Maand: maart 2019

6 Maart. Onze kinderen Caroline en Bert zijn vandaag half zolang getrouwd als wij… Je raakt inderdaad de tel kwijt.

Om 9 uur in de morgen is Lidwien al de propere was aan het uithangen.

Deze voormiddag willen we het rustig houden. Jan heeft zijn bureel ingericht op het buitenterras in de schaduw van een palmboom.

Ikzelf blijf liever op het overdekt terras. Mailtjes overlopen, blog bijwerken en enkele kaartjes schrijven.

Intussen is Frans reeds druk in de weer met de voorbereiding van het souper. Let op zijn lijfspreuk die boven de dampkap hangt; “NEVER TRUST A SKINNY COOK”.

Deze middag gaan Jan en Christiane op vriendenbezoek naar Hermanus. Wij gaan een verkenningstochtje maken aan de haven van Gordon’s Bay. Van hieruit hebben we een mooi zicht op de initialen van Gordon’s Bay die zijn uitgewerkt in de bergen.

Deze oldtimer maakt ook publiciteit voor enkele shops en restaurants van Gordon’s Bay.

Een hoedenkraampje aan de haven. Hilde wil er mij eentje laten passen, maar dat zie ik niet zitten.

Net als Paternoster is Gordon’s Bay eveneens gekend voor zijn crayfish ofte kreeften. Er is zopas nog een bootje binnengelopen.

De kreeften worden van het bootje naar plastic bakken versast, en die bakken gaan de vrachtwagen binnen. Niet vooraleer echter een controleur elke bak heeft laten wegen en alles nauwkeurig heeft ingeschreven.

Intussen ligt er weeral een boot klaar om zijn lading te lossen.

Wij gaan intussen een hapje eten in een soort bruin restaurant “The Thirsty Oyster”.

We vragen om één portie met met z’n tweetjes te mogen delen, en zoals bijna overal in Zuid-Afrika maken ze daar absoluut geen punt van. We delen dus een fish combo. Scampi, inktvis en mossel met wat frietjes bovenop. Meer moet dat niet zijn.

Bij onze thuiskomst worden we hartelijk verwelkomd door Lidwien. Met de melding dat Jan en Christiane ook reeds terug zijn, en dat ons wasgoed reeds droog en gestreken is.

Om 18u30 apéro-time op het terras van Jan en Christiane. We doen elk ons verhaal van de voorbije namiddag.

Tegen 19 uur staat ons tafeltje reeds mooi gedekt…

Starten doen we met een pastei van lamsfilet…

Hoofdschotel is hake fish met een resem andere visjes, sausjes en groentjes.

En nu nog een limoen cheese cake met passievrucht en we zijn gans klaar… Goeien avond en tot morgen! Op de kamer echter nog een face time gesprekje met Bert en Caroline over hun belevenissen op deze speciale dag.

Ons eerste ontbijt bij “Bloemenzee”. Ditmaal niet in buffetvorm. We worden alles opgediend door gastvrouw Lidwien. Leuk en lekker.

Voor vandaag hebben we samen met Jan en Christiane een bezoek gepland aan de Elgin Valley. Meer speciaal in Grabouw en het wijndomein “Spioenkop” van de Westvlaamse Koen Roose.

Je moet bijna een speurhond zijn om het wijndomein Spioenkop te vinden,, maar eenmaal we de lange weg omhoog hebben gevonden, presenteert zich een prachtige omgeving.

Hier heerst puur natuur en eenvoud. De wijngaarden, met jong aangeplante stokken worden afgewisseld met ravijnen, fynbos en een zeegroene vijver

Het wordt een hartelijk weerzien met Koen. Het is het vierde opeenvolgende jaar dat we hem hier een bezoekje mogen brengen.

Ditmaal zijn Koen’s ouders hier ook aanwezig. Papa helpt Koen mee in de deze drukke oogstperiode. En daarbij is hij ook een handige harry die allerlei kleine klusjes opknapt.

De vier honden zijn ook van de partij…

Dit is de vierde… een kleine kapoen.

Koen is zo fier als iets om ons de vorderingen aan zijn nieuw proeflokaal te kunnen voorstellen.

Van hieruit hebben onze dames een schitterend wijds uitzicht over de Elgin Valley.

Bij het openen van een fles Spioenkop Sauvignon Blanc vertelt Koen dat hij wel een klein probleem heeft. Gisteren is een volle vrachtwagen met vers geplukte druiven opgehouden geweest door een staking of betoging. En nu zou die vrachtwagen hier binnen het uur aankomen. Uiteraard dienen die druiven dan stante pede overgeladen worden.

Geen man overboord. Het is toch bijna middag. Wij gaan ergens lunchen, en intussen kan Koen het lossen en behandelen van de vrachtwagen druiven organiseren. En wij worden terug verwacht rond 16 uur. In overleg met Koen valt de keuze voor onze lunch op het restaurant South Hill, een viertal kilometer hier vandaan.

Een specialleke. De menukaart in South Hill is verwerkt in een soort dagblad.

We laten ober Macvallen aandraven met tapas voor twee personen, met éénmaal sirloin en één maal risotto. Eén glas rosé voor Hilde en één fles South Hill
Pinot Noir voor de drie anderen. Alles tiptop in orde.

Mooi beschilderde wijntonnen dienen als voetstukken voor presenteertafels.

Her en der hangen hier ook heel wat kunstwerkjes. Dit hier is er eentje van Uwe Pfaff, een kerel aan wie we vijf jaar geleden een werkje kochten in zijn atelier in Zoar.

Hilde is zich hier aan het nestelen in een zwevende installatie. Als dat maar goed komt.

De cappuccino’s zijn ook al kunstwerkjes op zich.

Na onze lunch is het nog te vroeg om terug naar Koen Roose te trekken. We maken dan maar een omwegje langs Old Mac Daddy.

Dit is een park met een tiental Amerikaanse airstream caravans. Elke caravan staat opgesteld op een heuvel en doet dienst als B&B.

Aan elke caravan werd een houten bijgebouw opgetrokken. In die ruimte is de zitkamer en de badkamer ingericht. De caravan zelf dan doet dienst als slaapruimte. En elke unit is opgesteld in die mate dat ze het uitzicht van de andere niet stoort. Aan de voet van de heuvel ligt er een gemeenschappelijk restaurant en een zwembad. Een vijftal jaar geleden waren wij hier enkele dagen op logies, en dit met de beste herinneringen. Jan en Christiane zijn zeer tevreden dat we hen die Old Mac Daddy leerden kennen.

Nu trekken we terug naar het “Spioenkop” domein. De vrachtwagen met de druiven is intussen bijna afgeladen.

De voorlaatste pallet wordt door clarckman Koen afgeladen.

Koen’s papa helpt zijn clarckman op het juiste pad te begeleiden.

Intussen maakt Christiane een wandelingetje met de mama van Koen.

De pallet dient nu nog op de verdieping gestapeld.

Christiane tracht alles in beeld te krijgen.

Hilde heeft ook nog een onderonsje met Mama Roose.

Iedereen tevreden. De vrachtwagen is vertrokken en de pallets staan allemaal op hun plaats. Terug naar onze tasting dan maar.

In de nieuwe tasting room gaat ieders belangstelling naar hetzelfde punt…

… uiteraard, naar de Spioenkop wijnen.

Koen is gelanceerd in zijn Spioenkop verhaal, en nu is hij niet meer te stoppen. Hij gelooft in de kracht van de natuur. Als je de natuur goed behandelt, dan zal je het resultaat merken in het glas.

Een glas Spioenkop wijn drinken moet dan ook de ganse filosofie van de “Spioenkop experience” kunnen tonen.

In zijn betoog komt Koen ook bij Pandora en haar doos terecht…

Koen vindt veel gelijkenissen in de geschiedenis van Pandora’s doos en het cultiveren van wijn.

Met zijn “1900” wijnen maakt Spioenkop een alternatief label. Deze wijnen worden gemaakt van druiven die niet noodzakelijk van eigen grond komen. Ze zijn zijn iets rijker maar de “Spioenkop stijl” blijft heel duidelijk aanwezig.

Maar ook hier is Pandora en haar doos nooit veraf.

En intussen… genieten maar.

Intussen is de tijd van gaan gekomen. Het wordt een hartelijk afscheid. We wensen Koen en zijn “Spioenkop” in de toekomst veel succes toe, en hopen hier volgend jaar terug te mogen op bezoek komen. Toi toi !

Koen doet ons uitgeleide en schuift zijn poort toe. CLOSED.

In de dreef naar de hoofdweg moet Jan fors remmen om een kudde parelhoenders te ontwijken.

We maken nog een kleine omweg om het kuststadje Strand aan te doen. We zijn juist op tijd voor de zonsondergang. Hetgeen resulteert in enkele prachtige foto’s.

In de brasserie “BRASSERIE” willen we nog een klein hapje nuttigen. Dit etablissement maakt deel uit van het imperium van de Belg Joop Almenkerk.

Kelner Walter verwijst ons eerst voor een apéritiefje naar de binnenbar, en dit tot er een tafeltje vrij komt op het terras.

Inderdaad… tien minuutjes later zitten we op het terras.

Walter bedient ons met open glimlach van inktvis voor Christiane, en van steak tartaar voor de drie anderen.

Op weg terug van het toilet hoor ik precies enkele woorden Vlaams. Jawel… wij zijn van Lotenhulle. Oooh… en ben jij van Waregem? Ik ben Johan Coorevits en mijn broer Jacques woont ook in Waregem… We zijn dus weeral vertrokken. Het gezelschap is hier voor een tweetal weken op bezoek bij Charlot Vandevoorde en haar echtgenoot Thomas Vervaet.

Charlot is in Zuid-Afrika werkzaam als radiologiste. Samen met haar echtgenoot Thomas wonen ze hier in Strand.

De kennismaking loopt uit op afspraken in Waregem, in Lotenhulle en op facebook. En wordt bezegeld met een groepsfoto.

 

Ons laatste ontbijtje in Hermanus. Tegen 10 uur zijn we gepakt en gezakt.

We nemen afscheid van Marc in de hoop volgend jaar hier terug te komen. Onze verplaatsing vandaag is slechts 80 kilometer, dus hebben we tijd zat. Daarom beslissen we een laatste maal Hermanus te gaan afdweilen.

Op de parking in het centrum hebben we een leuk gesprekje met twee parkwachters. Het gesprekje eindigt met een foto.

Komt nog een ludieke derde wachter assisteren, en die wil met zijn collega ook een foto.

En om te eindigen eentje met Hilde. De kerel is door het holle heen…

… en nu nog eentje. Maar serieus ditmaal!

Net als gisteren springt er weeral een das voor onze voeten. Maar ditmaal is het beestje niet van vlees en bloed.

In deze kunstgalerij zijn we nog niet langs geweest… vlug een kijkje nemen.

Deze theekan is wel héél speciaal.

In deze boutique zijn ze gespecialiseerd in extra-small maten. Hier dus ook eens binnenloeren.

En jawel… binnen de kortste keren zit ik van kop tot teen in het nieuw.

Terwijl ik voor stadskledij opteerde, heeft Hilde het meer op strandkledij gemunt.Maar we zijn alle twee content, en dat is het bijzonderste.

We vertrekken nu naar onze volgende bestemming Gordon’s Bay. Eerst echter nog benzine bijtanken en een pompist gelukkig maken.

We rijden langs de stadjes Vermont, Kleinmond en Betty’s Bay. Ook hier heeft het vuur lelijk huis gehouden en zijn niet alleen de gronden, maar veelal ook de huizen verwoest.

Troosteloos…. Soms blijven alleen maar een paar geblakerde muren over.

Vier weken geleden stond hier nog een mooie villa.

Dit huis aan zee is misschien nog herstelbaar.

Tegen 14 uur maken we onze opwachting aan “Bloemenzee Boutique B&B”.

De folder van onze B&B “bloemenzee”.

Gastvrouw Lidwien ontvang ons met de beste egards.  Tot en met een welkomstdrankje. Onze vrienden Jan en Christiane zijn nog niet aangekomen, maar worden elk moment verwacht.

Mooie slaapkamer…

Leuke badkamer met bad en douche.

In de tijd dat we onze koffers uitpakten zijn onze vrienden Jan en Christiane Harinck ook aangekomen.

We wisselen onze eerste reiservaringen uit met een glaasje wijn op het terras.

Intussen is gastheer en meester cooker Frans al druk in de weer met het souper voor vanavond.

Eén van de muren van de open keuken van Frans zijn origineel bekleed met kunstwerken van bestekken.

Je moet er maar op denken om keukengerei om te toveren in kunst.

Onze gastheren Frans en Lidwien zijn Nederlanders drie jaar geleden naar hier uitweken. Ze hebben op zes maand tijd een villa volledig omgebouwd naar een mooie B&B. Met maar liefst acht kamers.

Brave Daisy is, samen met zus Roos de lieveling van de B&B.

Hilde draait Christiane de rug toe aan het kleine zwembadje. Of is ze een geheimpje aan het vertellen.

Lidwien verlost Christiane van de I-Pad problemen.

Om 19 u samen aan een gezellig vierpersoons tafeltje. Starten met een flesje Chardonnay van De Wetshof.

Als voorgerecht heeft Frans ons een heerlijke carpaccio van struisvogel klaargestoomd.

Hoofdschotel is een lekkere zeebaars met mosterdsaus.

En om goed te slapen nog een stuk milktaart met vanille ijs, meringue en appeltjes.

 

 

 

Terug ontbijt op het terras. Leuk!

Na het ontbijt gaat Hilde wat genieten aan de Jacuzzi. Leuke massage voor haar pijnlijke voet. Gelukkig is deze intussen zo goed als genezen.

Onze eigenaar Marc is druk in de weer, want op uitzondering van onszelf vertrekken vandaag alle gasten. Dit houdt in dat de drie andere cottages volledig dienen opgesmukt te worden. Maar tussen zijn drukke activiteiten door wil hij wel even poseren naast Hilde.

Marc is zo fier als een gieter met het commentaar dat één van zijn gasten gisteren achterliet in het gastenboek. Met bovenop nog een prachtige tekening van een walvis met “The Vishuis” op zijn rug.

Een kwatiertje voor twaalf begeven we ons naar de oude haven voor onze nieuwe rit met de Hermanus sightseeing. Onze gids van gisteren Sipho is er al. De jongen (?) van de inschrijving uiteraard ook. Wij zijn de enigen die de stop in de township willen maken. Dus moeten ze voor ons alleen een gids oproepen. Maar daar maken ze geen punt van.

In tegenstelling tot gisteren zijn er vandaag wel een twintigtal deelnemers voor de tour.

Met tien minuutjes vertraging door het oproepen van onze township gids, vertrekken we terug vanaf de oude haven.

Op enkele honderden meters van de township ligt een groot sportterrein. Op dit uur (12u30) is er zelfs een wedstrijd aan gang. Met een dun bezaaide tribune toeschouwers.

Wie niet betaalt moet over het muurtje kijken…

Bij het binnenrijden van de township staat onze privé gids Fikiswa ons al op te wachten. Nogmaals navraag op de bus of niemand anders anderhalf uur onder leiding van Fikiswa wil ronddwalen in de township, maar geen liefhebbers. Wij hebben de gids dus voor ons alleen. Hartelijke begroeting. Het ijs is meteen gebroken. Bij dergelijke temperaturen zouden we beter zeggen; gesmolten.

Zondag is gelijk aan mis dag. Wel tien verschillende godsdiensten zijn hier in de township vertegenwoordigd. Deze mama is met haar kleuter op weg naar één van de multiraciale diensten.

Iets verderop bemerken we achter de afsluitingsdraad een samenkomst van de  Zionistische Zuid-Afrikaanse kerk, een afleiding van de pinkstergemeente. Afrikaanse spiritualiteit, gebedsgenezing en doop door totale onderdompeling staan in deze kerk centraal.

En we zijn nog niet rond. Hier worden we geconfronteerd met een dienst van de Ethiopische kerk die zich kenmerkt door het geloof in gebedsgenezing, doop door totale onderdompeling en het verbod op alcohol, tabak, medicijnen en varkensvlees.

Deze kerkgemeente houdt ook elke zondag een dienst in traditionele kledij. De mannen in bruin kostuum en blauwe kepie stampen ritmisch met hun voeten op de grond, precies of hun leven hangt ervan af.

Fikiswa woont zelf in deze township, en is dus door bijna de ganse gemeenschap gekend. We mogen een huisje binnen van een dame waarmee ze goed bevriend is.

Deze lieve madam vertelt honderduit over haar familie, over het reilen en zeilen in de township, over het mooie huisje waarin ze woont, en over alles waar wij naar informeren.

Intussen heeft Fikiswa ook haar echtgenoot William opgebeld en laten overkomen. Ook een sympathieke kerel.

William vertelt dat hij en Fikiswa sinds kort een nieuwe woning hebben kunnen betrekken. In de oude woning hebben ze een klein centrum opgericht om de kinderen uit de wijk aan ontspanning te helpen.

Op de plaats van de vroegere eetkamer staat nu een heus voetbalspel.

In het vorige slaapkamertje is een winkeltje ingericht waar kleine snuisterijen verkocht worden. Het zijn allemaal zaakjes die door de plaatselijke jeugd vervaardigd is. En de opbrengst van de verkoop gaat integraal naar de jeugdwerking.

Fikiswa is echt blij dat we één van die dingetjes, een Afrikaans hangertje,  kopen. Met dank van de ganse jeugdgemeenschap.

Ik mag ook nog even op de foto met een echte mannequin.

Nog een foto bij het verlaten van het jeugdhuisje.

Vandaag ook staan op verschillende plaatsen barbecue’s opgesteld.

Fikiswa neemt de taak van haar buurvrouw over en gaat zelf de worstjes draaien.

Maar wat bemerken we plots op het rooster? Je gelooft het niet… kippekoppen. Wat kan je daar nu mee aanvangen?

Opeten uiteraard replikeren Fikiswa en William.

En ze spelen wel zo een kop binnen zeker… Baaahh…

William overtuigt mij om er ook eentje op te kauwen. Maar verder dan deze fotopauze kom ik niet.

Zelfs op zondag wordt er gewast en geplast… Hilde is al aangepast aan het township leven.

Voilà se… de was hangt al te drogen.

William brengt ons ook nog tot bij een ex-proffessionele bokser. De man vertelt met fierheid over zijn boksersloopbaan. Momenteel geeft hij boksinitiatie aan de jeugd uit de omgeving.

Fier als een gieter over zijn team.

Hij wil Fikiswa ook wel een lesje geven.

Over deze man krijgen we een bijna niet te verstane uitleg. We doen maar alsof mee zijn met de explicatie.

Maar intussen is ons anderhalf uur voorbij en staat de tourbus ons al op te wachten. We moeten hier spijtig genoeg afscheid nemen van William en Fikiswa. En Sipho neemt ons mee naar de bus.

Nu hebben we nog een uurtje te gaan. Hetzelfde ritje van gisteren. Met uiteraard ook dezelfde uitleg van Sipho.

Op de plaatsen waar niet alles weggebrand is staan hier en daar mooie planten in bloei.

Wanneer we Hermanus naderen bemerken we een villa waar de baboons op bezoek zijn. Het zal alvast niet prettig thuiskomen zijn voor de bewoners.

Om 16 u worden we terug afgezet in het centrum van Hermanus. Als naar gewoonte gaan we nu thuis een paar uurtjes uitblazen.

Vanop de bus zagen we dat er in het verlengde van de oude haven enkele mooie kunstwerken opgesteld staan. We vertrekken dus een uurtje vroeger dan voorzien naar onze restaurant “Burgundy” om eerst nog een paar kilometer te slenteren langs het wandelpad.

Hilde gaat heel en al op in de handstand van die slanke man…

De zon is reeds ondergegaan, maar de lucht vertoont nog een mooi kleurenpalet.

Om de honderd meter staat een ander beeld op de oceaan gericht.

Vanuit het niets springt er eensklaps een das voor onze voeten. Maar het diertje is precies nog meer geschrokken dan wij.

Grote kunst… kleine kunst.

Tegen 20 u zitten we weeral knus geïnstalleerd in onze vertrouwde Burgundy.

We keren ons menu van gisteren om. Ik kies nu voor de mosselen…

… terwijl Hilde nu voor de struisvogelsteak opteert.

Nog een laatste groet aan Lecretia vooraleer naar ons “The Vishuis” te begeven. Dit was dan weeral de laatste avond in Hermanus. Hopelijk volgend jaar terug.

Na het ontbijt nog wat ontspannen, en rond 10 u trekken we naar de wekelijkse markt van Hermanus.

Deze markt is elke zaterdagochtend geopend. Er zijn vele kunst- en ambachtelijke kraampjes met voor elk wat wils. Van schilderijen, designerkleding over houten artikelen tot sieraden. Er zijn ook veel stands met lokaal geproduceerd biologisch fruit, conserven, groenten, kazen, wijnen en bier. Talrijke eetstalletjes bieden maaltijden van goede kwaliteit die vooraf moeten worden besteld en betaald.

Er rijdt constant een tractor met houten wagonnetjes rond. Kinderen, al dan niet vergezeld van mama’s en/of papa’s kunnen hun hartje ophalen.

Een bakkie vol granaatappels.

Biologische boontjes ???

Ik zou hier ook mijn kraampje kunnen hebben.

Zelfbouw speelgoed.

Er is zelfs een pseudo-tatoueerder van de partij. Met een soort Chinese inkt schildert hij een figuurtje op je arm. En je kan kiezen uit een gans boek modelletjes.

Alles vers van de boerderij.

Een grote zandbak met klimrek voor de kleintjes…

Als dat niet leuk is…

Op de middag bestellen we ons een omelet met spek in een van de eetstalletjes. Aan een ander kraampje een glaasje biologische wijn. En we schuiven aan bij een van de lange overdekte tafels.

Rond 14 u zijn we terug van de markt. En nu… jacuzzi time.

Gisteren werden we een folder in de hand geduwd. Een anderhalf uur durende rondrit in Hermanus en omgeving met een toeristisch busje.

Vanmiddag bekijken we die folder nogmaals. Het ziet er nog altijd interessant uit, dus beslissen we een tour mee te maken. We hebben nog de tijd om die van 16 u te halen.

 Aan het publi-stootkarretje worden we ontvangen door twee personen. Een jongen (?) en een meisje.

Ze hebben precies meer belangstelling voor elkaar dan voor ons.

Er komt een ganse show aan te pas. Als dat maar goed komt…

Uiteindelijk krijgen we toch de tickets beet, en een paar minuten nadien is de bus vertrekkensklaar. Eén chauffeur, één gidse (Sipho), en vier passagiers.

We vertrekken aan de oude haven. Deze haven doet alleen nog dienst voor toerisme en voor walvis watchers.

Nu rijden we Hermanus uit, richting nieuwe haven. Zonder uit te stappen houden we hier enkele minuutjes halt om van Sipho de uitleg te krijgen over de oprichting en de evolutie van de nieuwe haven.

Vanaf de haven rijden we nu richting township.”Zwelihle” is de naam. Tracht dat maar uit te spreken.Krotjes in hout, krotjes in golfplaten.

Ook winkeltjes in krotten of containers.

Maar spijts de grote armoede, toch opvangcentra voor gehandicapten en ouderen.

’t Is zaterdag; dus barbecue op straat.

Van kip tot koe… alles te krijgen op de barbecue.

De jeugd komt ook aan zijn trekken.

Vanaf de township rijden we nu naar boven richting Rotary way.

Eenmaal boven hebben we zicht op de stad Hermanus en de Oceaan. Hier hebben de branden een tweetal maand geleden ook lelijk huis gehouden.

Aan het Fernkloof Natuurpark is bijna alles vernield.

Als bij wonder werd het kerkhof nog grotendeels gespaard.

Tegen 17u30 bereiken we terug het centrum en zit onze tour erop. Alhoewel…

Met ons armbandje van de organisatie krijgen we nog 50% reductie op een glaasje in “Glass of Wine”. De bustour en Glass of Wine zijn immers van dezelfde eigenaar. Vandaar… En wat nog meer is; indien wij dat wensen kunnen we morgen met ons zelfde ticket nogmaals de rit  overdoen, maar dan onder vorm van hop-on hop-off. Dit wil zeggen; op één van de vier stops afstappen en twee uur later terug opstappen op de volgende bus. Wij zouden wel eens een paar uurtjes door de township willen flaneren. Direct inschrijven dus, want voor die township  moet de organisatie een gids voorzien om ons te begeleiden. Want alleen rondlopen in een township kan risico’s inhouden.

Rond 18 u terug thuis. Paar uurtjes rust en tegen 20 u naar onze Burgundy stek. Vandaag staan er mossels op ’t menu. Hilde twijfelt niet. Ze zijn danig lekker dat ik in extremis alleen nog de laatste kan fotograferen. Ikzelf heb voor een struisvogelsteak gekozen.

 

8u. Een zelf geprepareerd ontbijtje voor de deur van ons huisje. ’t Is eens iets anders. Vannacht heeft het wat geregend, maar nu is het al aan het opwarmen.

Deze voormiddag maken we een wandeling door het mooie stadje Hermanus.

Hermanus staat vooral bekend als een geschikte plaats voor het spotten van walvissen.

Hier bevindt zich namelijk het paringsgebied van de zuidkaper, een grote walvissoort. Recht tegenover het walvismuseum ligteen levensgroot beeld van een walvis. Wat een mastodont…

Hier hebben ze er wel een handje van weg om op te vallen. Ik moet naar een Vodacom winkel om data krediet te gaan ophalen. Intussen zou Hilde liever wat flaneren langs en in de vele winkeltjes. Onze wegen scheiden zich voor een uurtje. We spreken af om 12u30 op het terras van de Burgundy.

Na dat Vodacom gedoe maak ik een wandeling langs de dijk.

Zalig genieten aan de boorden van de Oceaan.

Popey is ook een publiekslokker… Maar als hij daarin slaagt is maar de vraag.

Winston maakt reclame voor een winkeltje met militaire prularia.

Op enkele meter van de Burgundy staat een mooie Sarolea. En dan nog eentje van mijn geboortejaar. Op uitzondering van een paar schrammetjes en een klein blutske is hij ook goed bewaard.

De zwevende dames recht tegenover de Burgundy blijven het ook goed doen.

In de Burgundy ontmoeten we onze kennis van jaren, Lecretia. Tot hiertoe dachten wij altijd dat ze Lucretia noemde. Het moet het zevende, misschien wel het achtste jaar zijn dat we elkaar hier treffen.

Desiré brengt ons apéro wijntje. Hij werkt hier ook al een paar jaar.  Onwillekeurig doet die kerel mij aan voetballer Company denken… Ik stel hem de vraag of nog nooit iemand vroeg of hij Vincent Company is. Jawel, antwoordt hij laconiek. Ongeveer één jaar geleden stelde een man mij die vraag. Ik weet nog heel goed; hij zat op een terrastafeltje, daar in de linkse hoek. En die man, die geleek op u…

Deze middag eten we een belegd broodje op ons terras. En om 16 uur krijgen we bezoek. Stan en Lut Verhaert zijn verre, heel verre familie van Hilde. Toevallig hebben wij hen verleden jaar ontmoet in Franschhoek. En nu hebben we hier afspraak gemaakt voor de koffie. Vanavond willen we dan samen de Art Walk tour maken.

Onze huisbaas Marc komt enkele tuinklusjes doen. Hij hoort dat Stan en Lut zo positief zijn over onze locatie, waardoor hij onmiddellijk voorstelt om eens het grote huis te gaan bekijken. Het is momenteel toch niet verhuurd, vandaar…

Nu is het moment aangebroken voor de ART WALK. Een prachtig initiatief. Elke eerste vrijdag van de maand tussen 17 en 20 u houden de 18 galerijen uit het centrum van Hermanus een open-deur-nocturne.

StART of the ART.

 

18 galerijen verdeeld over 2 kilometer Moet te doen zijn in 3 uur. We proberen althans.

Kunst met grote en met kleine k.

Soms met vosjes, of met…

… zebra’s. Met dit exemplaar zijn we nog niet klaar. Is dit een echt schilderij of een overschilderde foto?

Lut is een en al belangstelling voor een van de werken van deze artieste.

Ook mooie beelden.

Nee, dit is geen echte fietser…

… maar wel een bronzen beeld op de vensterbank.

En wie valt hier uit de lucht?…

Celesté Van Beek, een dame aan wie wij een drietal jaar geleden een aquarel kochten. Celesté is blij te horen dat we er nog steeds zeer tevreden mee zijn.

Indrukwekkend en speciaal zijn enkele levensgrote driedimentionele vrouwenfiguren. Het zijn metalen doorsneden, als het ware schijven, die los van elkaar gemonteerd zijn.

Binnenin is een lampencombinatie aangebracht, waardoor de beelden een speciale sfeer scheppen.

Er zit er zelfs eentje aan het water, en eentje in het water.

Volgt nu een confrontatie met levende kunst…

“The pink lady” komt ons animeren met de definitie van kunst. Kunst is niet wat een ander ziet, vertelt of schrijft, maar wel hetgeen wij zelf aanvoelen. Het kan zo ver gaan dat we van onszelf vinden dat we kunst zijn. Dit is het geval bij deze pink lady; zij is levende kunst.

Zij presenteert dat we gerust een foto mogen maken met een levend kunstwerk.

Hilde met een kunstwerk…

The Pink Lady and I.

Om wat te bekomen van doorstane emoties gaan we een glaasje drinken in “The wine Glass.

We vinden het er gezellig en leuk, en we blijven er ook een plaatje eten. Twee maal steak, één maal vis in papillotte en één maal tagliatelli met champignons. Daarbij een flesje Rosé, en de avond kan niet meer stuk. Rond 22 uur nemen we afscheid van Stan en Lut.

 

Ons laatste ontbijt bij Pieter en Anja van “Ons Stee”. Pieter is fier als een gieter om de opfrissingen te demonstreren die hij gisteren met Anja en zijn Belgische vrienden Luc en Rita heeft uitgevoerd.

Er werd zelfs een nieuwe vogelpik aan de muur gemonteerd.

Rita heeft verschillende kruiden aangeplant in het nieuwe tuinbakje. Besluit; “Ons Stee” kan weer met de besten mee!

Laatste ontbijt op terras.

Bono ligt er een beetje triestig bij. Weet hij misschien dat wij vertrekken?

Anja komt ook al afscheid nemen. Hopelijk tot later nog eens. Dikke knuffel…

We verlaten “Ons Stee” met de klassieke afscheidsfoto.

Na tien minuutjes rijden we door Paarl, en nog een kwartiertje later maken we een halte in Franschhoek. Hier aan het Hugenoten monument.

De frangipani’s staan hier in volle bloei en verspreiden hun geuren tot meters in het rond.

We willen even goeiedag gaan zeggen bij onze Belgische kennissen Rob en Machteld, die hier sinds een viertal jaar wonen.

Geen geluk; niemand thuis. Vlug een naamkaartje schrijven met de melding dat wij aan de deur waren.

Vooraleer we onze rit verder zetten gaan we nog een cappuccinootje  nippen op het terras van Sacred Ground.

Voor de ene is de cappuccino al wat lekkerder dan voor de andere.

Voor het vervolg van onze rit moeten we terug over de Franschhoek Pass. Akelig om zien hoe het vuur hier heeft huis gehouden.

Bijna niet te geloven hoe sommige wijngaarden gespaard bleven van het vuur. Naast deze wijngaard is alles verwoest.

Iets verderop rijden we door Grabouw en Elgin. Het is hier dat de Belg Koen Roose zijn wijndomein heeft; Spioenkop. We springen juist even binnen om een goeiedag te wensen. Vermits we hier volgende dinsdag met vrienden op bezoek komen houden we het dan ook op een éénminuut gesprekje.

Elgin is ook de streek van het fruit- en dan vooral de appelkweek. Om de haverklap kruisen we vrachtwagens met lege of volle fruitbakken.

En we hebben nog geluk ook. We passeren een  boomgaard waar de pluk volop aan gang is. Dit verdient een stop en een foto.

De eigenaar komt op ons afgestapt en nodigt ons uit om tot bij de prikkeldraad te komen en zo het schouwspel van iets dichter gade te slaan.

Met kennis van zaken wordt elke appel bekeken en/of betast vooraleer te beslissen of hij plukrijp is.

Een gedeelte van de oogst is voor België bestemd. Als ze horen dat wij Belgen zijn gaan ze aan het zingen. Prachtige stemmen… bijna aandoenlijk.

Een half uurtje later (intussen is het 16 uur) komen we het walvisstadje Hermanus binnengereden.

Omdat we weten dat het hier altijd heel druk is gaan we eerst en vooral een plaatsje bespreken voor vanavond in “The Burgundy”. De chef herkent ons van ver.  Omdat er nogal veel wind is reserveert hij een tafeltje binnen, doch aan het openstaand raam dat uitgeeft op het buitenterras. Ideaal dus. Nu nog efkes binnenwippen bij een Pic&Pay om wat brood, boter en confituur te kopen. Ons volgend verblijf is geen B&B, maar wel een self-catering.

En nu op zoek naar ons verblijf voor de volgende dagen “The Vishuis”. Zoeken is veel gezegd, want binnen de kortste keren staan we voor de deur. Het is een combinatie van vier huisjes. Eén tamelijk groot, en drie kleine huisjes. Voor alle vier een gemeenschappelijk terras en jacouzie.

Pas aangebeld, of daar staat eigenaar Marc voor de deur. De vriendelijke man helpt ons de koffers naar cottage 2 te brengen. We krijgen alle nodige inlichtingen in verband met parking, veiligheid, afsluiten van cottage deur en de terrasdeur. Marc woont maar een boogscheut (letterlijk) van hier, en bij het minste probleem staat hij hier binnen de minuut.

Leuke cottage hebben we.

Groot bed, plezante living.

Goede WiFi, televisie met Belgisch BVN kanaal.

Leuke badkamer met inloopdouche. Geen bad, maar al bij al…een plezante locatie voor de volgende dagen.

Het duurt niet lang vooraleer mijn computerhoekje geïnstalleerd is.

We zijn slechts een 300 tal meter van de centrale plaats verwijderd, dus alles à pied. We lopen tussen gekende en minder gekende huisjes en étalages.

In “The Burgundy” worden we, net als vroeger, lekkere dingen geserveerd. Hilde kiest de vis van de dag (zilvervis), en ik kies voor lamskoteletjes. Alles lekker.

Na het gesmaakte souper wandelen we huiswaarts.  Op een tiental meter van “The Burgundy” bemerken we een pas geopend restaurant met wijnproeverij. “The Wine Glass”.

Hun naam indachtig ben je niet verplicht om hier te eten. Je kan gewoon één glas wijn bestellen uit meer dan 160 soorten. Een fractie van die flessen zitten verzameld in een blauwgekoelde piano. Je moet er maar aan denken.

We kunnen ons niet houden en gaan toch nog even genieten van een glaasje. We hebben een leuk gesprek met Amanda, de manager. Zij hoopt dat we één dezer dagen ook eens komen lunchen of dineren. En ze geeft ons een tip mee…

Sinds een paar maand heeft “The Wine Glass” een associatie aangegaan met een toeristisch busje dat een tour van anderhalf maakt in en rond Hermanus. Vanaf 9 uur in de morgen kan men inschrijven voor de tour van anderhalf uur. Misschien proberen we dit wel eens. Pas thuis gekomen krijgen we een Face Time oproep van kleindochter Léonie en haar vriend Wannes. Ze zijn alle twee afgestudeerd, en sindsdien gestart met een job. Ze stralen op het scherm. Hoe leuk om hen ook eens life bezig te horen. We zullen weeral goed slapen.

Ontbijt om 8u30, samen met Luc en Rita.

Rond 10u30 starten we met onze uitstap naar Tulbach. Ongeveer 55 km. Ook de koetjes genieten van het warme weer en het lauwe water.

We hebben wel de Bain’s Kloof te doorkruisen. Halverwege de negentiende eeuw ontbrak een goede verbindingsroute vanuit de regio rondom Wellington naar het binnenland van Zuid-Afrika. Andrew Bain werd de taak gegeven om te zorgen voor een goede verbinding. In 1846 verkende hij daarop het gebergte en begon in 1849 met de aanleg van een weg door de kloof. De werkzaamheden werden verricht door gevangenen. Tijdens de aanleg kwamen drie personen om door ongevallen. De werkzaamheden waren in 1853 klaar.

BAINSKLOOFPAS. Is uitgeroepen tot Nationaal Monument.

We rijden door een massa haarspeldbochten. De branden in de Kaap van een paar maanden geleden hebben ook hier lelijk huis gehouden.

Het kan geen lachertje geweest zijn om hier een baan aan te leggen.

Regelmatig een uitkijk- of fotostop invoegen.

Op een paar plaatsen loopt de baan letterlijk tussen de rotsen.

Een uurtje later rijden we Tulbach binnen, het stadje dat in 1969 getroffen werd door een zware aardbeving. Op 29 september 1969 werd het zuiden van Afrika opgeschrikt door een zware aardbeving met het episch centrum in Tulbagh. De aardbeving was zelfs voelbaar in Kaapstad. Deze beving had een 6,5 op de schaal van Richter. Veel woningen waren verwoest. Het leger heeft geholpen met het leeghalen van de verwoeste huizen en het plaatsen van tenten. Er waren in Tulbagh zelf 7 doden te betreuren. Meest kinderen in de leeftijd van enkele maanden tot 7 jaar oud. Na de aardbeving is met man en macht gewerkt om Tulbagh weer in de oude staat te herstellen. Dat is nog goed gelukt ook. In twee jaar tijd was het dorp weer opgebouwd en alle beschadigde woningen weer in oude glorie hersteld. Veel woningen dateren uit de Kaaps-Hollandse tijd.

Voor we het stadje afwandelen gaan we eerst een frisdrankje drinken op het terras van Tulbagh Hotel. Hier werkt een dienster die we al 9 jaar kennen. Eerst als verkoopster in een winkeltje hier in Tulbagh. En sinds 6 jaar als dienster in Tulbagh Hotel.

Izelna Galant is haar naam. Hopelijk is ze van dienst vandaag…

We zijn pas gezeten, of komt er een dienster op ons af… ’t Is wel Izelna zeker. Ze herkent ons ook direct. Dat verdient niet alleen een drukkie (Afrikaanse knuffel) maar ook een dikke zoen.

Izelna heeft heel wat te vertellen. Verleden jaar is haar Papa gestorven, en dit jaar heeft haar Mama een zware behandeling ondergaan. Maar dit zou wel onder controle zijn. En het goede nieuws is dat Izelna volgend jaar in Januari gaat trouwen. En dat wij hierbij al uitgenodigd zijn naar het trouwfeest. Aanvaard !

Volgt dan nog een lange babbel. Izelna is apetrots op het hotel en het restaurant dat de laatste maanden volledig vernieuwd is. Ze troont ons mee om naar een en ander gaan kijken.

De ontbijtruimte voor de hotelgasten is volledig opgefrist.

Het restaurant kreeg ook een facelift.

De traphall is versierd met twee grote retro schilderijen.

Het is bijna 13u30, en we belanden in het restaurant van Hotel Tulbagh, Bistro Olive Terrace. We bestellen alle twee een pork belly (varkensbuik). Een schitterend stukje buikspek met geplette aardappeltjes, croutonnetjes en tal van lekkere groentjes.

Een glaasje Chenin Blanc past daar helemaal bij.

Achteraf is Izelna  fier om ons de volledige crew van Bistro Olive Terrace voor te stellen. Van links naar rechts; Amara, Hilda, Willmane en Izelna. Stuk voor stul leuke meiden. En harde werkers!

 Na het afscheid van Izena maken we nog een ritje door de kerkstraat. Dit is de straat die bijna volledig verwoest werd in 1969. De Kaap Hollandse huizen zijn hier aaneengereigd, en allemaal om het mooist.

De meeste zijn privé woningen zoals deze. Maar regelmatig is er ook eentje omgebouwd naar kunstgalerij, kledingshop of restaurantje.

Dit moest een kunstgalerij zijn, maar voor onbepaalde tijd gesloten.

“Things I Love” is een leuk winkeltje met allerlei snuisterijen. Tevens kan men er een kleinigheidje eten en een cake, ijsje of ander dessertje nuttigen. Wij houden het bij een cappuccino.

We zitten hier in een heus Van Gogh decor. Leuk.

Achteraf nog wat rondsnuisteren in leuke en minder leuke prularia.

Leuke schilderijtjes…

Mooie kussens en een zachte knuffelbeer.

Wanneer we naar onze wagen trekken worden we nog geconfronteerd met een zielig tafereeltje. Twee meisjesstudentes moeten daar in een discussie verzeild zijn, een discussie die is uitgedraaid op een heuse vechtpartij. Zodanig dat iemand de politie belde. Op het ogenblik dat wij passeren hebben de twee meisjes hun ID kaart moeten afgeven, en moeten ze de politiewagen instappen richting commissariaat. Het vervolg kennen we niet.

De terugweg naar Wellington verloopt vlekkeloos. Luc en Rita zijn samen met Anja aan het spel. Wij haken er als naar gewoonte een break van een paar  uurtjes aan.

Na wat twijfels besluiten we om vanavond niet meer uit te varen. We roefelen  alle restjes uit de frigo bijeen en maken er een onderonsje van op het terras van Ons Stee. Een half flesje wijn, een half potje kippenleverpastei, een half pakje toastjes,… alles kan, niets moet.