9uur. Alhoewel Hermne buiten een tafel heeft opgesteld, verkiezen we toch binnen het ontbijt te nemen. Croissant,fruitsalade, muesli, yoghourt, eitje met spek; meer moet dat niet zijn. Om 10 uur zijn we klaar voor onze rit naar de Swartbergpas.
We kiezen voor de R407, maar wanneer Hilde de eerste struisvogeld bemerkt weet ze dat we op de verkeerde baan zitten. Rechtsomkeer terug naar Oudtshoorn, en dan de juiste weg, de R328 op.
De bergketen Swartberg vormt een natuurlijke scheiding tussen de weelderige valleien van de Klein Karoo en de droge vlaktes van de Groot Karoo.
Lange tijd reisde men met een boog om de ruige bergen heen. Totdat de briljante Zuid-Afrikaanse ingenieur Thomas Baine een eeuw geleden besloot om dwars door de keten een pas te maken: de Swartberg Pass.
De 27 kilometer lange grindweg loopt via steile haarspeldbochten naar ‘Die Top’ van 1.583 meter. We komen langs adembenemende uitzichten, diverse landschappen, beekjes en bloemenzeeën.
De golvende pieken van de Swartbergen versieren de horizon. Langzaam verandert de verharde weg in grind en rijden we steil naar boven de berg op. Na elke haarspeldbocht verbazen we ons opnieuw over het uitzicht op de Kleine Karoo, de dorpen en landbouwgronden.
Eenmaal “Die Top” bereikt en genoeg kiekjes gemaakt, gaan we te voet het plateau van de berg op. Hier neemt de Swartberg Pass ons mee langs enorme bergpieken en rotswanden, exotische bloemen en planten.
Op die top ontmoeten we een Vlaming die al 29 jaar officiële gids is, en die in Oudtshoorn woont. Roeland is zijn naam.
Vandaag is hij op schok met een sympathiek koppel uit La Reunion. In feite zijn het Parijzenaars die al tien jaar hun stad zijn ontvlucht. Beu van de politiek, de stakingen en, en, en…
Roeland geeft ons een paar tips over hoogtepunten die we hier zeker niet mogen missen.
Hij deinst er zelfs niet voor terug om recht op een bank te gaan staan, opdat we toch maar zijn uitleg goed zouden begrijpen.
En inderdaad… we vallen van de ene verbazing in de andere.
Bijwijlen klimmen en klauteren,…
…soms met de voeten door het water.
Met mijn open schoenen is dat niet zo erg.
Anderen hebben daar meer moeite mee.
Hier zijn waarschijnlijk jagers gepasseerd.
Voor we terug vertrekken laat ik nog een boodschap achter voor de volgende generatie.
Nu beginnen we aan de afdaling en wordt het landschap steeds weelderiger.
De man met deze mooie ezelkar maakt een stop, en dat doen wij dan ook maar.
Die kar loont inderdaad een fotostop.
Een portretje van onszelf in zo’n mooi landschap kan er ook wel af.
En het blijft maar mooie landschappen regenen.
Uiteindelijk komen we aan bij Prince Albert, een authentiek plaatsje met oud-Hollandse invloeden.
Buiten de hoofdstraat is hier niet veel te bespeuren. We gaan toch even onze dorst lessen op het terras van Swartberg Hotel.
We zijn nog niet neergezeten, of de Roeland en zijn gezelschap komen er ook aan. En Roeland is precies goed bevriend met onze serveuze.
Dominique en Hilde sharen een sandwich…
… Luc en ik houden het bij een milkshake.
We zijn hier vlug rond in Prince Albert, moest het niet zijn… Inderdaad, we kennen hier een koppel in dit stadje, Sophia en Booley. En daar willen we wel eens naar toe. Zij waren drie jaar geleden bij ons op bezoek in België. Booley heeft hier een mooie metaalconstructie atelier, alhoewel hij dat gewoon smisse noemt.
Booley is de echte kunstsmid avant la lettre. Hoe ingewikkelder het ontwerp, hoe liever hij het uitvoert. Momenteel is hij een verdiep aan het optrekken in zijn atelier. En daar hoort een wenteltrap bij.
Van die trap heeft hij een maquette gemaakt, en trots als iets toont hij ons elk detail.
Echtgenote Sophia had een mooie shop met annex een weverijtje in het centrum van Prince Albert. De eigenaar van het gebouw echter kreeg andere plannen, en Sophia moest noodgewongen naar een andere locatie uitkijken.
Uiteindelijk besliste het koppel om zowel de shop als de weverij te verhuizen naar de industriezone waar Booley zijn Striking Metal heeft.
Die omschakeling zit momenteel in de eindfase.
Er zijn reeds een paar handweefmachines terug in productie.
Daar hoort wel een woordje technische uitleg bij.
De afgewerkte producten zijn handgeweven tapijten in echte mohairwol.
Deze dame kennen we ook al meer dan vijf jaar. Zij werkt de boorden van de tapijten af.
En ze kan heel goed zingen. Kerkelijke liederen. Ze bemerkt mijn vragende blik, en heft hierop direct haar eerst lied aan.
De inpaksters vallen onmiddellijk in. Als we nu de ogen sluiten zouden we kunnen in een kerk zitten.
De productie van die mohairtapijten is voor meer dan de helft voor Amerika bestemd. Wij hebben nog een hartelijk gesprek met Sophia. Intussen is het echter wel hoogtijd tijd om onze weg te vervolgen.
We verlaten Prince Albert met goede gevoelens.
Weeral enkele kilometer verder passeren we een klein dorpje; Kaarstroom. Loont ook de moeite voor een korte stop.
De township van het dorp is vele malen groter dan het dorp zelf.
Hier denken we ineens dat we nog een pak rennerspetjes in voorraad hebben.
Het is dus “het” moment.
Het werkt ook weer aanstekelijk. Van langs alle kanten komen ze uitgekropen.
Als ze maar gelukkig zijn.
We nemen afscheid van het dorpje en de leuke pagadders.
Nog een uurtje huiswaarts. Maar er zit wel nog een struisvogelstop tussen.
Nieuwsgierig als ze zijn komen ze tot aan de prikkeldraad.
We zijn amper één uurtje thuis, en daar staat de taxi alweer. Ditmaal om ons naar restaurant “Nostalgie” te voeren.
We eten bijna allemaal verschillend. Ofwel spaghetti…
… met z’n tweeên lamsbout…
… en dan nog eenmaal struisvogel filet.
De dames nemen een koffie voor dessert, en de heren kiezen voor een Dom Pedro Amarula of een Dom Pedro Wiskky. Voor ons vieren betalen we hier omgerekend 56 €, of omgerekend 16 € per persoon. Betaalbaar zou ik zeggen.
Tot morgen…
