Vlug nog efkes met ons Hyundaike naar de carwash. Want morgen halen we Herman en zijn Hilde op, en dat kan niet met een vuile wagen.

Donderdag 1 maart. Kleine verplaatsing naar Durban North.

Onze hoop om twee dagen langer te mogen verblijven in Villa Capri blijkt ijdel, want alle kamers zijn vanaf vandaag verhuurd. Niet getreurd, want Hilde heeft ondertussen één en ander moois ontdekt aan de rand van Durban, namelijk in Broadway, een grote wijk van Durban North. Telefonisch reserveren we in het door een Belgische dame (Ingrid Meulenaere) gerund guesthouse “Casabella”. We hebben maar een kleine 50 km te gaan, en verlaten al na enkele kilometer de N4 om een Art Atelier en Pottery te bezoeken. De porceleinwinkel is inderdaad indrukwekkend. Enkele Indische meisjes zijn met extreme  handigheid kopjes en bordjes aan ’t beschilderen. Het art atelier hebben we achteraf niet gevonden, tenzij we die porceleinenwinkel als art moeten beschouwen. Achteraf willen we een koffietje nemen in de tuin van de cafetaria maar wat blijkt; kippen en kalkoenen lopen met tientallen tussen de tafels. Dan maar binnen in de verbruikszaal, tot daar ook een kip komt binnengewandeld. Dan is voor Hilde het feest over en out! Een klein uurtje later staan we in “Casabella”, en wat blijkt hier; die Vlaamse Ingrid Meulenaere heeft de boetiek sinds enkele weken in handen gegeven aan een Afrikaanse gerante. Aan details in zowel het inter- als het exterieur te zien is het waarschijnlijk al een veel langere tijd dat zwarte Michelle het spel in handen heeft. Maar bij ons is’t maar voor één dag, dus maken we er geen probleem van. Wij gaan op zoek naar het strand van Broadway, want zo noemt deze wijk hier. East-London, Durban North, Broadway… zijn we nog wel in Afrika? En als we aan het strand van Broadway komen betwijfelen we dit nog meer. Het kon hier bijna Dubai zijn. ’s Avonds informeren we bij Jimmy’s naar de fish of the day, en dat zou volgens de kelner daurade moeten zijn. Wij bestellen dit, doch bemerken bij het opdienen direct dat dit zeker geen daurade is. Het zijn 3 dunne schijfjes bruine vis, alhoewel ik zelfs twijfel als het hier om vis gaat. Niet alleen voor mij, maar ook volgens Hilde bijna niet te eten. Na een tiental minuten komt de kelner vragen of alles naar wens verloopt. “Moest het product dat in ons bord ligt daurade zijn, dan ben ik Nelson Mandela”, gaf ik de man doodkalm mee. Oeieoei, binnen de kortste keren hadden we de uitbater aan onze tafel. Duizend maal excuses, en de kelner heeft inderdaad een grote fout gemaakt door te spreken van daurade. We mochten eender welk ander gerecht uit het menu kiezen, of zelfs opteren om niets te betalen. Maar geen van beide keuzes was aan ons besteed. Omdat ze ons geen rekening wilden geven, hebben we zelf de rekening gemaakt, en het bedrag aan de kassier gaan geven. Enkele droge koekjes op de kamer, en een cocaatje met een scheutje whisky op het terrasje van onze kamer maakten nog veel goed. ’t Kan niet alle dagen kermis zijn.

Een Indisch meisje beschildert in een ongelofelijk tempo het tere porcelein.

Het bevalt Hilde allerminst dat er kalkoenen en kippen tussen de tafeltjes laveren, en daarom besluiten we binnen een koffietje te nemen.

… maar als de kippen ook binnenkomen, is voor Hilde het hek helemaal van de dam. Koffie laten staan, en direct op weg naar East-London.