Woensdag 20 Februari. Een speciale dag in Paternoster.

Inderdaad, vandaag is het een speciale dag. Bij het wakker worden liggen of staan er al kaartjes op bed, op tafel en op de laptop.

Om 9 uur (8 uur Belgische tijd) krijgen we zelfs al een Face Time met dochter Caroline.

Na 54 jaar kunnen we gelukkig nog grapjes maken. “Sandy toys… salty kisses”.  Alhoewel; onze kusjes zijn in aantal en in hevigheid veel verminderd, maar ze smaken nog altijd zoet. Bij ons intiem ontbijt in de “17” speelt de film van die fameuze 20 februari 1965 terug af. Zéér geslaagd, maar toch één negatieve noot; hoeveel familie en vrienden van toen zijn er nu niet meer…

In de late voormiddag trekken we Paternoster in. Vandaag op onze verjaardag een lunch of dinner kunnen versieren bij Wolfgat zou wel de max zijn. Ditmaal is de deur niet op slot.

We vallen letterlijk de open keuken binnen. Met z’n tweeën zijn ze daar al druk in de weer om plaatselijke kruiden, groenten, visjes, mosseltjes en kreeftjes te kuisen en te versnipperen.

Op het terras dat uitgeeft op de Oceaan staan een vijftal tafeltjes gedekt.

Er dient zich een soort chef aan, en ik kan beginnen mijn litanie afsteken. Gedurende mijn ganse betoog staat de man te glimlachen. Ik denk dat ik mijn strijd aan het winnen ben, en om te eindigen haal ik het argument van onze trouwdag naar boven. Maar het is allemaal boter aan de galg. Ze zijn volzet, en daar valt niet aan te tornen. En morgen eventueel?… Ze zijn de volgende drie maanden volzet. Eerste mogelijkheid is 25 mei. Op mijn verjaardag dan nog wel! Maar dan zijn we al lang terug in België. We verlaten Wolfgat met de belofte van de chef dat hij ons bij een eventuele annulatie opbelt. Djuu…spijtig!

“De luidruchtige oester” is ook een klasse restaurant, en daar zijn we vroeger nog geweest. Vandaag geen enkele plaats meer, maar morgenavond kunnen we een tafeltje krijgen. Direct vastleggen dus.

Honderd meter verder is er een schooltje. Augustinus laëre skool. Augustius lagere school. De speeltijd is pas afgelopen en het hekken is toe.

Speeltijd voorbij. Proberen mooie rij te maken om terug naar de klas te gaan.

Nog efkes binnenwippen bij Oep ve Koep in die winkel op Paternoster.

Nog ietsje verder komen we in de wijk van de kreeftenvissers. De meeste bootjes liggen nog voor de deur. Vannacht zijn ze niet uitgevaren wegens te ruwe zee.

Aan een van de huisjes zitten twee vissersvrienden op de stoep. Ze kunnen vandaag niet werken en hebben dus tijd zat voor een babbel. Als we ze alle twee een BMC wielerpetje schenken is het hek helemaal van de dam.

Ze nodigen ons uit in hun huisje dat beschilderd is met Geloof – Hoop en Liefde.

Na een lichte aarzeling riskeren we ons…

Eenmaal binnen blijkt het dat ze niet alleen vrienden zijn; het zijn broers. En vader is ook thuis.

Vader verdient ook een BMC petje. Hij staat er nog goed mee ook.

Eén van de broers vertelt over zijn grote hobby. Met de schelpjes die ze telkens van tussen de kreeften halen maakt hij allerlei kunstige akkefietjes. Hartjes, kruisjes, kadertjes en noem maar op.

Uit dankbaarheid voor die petjes ben ik willens nillens verplicht om zo’n hartje in ontvangst te nemen. Ik twijfel om te aanvaarden, maar de man dringt danig aan… en het hartje past wel volledig in hetgeen we vandaag vieren.

Afscheid aan Papa, afscheid aan de broers, en wie weet… tot nog eens.

’t Is middag en we gaan een hapje nemen in strand restaurant “Voorstrandt”. Mijn combo van calmars en prawns is veel te consistent. Hilde is heel tevreden met haar broccoli soep en ze kan mij nog wat bijstaan.

 

Vanop ons plaatsje op het terras hebben we een mooi zicht op de rotsen, het strand en de zee.

Na de lunch rijden we naar de “17”, maar Hilde wil de laatste kilometer liever afstappen, en met haar blote voetjes in de zee lopen. Ze beseft dat dit deugd zal doen aan de pijnlijke voet waarmee ze reeds enkele weken sukkelt. Gelukkig is daar de laatste dagen veel beterschap in gekomen.

Terwijl hier tegenover de meeuwen kot houden komt Hilde terug thuis. Het wandelingetje heeft haar blijkbaar deugd gedaan. En het koffietje doet ook deugd. Nu een paar uurtjes relaxen.

Voor vanavond hebben we gereserveerd waar er wel plaats was. In Abalone House. Hadden wij er niet geweest moesten ze niet opengemaakt hebben. Alhoewel; een dik half uur na ons zijn er nog vier klanten komen opdagen.

Het is nochtans een sfeervol hotel/restaurant. Alles cosy en knus ingericht.

Hilde voelt haar in haar nopjes in die luie zetel tussen die mooie kussens.

De tonijn voor Hilde is voortreffelijk…

… en ik zal me ook niet beklagen over mijn pork belly. Onze chef (Pisa is z’n naam) vertikt het om iets van bijstand te verlenen. Zelfs de wijn moeten we zelf bijschenken. 54 jaar geleden ging dat wel iets anders… Op het ogenblik dat wij het restaurant verlaten komt er een koppel hotelgasten binnengestapt. Eén van die drie Hollandse koppels van gisteren avond. We maken nog een korte babbel, en hopen tot later eens in Arnhem of in Waregem.