Nee nee, dit is niet een morgenwandeling langs het strand. Dit is de wand van onze slaapkamer waarvoor wij even poseren.
Hier willen we met onze voetjes in zee lopen, maar we botsen tegen de muur.
We verlaten vandaag “Church Hills” en onze vriendelijke gastheren Koen en Véronique. Dit verdient een korte fotosessie.
Wat hebben we hier weeral super momenten beleefd.
Misschien niet altijd ideaal voor de lijn. Inderdaad, hier in Zuid-Afrika gaat “De Lijn” nooit in staking.
Wij hebben slechts een veertigtal kilometer te gaan. Elke omweg, hoe klein ook, is dus goed genoeg. Hier hebben we de afslag naar het kleine dorpje Hermon genomen. We rijden langs een spoorweg, en een imposante, doch verroeste spoorwegbrug.
Een prachtig kerkje, midden in nomansland. Weeral de deur op slot. Jammer.
Iets verder komen we in een verbeterde township. Een vijftal straatjes die stuk voor stuk doodlopen. Maar de jonge snaken hebben daar geen probleem mee.
Kleine zus vindt het leuk dat wij halt houden aan haar huisje…
Grote broer met hond en kat is precies niet zo enthousiast.
Hilde zet een drietal kereltjes een coureurspetje op het hoofd. Vanuit het huisje roept men ons om binnen te komen, want daar zijn nog enkele kinderen.
Er is er wel een snaak bij die panikeert bij het zien van een fototoestel. Tot groot jolijt van Oma.
We verlaten de wijk zoals we erin gekomen zijn.
In “God’s Woning” is er ook niemand thuis.
Gone with the wind…
Voor we het goed beseffen rijden we reeds Wellington binnen. Prachtige imposante kerk, maar ook op slot.
Eerst een paar inkopen bij Pick n Pay. Een doosje kippenleverpastei en toastjes voor een eventuele thuismaaltijd. Ook wat pralines van Belgische chocolade.
Op 100 meter van de kerk ligt mijn lievelingswinkeltje van Wellington. “Elle” is een interieurwinkel met daarbij een afdeling stoffen (zowel meubel als gordijn) en een afdeling tapijten. En daarbij nog een cafetaria. De koffietafeltjes staan her en der verspreid tussen de interieurtoestanden.
Van meubel- en gordijnstoffen presenteren hebben ze hier wel een handje weg.
De eigenares is er vandaag niet, maar haar medewerkster heeft ons herkend en insinueert dat we elk jaar Belgische chocolade meebrachten naar hier. Voilà, daar gaat de helft van onze net gekochte chocolade al…
De beroepsmisvorming zit er nog altijd een beetje in. In de staalkamer ben ik meer dan een half uur zoet. Vooral de stalen van Belgotex, de Zuidafrikaanse afdeling van Beaulieu, trekken mijn aandacht.
Intussen schiet Hilde selfies in een verroeste spiegel.
We bestellen een quiche. Meer moet dat niet zijn voor vanmiddag.
Een beetje dichter bij huis passeren we een andere plezante afspanning; “Perfect Place”. Alleen al voor die fiets van “La Vita e Bella” zou je al stoppen.
En stoppen… dat doen we ook.
In “The perfect Place” is er van alles te vinden. Van oude bugt tot hedendaagse hebbedingetjes.
De keet hangt vol met spreuken en leuke gezegden.
En wij die dachten Afrikaans te begrijpen…
O.K. Nu hebben we het (bijna) beet.
Van hieruit gaat het naar “Ons Stee”, de B&B van Belgische Peter en Anja. Net zoals in vorige jaren een aangename begroeting en een leuke babbel bij de welkomdrink. Bij die drink maken we ook kennis met Luc en Rita, een Belgisch koppel dat hier ook een tijdje verblijft. We krijgen kamer 4 toebedeeld, en Pieter is ons voor met het sjouwen van de koffers.
Voor deze avond heeft Anja ons een tafeltje gereserveerd in “The Grillroom” van het wijndomein Val du Charron. De zon is aan het ondergaan,. In de korte weg naar Val du Charron doorkruisen we de indrukwekkende wijnroute. Na elke bocht verschijnt een nieuw meesterwerkje van de natuur.
Door die vele fotostops bereiken we met tien minuten vertraging het wijndomein.
Onze super kelner Kagiso staat liever niet op de foto. Uiteraard respecteer ik dat. Hij weet ons in te leiden in de kennis van het rundvlees, één van de specialiteiten van The Grill Room.
Hij verwijst naar het bord met alle mogelijke vleesvariaties. We kunnen kiezen tussen het vlees van runderen die met gras of met graan gevoederd werden. Ook over het aantal dagen dat het vlees geslacht werd kan men zijn keuze maken.
Hilde kiest voor filet américain van rund dat gevoederd werd met graan en dat 29 dagen geslacht is. (Grapje). Ikzelf hou het bij een lendensteak (sirloin) met frietjes. Daarbij een glaasje Chardonnay van het plaatselijk domein Val du Charron.
Om 21 u 30 terug in onze B&B “Ons Stee”. Hilde kan zichzelf niet bedwingen om nog even in het water te wippen. Of ze nu niet goed zal slapen?