Vroeg ontwaken in onze sunbird chalet, die vanmorgen precies een beetje vervaarlijker uit de rots steekt dan gisteren.Dit schijnt bij nader toezicht alleen maar gezichtsbedrog te zijn. We genieten weeral van een puik ontbijt bij Roger en Greta. Ditmaal met pannekoekjes. Tegen 10u30 komen Luc en Dominique ons vervoegen.
Luc vergast ons op een waar gebeurd verhaal over een schildpad die hij onderweg op het nippertje heeft kunnen ontwijken. Bijna ten kost van een landing naast de baan.
Samen met Dominique hebben ze het diertje wat verkeersreglementen aangeleerd, wat moed ingepraat, en het voorzichtig terug ingeplant in de zijberm van de weg. Goed gedaan Luc en Dominique.
Er worden plannen gemaakt om deze voormiddag naar het nabije stadje Sedgefield te trekken. Maar eerst wil Hilde nog even naar het centrum van Wilderness, want ze moet dringend postzegels hebben voor de kaartjes naar familie en vrienden. Maar ze heeft precies ook nog andere dingen vandoen.
Intussen bezoeken we met de rest van het gezelschap een mooie kunstgalerij.
De galerij hangt overvol van mooie schilderijen van een plaatselijke kunstenaar. Ze zijn te koop, zowel als origineel, als op afgedrukte print met beperkte oplage.
Bij het binnenrijden van Sedgefield rijden we voorbij een grote oldtimer garage. Dat verdient een stop.
Een bankstel ombouwen tot een Alfa Romeo. Je moet er maar aan denken.
Zo eentje heb ik aan 18 jaar nog mogen delen met mijn zus Luce.
Vooraleer hier weg te gaan wil ik me toch nog even achter het stuur zetten van zo’n oldtimer. Ik vind echter de démareur niet.
Roger en Greta zullen ons hier in Sedgefield vervoegen om 14 uur. We hebben juist gepast de tijd om een lunchke te gaan degusteren bij Mr Kaai. Een soort veredelde frituur.
Dominique mag ook eens proeven van Luc’s bolleke vanille.
Stipt op tijd rijden we langs “hartje” Sedgefield naar de parking van afspraak.
Twee minuutjes wachten, en onze vrienden komen eraan.
De opdracht die we krijgen is om hier aan Swartvlei beach te wandelen tot aan een grote rots.
Recht tegenover die rots ligt een eilandje, Gericke’s point genaamd. De bedoeling zou zijn om dat eilandje te bereiken, en tot de top te klimmen. Bij laag water kan men over het strand het eiland bereiken.
Maar momenteel is het hoog water… afwachten dus.
Op sommige plaatsen dient zelfs een handje toegestoken.
Zonder schoenen in ’t zand. Met schoenen op de rotsen. Klimmen… klauteren…
Na een kwartiertje blijkt dat er twee kopmannen zijn.
Maar de rest van het gezelschap geeft het ook nog niet op. Soms kunnen ze de twee koplopers zelfs bijbenen. Of beter gezegd; de twee koplopers houden van tijd tot tijd halt om de rest te laten bijbenen.
Uiteindelijk bereiken onze twee koplopers dan toch de voet van het eiland.
En waarempel… tien minuutjes later verschijnen ze op de top van de berg. Straffe mannen!
Intussen is er eentje blijven steken in het zand.
Intussen hebben de kampioenen reeds hun terugtocht ingezet.
Ikzelf denk een korter wegje gevonden te hebben langs de binnenkant van een rots. En wat dacht je?… een woeste golf komt op mij afgestormd, en ik kan geen kanten meer uit. Kletsnat maar ongedeerd vangt de groep mij terug op. En ik heb toch 15 meter afstand ingewonnen.
Een kiekje na de hereniging.
Luc gaat nog even gedag zeggen aan een eenzame visser. Als hij informeert naar de vangst krijgt hij te horen dat de kerel tot hiertoe nul comma nul gevangen heeft. Volgens de visser is dit te wijten aan het te koude water. Maar hij geeft niet op, en blijft maar zijn lijntje werpen.
Roger wil ons nu ook nog meenemen naar de parachutespringers van WILD2FLY. Niet alleen voor de paragliders, maar ook voor het prachtig panorama.
Nog even wachten op de eerste paraglider.
Er zijn er zich een paar aan het voorbereiden.
Daar gaat er dan eentje de lucht in.
Iedereen vol belangstelling.
En daar gaat er nog eentje.
Deze is zich ook aan het klaarstomen.
Deze zal waarschijnlijk niet springen.
Het is intussen 17u30. Efkes naar huis voor een kleine rustpauze en een upgrade.Zelfs een kwartiertje computerles kan er ook nog bij.
Krijgt Roger daar ineens een facetime oproep van zijn vader die in België, jawel in Waregem woont. Hilde en ikzelf kennen Papa Gerard ook, en we maken er een conference call van.
Om 19u30 maken we onze opwachting in Restaurant/Café Flava, in het centrum van Wilderness. Met z’n zessen genieten we van ofwel kip en curry, ofwel struisvogel steak.Tegen de klok van tienen zijn we allemaal op onze kamer. Nagenietend van de mooie dag.