een hoek, livingvensters over de twee verdiepingen. Eén kant zicht op de Maleisische wijk Bo-Kaap en de andere kant een majestueus zicht op de Tafelberg.

Perfect ingerichte keuken en drie slaapkamers met evenveel badkamers. Meer moet da nie zijn!

De rij-ervaring met de minibus door Kaapstad was zodanig positief, en dus besluiten we om vanavond met ons eigen karretje naar ‘t Waterfront te trekken. Het is voor de vrienden een eerste kennismaking met Kaapstad. Daarom is het Waterfront wel een ideale invalshoek om te starten.

We wandelen een uurtje de waterlijn, de pleintjes, de gallerijtjes en de straatjes af.

Als we aan het wereldvermaarde Belgisch café-restaurant “Den Anker” komen en de mannen een publiciteit van Bolleke Koninck bemerken zijn ze niet meer te houden. Zij slaan onmiddellijk rechtsaf en geven de vrouwen vrijgeleide om nog een half uurtje verder te snuisteren. Aan de toog, naast het levensgrote beeld van Manneke Pis genieten wij van twee bollekes en één witteke.

De vrouwtjes zijn veel te vlug terug en we krijgen een plaatsje toegewezen in het restaurant waar we genieten van garnaalkroketjes, Gentse stoverij en konijn bereid in Leffe. Belgischer dan Belgisch.