Vanmorgen iets vroeger opstaan. Immers, we moeten vandaag ons Leeuwendal achterlaten. Als ontbijt verorberen we onze restjes, en alles wat nu nog overblijft verzamelen we in een buideltje om onderweg een of andere sukkel gelukkig mee te maken. We trachten alles zo ordentelijk mogelijk achter te laten. Klokslag 10 u klingelt Karen aan de deur. Overdracht van het huis en de sleutels. Geen enkel probleem. We hebben nog een aangenaam gesprekje, en nemen dan de aftrap… richting Paternoster.
Onze belofte aan Hettie en aan haar Mama indachtig besluiten we om toch maar de omweg langs Bloubergstrand te maken. Bij het binnenrijden van het kuststadje komen we echter plotseling in een politiepatrouille terecht. Schijnt een oefening van de politie te zijn voor een grootse airshow die hier volgend weekend doorgaat. Immers, enkele kilometer hiervandaan ligt een grote luchtmachtbasis, en jaarlijks wordt hier een grote show opgevoerd.
Voor we het goed en wel beseffen zoeven er al enkele exemplaren boven onze hoofden. Ze zijn al aan het oefenen voor komende zondag.
We parkeren aan “On the Rocks”, recht tegenover Studio 46 om discreet binnen te sluipen.
Maar binnen de kortste keren zijn we verraden. Op het eigenste moment komt Mama met een van haar schilderles leerlingen uit haar atelier, en we zijn te laat om ons nog te verstoppen.
Prettig elkaar terug te ontmoeten. Er volgen ongelofelijke verhalen over de kleine Felix. Hij kan reeds tot tien tellen en hij kent reeds alle kleuren. We zullen de knaap spijtig genoeg niet te zien krijgen, want hij is momenteel in de crèche, en dit tot 17 u.
Maar we krijgen toch enkele mooie foto’s van kleine Felix te zien.
Nog eentje.
Hettie troont ons mee naar haar atelier, en toont met grote fierheid het resultaat van haar werk. Ze werkt graag met heel speciale edelstenen.
Niet alleen ringen. Ook mooie halskettingen…
Ja, zelfs manchetknopen.
Deze oorringetjes ziet Hilde wel héél graag. En vermits het morgen onze huwelijksverjaardag is… Een goede verstaander heeft maar één woord nodig.
Als afscheid nog vlug een foto. De man in het midden is Hettie’s Papa. En nu vlug wegwezen, want het is reeds bijna 12 uur.
Nog een laatste blik op het mooie zeelandschap van Bloubergstrand en het profiel van de Tafelberg.
Anderhalf uur later en 130 kilometer verder bereiken we al een ander liefelijk stadje aan de Oceaan; Paternoster. Het stadje werd genoemd naar de problemen van een Portugees schip dat hier op de klippen liep. Alle opvarenden konden gered worden en uit dankbaarheid daarvoor noemde men het plaatsje “Onze Vader”.
Ons adres; Korhaanstraat, 17, is niet te vinden door TomTom. Logisch, want het is een nieuw aangelegde verkaveling, en de straat bestaat slechts anderhalf jaar. Maar we plooien niet, en doen een paar keer navraag bij voorbijgangers. Met succes. Want vijf minuten later parkeren we onze Toyota onder één van de carports van N° 17.
Op het eigenste moment komt Juffrouw Cheron aangereden, en ze parkeert haar wagen in de tweede carport. Zij is de verantwoordelijke van het agentschap die instaat voor de boekingen van Booking.com. Ze overhandigt ons de sleutels van “17” en komt mee naar binnen om een en ander verder te verklaren.
Mooie slaapkamer, mooie living en dito keuken.
Alles splinternieuw.
De bad- en douchekamer mag er ook best wezen.
Het is reeds 15 uur. Veel te laat voor een lunch. We trekken Paternoster binnen en bij de eerste gelegenheid gaan we van een cappuccino en een gebakje genieten.
Deze morgen kreeg ik toevallig tot tweemaal toe een mailtje van Belgische vrienden waarin ze verwezen naar het feit dat deze week een piepklein restaurant (20 couverts) in Zuid Afrika is uitgeroepen tot beste restaurant van de WERELD. Voor mij was dat als een “fait divers” voorbijgegaan. Maar wanneer ik in het koffiehuis naar het toilet ga, valt mijn oog op een artikel in een openliggend dagblad. “GROTE EER VOOR RESTAURANT IN PATERNOSTER – WOLFGAT IS BESTE EETPLEK TER WERELD” . Op de mail van de kameraden had ik niet gemerkt dat het restaurantje “WOLFGAT” in Paternoster gelegen is. Daar moeten we dus onmiddellijk dieper op ingaan.
Wolfgat ligt niet verder dan 300 meter van onze cafetaria. Het is vandaag sluitingsdag, en het kleine ingangsdeurtje is potdicht. Toch wel een foto maken van Hilde aan de deur van Wolfgat. Foto die we vanavond willen doorsturen naar de vrienden die ons het mailtje stuurden.
Maak dat maar aan iemand wijs dat dit huisje het beste restaurant van de wereld is. Zo’n minuscuul kotje. Morgenvroeg trachten we hier zeker een tafeltje te versieren voor morgenavond of voor de lunch van overmorgen. Maar bij het nogmaals aandachtig lezen van de mail die ik van de vrienden kreeg zal de kans wel heel erg klein zijn. Het feit dat we morgen onze 54e huwelijksverjaardag herdenken kan de kans misschien wel iets vergroten. Hierbij een resumé van het artikel in kwestie;
KLEIN ZUID-AFRIKAANS RESTAURANT VERKOZEN TOT HET BESTE VAN DE WERELD! Wolfgat in Paternoster! Proficiat aan chef Kobus! Op de World Restaurant Awards in Parijs ging restaurant Wolfgat uit Paternoster, zo’n 150 kilometer ten noorden van Kaapstad) met de hoofdprijs lopen. Wolfgat opende in 2016. in het restaurant is plaats voor twintig mensen.Een degustatiemenu met 7 gangen kost 53 euro… Chef Kobus van der Merwe serveert dagelijks verse ingrediënten uit de kustregio. Zijn filosofie is: ‘zo weinig mogelijk tussenkomen in de producten, om ze puur, rauw en onbehandeld te houden’. ‘We serveren een klein seizoensgebonden degustatiemenu met zo’n zeven gangen, voornamelijk zeevruchten en dat verbeteren we met wilde kruiden en sappige zeewieren’. Momenteel is drie maand vooraf reserveren de boodschap. In de jury zat onder anderen René Redzepit van het Deense restaurant Noma en de Israëlisch-Britse kok Yotam Ottolenghi.
We maken nog een wandelingetje langs en op het strand van Paternoster.
Het schilderachtige dorpje is inderdaad bekend om zijn prachtige witte strand en zijn idyllische witgekalkte huisjes.
De rotsige kusten, de prachtige stroken strand en de Oceaan nodigen voortdurend uit om gefotografeerd te worden.
We trekken nu maar stilaan terug naar onze “17”. Immers, Hilde wil haar coiffure nog even onder handen nemen vooraleer we gaan souperen.
Intussen maak ik een stapje in de omgeving. Bijna recht tegenover onze “17” zijn een groep metsers de ruwbouw van een nieuwbouwwoning aan het bepleisteren.
Niet te geloven met welke ingesteldheid deze mannen hier bezig zijn. Het ene lachsalvo is nog luidruchtiger dan het andere. Schreeuwen, roepen, zingen en lachen… En het bezoek van een leuke blanke fotograaf maakt het feestje nog leuker. Ik beloof hen dagelijks een bezoekje te brengen, en daar zijn ze zeer blij mee.
Deze middag hebben we, op uitzondering van een gebakje, niet geluncht, Dus trekken we nog wat vroeger dan naar gewoonte op zoek naar een restaurantje. Onze ogen vallen op “The Hungry Monk”, en ze hebben daar nog heel wat tafeltjes vrij. We krijgen een tafeltje in het midden van het bijna lege restaurant.
Paternoster is het stadje van de crayfisch (kreeften). En waarvoor kiezen wij?… Inderdaad. Intussen is een koppel komen aanschuiven aan het tafeltje naast ons. Hollanders. Leuk. We krijgen onze kreeften opgediend, en het zijn er twee (kleine) per persoon. Intussen is er nog een ander tafeltje ingenomen door… jawel. En geloof het of niet; een kwartier later zijn er drie van de zes tafeltjes ingenomen door Hollanders. En wij daar middenin. Er volgen leuke gesprekjes heen en weer. Wanneer we onze rekening aangeboden krijgen begrijpen we beter het succes van bij de Hollanders; in totaal betalen we 560 Rand (35 €). Hetgeen neerkomt op 450 Rand (28 €) voor onze kreeften en 110 Rand (7€) voor onze fles Chenin Blanc. Tegen 21 uur trekken we naar onze “17”.