Donderdag 14 Februari. Valentijn in Kaapstad en afscheid van de vrienden.

Bij een nachtelijk toiletstondje heb ik terloops gemerkt dat alle filmbestanden volledig zijn gekopieerd. En om 7 uur zien we door ons vensterraam dat het al behoorlijk druk is in Kaapstad.

Na de Valentijn plichtplegingen met de wederzijdse uitwisseling van geschenkjes is het tijd om over te gaan naar de Valentijn fotosessie. Titel van deze bekroonde foto; “Alleen de viool kan dit koppeltje tegenhouden”.

Valentijn blijft nazinderen…

Om 10u30 trekken we Kaapstad in. We willen in het centrum een expositie van Foto Jones uit Knokke gaan bekijken. Spijts Luc over het juiste adres beschikt is het een puzzel om op het juiste adres te komen. Eenmaal ter plaatse vernemen wij dat die expositie al een paar weken tot het verleden behoort.Dan maar richting Green Market. Onderweg staan we toch wel even stil bij het aanschouwen van de glazenwassers op een grote building. Je moet die acrobaten zien slingeren. Spijtig dat het niet mogelijk is een filmpje te posten op de blog.

Niet te geloven welke toeren die mannen uithalen.

Het is intussen snikheet geworden (37° C). We zoeken een terrasje in de schaduw, en van hieruit hebben we een mooi uitzicht op het reilen en zeilen op die typisch Afrikaanse markt.

De kraampjes zijn als het ware aan elkaar gekleefd. Zeven dagen op zeven moet ’s morgens alles opgebouwd en ’s avonds alles terug afgebroken worden.

Beschilderde canvas, tassen, kledij, maskers, juweeltjes, postuurtjes… te veel om op te noemen.

En regelmatig enkele zangers of muzikanten die net als deze twee “Wonderful world” komen zingen.

Deze dames kwetteren in het Swahili.

Met volle overgave kwelen ze er op los. Het blijkt dat de linkse dame op de foto volledig blind is.

Deze pyjama kerel schijnt de baas te zijn van een vijftal kraampjes. Vanuit zijn bureaustoel superviseert hij nauwlettend zijn personeel terwijl hij op de IPhone zijn omzet kan bijhouden. De moderne Afrikaanse manager dus.

Na dit intermezzo trekken we naar de Long Street, de Rue Neuve van Kaapstad. Aan een coiffure salon mogen we een Valentijn kapsel kiezen voor onze dames. Als we de keuze gemaakt hebben steekt er wel een onverwacht probleem de kop op; het duurt minimum vier uur om een dergelijk kapsel te arrangeren. En zoveel tijd hebben onze dames niet.

We passeren een gespecialiseerde fotowinkel. Twee jaar geleden heb ik er een telelens gekocht voor mijn Panasonic fototoestel. Luc is reeds een tijdje op zoek naar een beschermhoesje voor zijn GoPro toestelletje. Hier hebben ze dat; in blauw rubber. Chique.

Als ik de verkoper opmerkzaam maak op mijn lens doet hij alsof hij mij nog herinnert. Of zou het toch kunnen?

Iets verder ligt het “Grand Daddy” hotel.
Op het dak van dit hotel staan een viertal antieke airstream caravans. Ze zijn alle vier gepersonaliseerd en ze doen dienst als hotelkamer.

Het hotel heeft ook een restaurant; THIRTY ATE. De naam staat evengoed voor het huisnummer (38) als voor eten. Knap gevonden!

De menu kaart dient ook als onderlegger.

Voor onze laatste lunch eten we alle vier iets anders. Moet kunnen…

 Het urinoir is ook een specialleke. Wanneer je voor het urinoir staat kijk je in een aquarium. Je moet er maar aan denken…

We wandelen nu terug naar ons Signature Hotel. Immers, binnen een uurtje moeten Luc en Dominique vertrekken naar de airport. Zij moeten er ook nog de Toyota Fortuner die ons een ganse maand rondvoerde inleveren. En daarvoor  verdient Luc een dikke pluim. Meer dan vierduizend kilometer stuurde hij ons feilloos over harde en zachte wegen, over grint en over zand, door rustige steegjes en door druk stadsverkeer. Alsof het niets was. Danke Luc, volgend jaar mag je meedoen in de DAKAR.

Pijnlijk moment. Na een ganse maand samen op stap geweest te zijn, gaan onze wegen nu uit elkaar. Scheiden doet lijden. Dank voor alles Luc en Dominique. Hopelijk kunnen wij dit in de toekomst nogmaals herhalen. Snif snif…………….. Goede reis verder en tot wederziens in April in België. Snif snif……..

We blijven ietwat verweesd achter. Om vanavond die leegte te doorbreken beslissen we om toch maar deel te nemen aan het Valentijn event. Daarvoor hebben we geen taxi vandoen, want alles speelt zich af in het restaurant VIVALDI van ons hotel. Maar eerst trekken we ons een paar uurtjes terug op de kamer.

Het is nog een beetje worstelen geworden om aan een mooi plaatsje te veroveren in het restaurant. Naar het schijnt waren wij de laatsten die er nog bij mochten. Pas neergeploft in onze siège longue of daar komt een super sympathieke ober ons elk een glaasje rosé bubbels aanbieden. Geste van het huis voor Valentijn.

Het appelsien schilfertje  moest er niet in liggen, maar ’t is toch lekker.

Als starter een prawn cocktail. Super lekker.

Conrad, intussen kennen we zijn naam, komt onze Chardonnay openen, en weet ons intussen te vertellen hoe het scenario van vanavond in elkaar steekt.

Conrad’s verhaal is nog niet uit, of komt daar een chanteuse van de trappen gegleden. Oooh, wat heeft die dame een mooie stem. Zij zingt “When you believe” van Withney Houston. Moest je niet weten dat Withney Houston reeds gestorven is, en moest je de dame niet zien, dan zwzze je dat Withney aan het zingen is.

Dat moet ik uiteraard gaan filmen… wat wil je?

Kom ik naar mijn plaats terug, en wat zie ik?… Zit die duivelse Conrad wel bij Hilde in de zetel zeker. En dat op Valentijn. Awel merci!

Bij het genieten van de hoofdschotel (Spiced sirloin on the bone, grilled and served with madagascar pepper sauce, tempura onion and fries) wordt het misstapje van Hilde met de mantel der liefde afgedekt.

Maar wie verschijnt er nu van achter de trappen… Inderdaad, Conrad. Ook een prachtige stem. Hij mag naast Phil Collins lopen. Na dit te horen ben ik al veel minder kwaad. Er zit een familie Japanners in de zaal. Die schijnen met kinderen en kleinkinderen overgevlogen te zijn om de 90 jaar van Opa te vieren. En Opa is ook mee. Flinke kerel nog. Doet ons beiden denken aan Mijnheer Hobo zaliger. Maar wat blijkt? Een kleindochter is reeds een half uur in slaap gevallen. Zelfs de mooie stem van Conrad beroert haar niet. Misschien is het de jetlag die haar parten speelt.

Intussen gaat Conrad maar door met zijn performance.

Ik ontmoet Papa Hobo bij het handen wassen in het toilet. We beginnen te babbelen, en in een mum van tijd hebben we alle twee de helft van ons leven verteld. Hij heeft me intussen meegetroond tot aan de grote familietafel. Zijn kinderen vinden dit danig sympathiek. Ze vragen of ze een foto mogen maken van Papa Hobo op zijn 90e verjaardag, in gezelschap van een Belg in Zuid-Afrika.

We betalen onze rekening aan de kassa naast de saxofoon biertappen en we trekken naar de kamer met het besef dat we deze Valentijnsdag niet vlug zullen vergeten.