Ontbijt om 8u30, samen met Luc en Rita.
Rond 10u30 starten we met onze uitstap naar Tulbach. Ongeveer 55 km. Ook de koetjes genieten van het warme weer en het lauwe water.
We hebben wel de Bain’s Kloof te doorkruisen. Halverwege de negentiende eeuw ontbrak een goede verbindingsroute vanuit de regio rondom Wellington naar het binnenland van Zuid-Afrika. Andrew Bain werd de taak gegeven om te zorgen voor een goede verbinding. In 1846 verkende hij daarop het gebergte en begon in 1849 met de aanleg van een weg door de kloof. De werkzaamheden werden verricht door gevangenen. Tijdens de aanleg kwamen drie personen om door ongevallen. De werkzaamheden waren in 1853 klaar.
BAINSKLOOFPAS. Is uitgeroepen tot Nationaal Monument.
We rijden door een massa haarspeldbochten. De branden in de Kaap van een paar maanden geleden hebben ook hier lelijk huis gehouden.
Het kan geen lachertje geweest zijn om hier een baan aan te leggen.
Regelmatig een uitkijk- of fotostop invoegen.
Op een paar plaatsen loopt de baan letterlijk tussen de rotsen.
Een uurtje later rijden we Tulbach binnen, het stadje dat in 1969 getroffen werd door een zware aardbeving. Op 29 september 1969 werd het zuiden van Afrika opgeschrikt door een zware aardbeving met het episch centrum in Tulbagh. De aardbeving was zelfs voelbaar in Kaapstad. Deze beving had een 6,5 op de schaal van Richter. Veel woningen waren verwoest. Het leger heeft geholpen met het leeghalen van de verwoeste huizen en het plaatsen van tenten. Er waren in Tulbagh zelf 7 doden te betreuren. Meest kinderen in de leeftijd van enkele maanden tot 7 jaar oud. Na de aardbeving is met man en macht gewerkt om Tulbagh weer in de oude staat te herstellen. Dat is nog goed gelukt ook. In twee jaar tijd was het dorp weer opgebouwd en alle beschadigde woningen weer in oude glorie hersteld. Veel woningen dateren uit de Kaaps-Hollandse tijd.
Voor we het stadje afwandelen gaan we eerst een frisdrankje drinken op het terras van Tulbagh Hotel. Hier werkt een dienster die we al 9 jaar kennen. Eerst als verkoopster in een winkeltje hier in Tulbagh. En sinds 6 jaar als dienster in Tulbagh Hotel.
Izelna Galant is haar naam. Hopelijk is ze van dienst vandaag…
We zijn pas gezeten, of komt er een dienster op ons af… ’t Is wel Izelna zeker. Ze herkent ons ook direct. Dat verdient niet alleen een drukkie (Afrikaanse knuffel) maar ook een dikke zoen.
Izelna heeft heel wat te vertellen. Verleden jaar is haar Papa gestorven, en dit jaar heeft haar Mama een zware behandeling ondergaan. Maar dit zou wel onder controle zijn. En het goede nieuws is dat Izelna volgend jaar in Januari gaat trouwen. En dat wij hierbij al uitgenodigd zijn naar het trouwfeest. Aanvaard !
Volgt dan nog een lange babbel. Izelna is apetrots op het hotel en het restaurant dat de laatste maanden volledig vernieuwd is. Ze troont ons mee om naar een en ander gaan kijken.
De ontbijtruimte voor de hotelgasten is volledig opgefrist.
Het restaurant kreeg ook een facelift.
De traphall is versierd met twee grote retro schilderijen.
Het is bijna 13u30, en we belanden in het restaurant van Hotel Tulbagh, Bistro Olive Terrace. We bestellen alle twee een pork belly (varkensbuik). Een schitterend stukje buikspek met geplette aardappeltjes, croutonnetjes en tal van lekkere groentjes.
Een glaasje Chenin Blanc past daar helemaal bij.
Achteraf is Izelna fier om ons de volledige crew van Bistro Olive Terrace voor te stellen. Van links naar rechts; Amara, Hilda, Willmane en Izelna. Stuk voor stul leuke meiden. En harde werkers!
Na het afscheid van Izena maken we nog een ritje door de kerkstraat. Dit is de straat die bijna volledig verwoest werd in 1969. De Kaap Hollandse huizen zijn hier aaneengereigd, en allemaal om het mooist.
De meeste zijn privé woningen zoals deze. Maar regelmatig is er ook eentje omgebouwd naar kunstgalerij, kledingshop of restaurantje.
Dit moest een kunstgalerij zijn, maar voor onbepaalde tijd gesloten.
“Things I Love” is een leuk winkeltje met allerlei snuisterijen. Tevens kan men er een kleinigheidje eten en een cake, ijsje of ander dessertje nuttigen. Wij houden het bij een cappuccino.
We zitten hier in een heus Van Gogh decor. Leuk.
Achteraf nog wat rondsnuisteren in leuke en minder leuke prularia.
Leuke schilderijtjes…
Mooie kussens en een zachte knuffelbeer.
Wanneer we naar onze wagen trekken worden we nog geconfronteerd met een zielig tafereeltje. Twee meisjesstudentes moeten daar in een discussie verzeild zijn, een discussie die is uitgedraaid op een heuse vechtpartij. Zodanig dat iemand de politie belde. Op het ogenblik dat wij passeren hebben de twee meisjes hun ID kaart moeten afgeven, en moeten ze de politiewagen instappen richting commissariaat. Het vervolg kennen we niet.
De terugweg naar Wellington verloopt vlekkeloos. Luc en Rita zijn samen met Anja aan het spel. Wij haken er als naar gewoonte een break van een paar uurtjes aan.
Na wat twijfels besluiten we om vanavond niet meer uit te varen. We roefelen alle restjes uit de frigo bijeen en maken er een onderonsje van op het terras van Ons Stee. Een half flesje wijn, een half potje kippenleverpastei, een half pakje toastjes,… alles kan, niets moet.