Waar we drie maal zouden ontwaken zal het hier bij die ene keer blijven. En het is dan nog ontwaken met de wekker, en dit om 6u30.
Deze keer moet alles exact op zijn juiste plaats. Immers we vliegen vandaag.
Koen en Véronique zijn ook vroeg opgestaan, en hebben ons reeds allerlei lekkers klaar gemaakt voor ons ontbijt.
Herman zal met ons meerijden naar de airport. Daar heeft hij twee opties. Ofwel tracht hij daar een ticket te boeken, eventueel met dezelfde vlucht als de onze, ofwel neemt hij vandaar de taxi naar Simon’s Town. Daar kan hij ten alle tijde verblijven bij Jacqueline. Koen geeft ons nog een routebeschrijving waardoor we de ring rond Kaapstad kunnen vermijden. We moeten hier nu spijtig genoeg vervroegd afscheid nemen van Koen en Véronique. Dat alles door de schuld van die Corona.
De Polo terug ingeven verloopt heel vlot. Eerst is er nog wat discussie over een pietluttig schrammetje dat eventueel door mij zou veroorzaakt zijn. Maar ik kan de man overtuigen dat het schrammetje in kwestie er al was bij het aannemen van de auto. En dat is ook zo.
Met al die bagage hebben we geluk van een officiële porteur te vinden die alles voor ons op de kar sjouwt en ons begeleidt naar de departure hall. ’t Is wel een tiental minuten stappen en regelmatig serieus klimmend. De kerel transpireert er van.
We zijn er bijna… maar nog niet helemaal.
We arriveren in een desolaat lege vertrekhal.
De bedienden aan de incheck liggen letterlijk te slapen. Door al die speciale toestanden hebben we een ruime marge ingerekend. We hebben nu nog vier uur de tijd voor onze vlucht naar Adis Abeba vertrekt.
Nu reedsiInchecken lukt wel. We kunnen er maar vanaf zijn. Herman gaat naar een andere counter om eventueel een ticket te boeken. Voor vandaag of voor met onze maatschappij Ethiopian, of voor één van de komende dagen met een andere maatschappij.
Vier statige bronzen heren wijzen ons de weg.
We worden verwittigd dat er binnenkort een nieuwe trend aan het komen is.
Dit moeten dan de heren van de nieuwe trend zijn…
Misschien zou ik ook niet misstaan in die nieuwe trend?
Intussen heeft Herman een nieuwe vlucht kunnen boeken met Emirates over Quatar, en dit voor donderdag 26 maart. Die vluchten schijnen (voorlopig) nog gegarandeerd te zijn.
Een Afrikaans dagblad brengt ook al geen positief nieuws over de toestand alhier. Deze moet in een paar dagen drastisch verslecht zijn.
We vinden een tafeltje in een Ocean Basket Resto. Herman bestelt een Calamari bowl. Hilde en ikzelf nemen een bruschetta met prawns.
Binnen de vijf minuten komt Asanda met onze bordjes aangedraafd.
Herman blijft de actualiteit volgen. De Belgische toestanden komen halsoverkop ook hier aan bod. Als je nu denkt dat we veertien dagen geleden nog opteerden om eventueel onze reis te verlengen in plaats van te verkorten. Intussen is ons ook ingevallen dat we de twee pakjes rooibosthee voor mijn zus Emily in de Polo lieten liggen. De volgende huurder van die Polo kan er maar goed mee varen. En misschien vinden we in België ook wel ergens Rooibos thee.
13u45. Nu moeten we dringend naar onze gate 13 in Hall 1. Afscheid aan Herman. En onderweg nog een hapje voor de laatste giraf.
De Boeing staat al op ons te wachten.
Hier nog een half uurtje wachten, en we worden ingeladen. Nog een half uurtje later (15u45) hangen we in de lucht. Rond 23 u landen we, en dit na een rustige vlucht, in Addis Abeba. (Ethiopië)