>Vannacht heeft het tamelijk veel geregend, en vanmorgen is het nog steeds overtrokken. We starten de dag met een gelukwensmailtje naar onze kinderen Bert en Caroline voor hun huwelijksverjaardag. Voor het ontbijt gaan we naar Burgundy, een restaurant waar we bij vorige bezoeken aan Hermanus dagelijks gingen ontbijten. We passeren een kapper “Hair.dot.com”, waar midden in het voetpad een gat er vervaarlijk en onafgedekt bij ligt. Hoe lang duurt het voor hier ongelukken van komen?
Lucretia, de chef-ober van Burgundy herkent ons direct. Ze is geen haar veranderd, en ze zegt van ons hetzelfde.We bestellen een ontbijt met croissant, een eitje en fruitslaatje.
Lucretia verwijst naar het opschrift boven de deur van het restaurant. Wij maken deel uit van die fabriek.
Luc gaat tegen 10u30 naar het centrum om onze gids Willy af te halen. Willy zelf heeft geen auto, we moeten dus zelf rijden, met Willy tussen ons.
We rijden langs de oude haven, en binnen de tien minuten bereiken de township ZWELIHLE, de leefwereld van Willie.
Nadat we onze auto in de garage (?) van Willie mochten parkeren begeven we ons naar zijn woning.
Het huisje zelf, hoe klein ook, is netjes en verzorgd.
Moemoe Willy is thuis met eentje van de twaalf kleinkinderen.
Een pienter baasje, die kleinzoon van Willie.
Willy toont ons in het keukentje het vuur waarop een viertal potten staan te pruttelen. Dit moet een volledig afrikaans menu worden voor een zestal personen. Nu pas komt aan het licht dat wij verondersteld zijn om hier vanmiddag te blijven lunchen.
Wanneer Willie dan van één van de potten het deksel opheft flapt Luc er direct uit dat we vanmiddag zijn afgesproken met vrienden. Tot zijn grote spijt(?)
Tijd nu om onze wandeling in de township te starten. Wily weet over elk hoekje, straatje of huisje iets te vertellen.
… maar altijd met de glimlach.
…als kleden voor de zondagsmis.
Nu loodst Willy ons een schooltje binnen. Lukhanyo primary school. Voor leerlingen van 8 tot 12 jaar.
De directeur is een zeer joviale man. Hij stelt voor om met ons een rondgang te maken. Dat slaan we uiteraard niet af.
De school telt meer dan 1300 leerlingen. Gemiddeld zitten er 52 kinderen in een klas. Soms zelfs meer, en dan moeten ze met drie plaats nemen op een bank van twee.
Met een knipoog naar de meester krijg ik toelating om enkele minuutjes zijn taak over te nemen. Tot groot jolijt van de kinderen.
Binnen de kortste keren hebben ze Broeder Jacob onder de knie. De ganse klas zingt uit volle borst mee.
Bij het butengaan teken ik nog in een vluggertje een Wiske op het blad van een der kinderen.
Nu willen ze allemaal dat ik nog efkes langs kom.
Maar willen of niet; we moeten verder. Saluu allemaal!
Op de speelkoer worden we wel even geschokkeerd bij het zien van enkele dames die zich daar installeren tegen dat de schoolbel rinkelt. Met tafels snoep, frisdranken, chips, bubble gum en noem maar op. Jong geleerd… en later maar klagen dat ze veel te dik zijn, en niet weten hoe dat komt.
Met een kleine attentie nemen we afscheid van de directeur en zijn school.
We lopen terug tussen de blikken huisjes van drie meter op drie. Soms is er maar één toilet voor twaalf huisjes.
En waar er dan toiletten zijn, daar is dan gewoonlijk ook de openbare wasplaats gelegen. Tientallen elektriciteitsdraden hangen er als serpentines te bengelen.
Volgens Willie wonen hier ongeveer 500.000 mensen.
Sommige van de huisjes hebben een huisnummer. Dit zijn de barakken waar de officieel getelde en geregistreerde personen wonen.
Veel huisjes hebben echter geen nummer. Deze zijn dan meestal bevolkt door illegalen.
Willie is hier werkelijk een patriarch in de township. Iedereen kent hem en hij heeft altijd een goed woordje voor ieder van hen.
Luc wil die baby ook wel eens aaien.
Willie brengt ons ook nog binnen bij SEEDS, een crèche waar kindjes van 6 tot 12 jaar worden opgevangen.
We krijgen er wat uitleg over de werking van de crèche. Kleine Samuel maakt zich hier al vlug vriend van ons gezelschap. Dominique start met de high five.
Na mijn high five stel ik Samuel voor om mijn zotte uitdrukkingen te imiteren voor de foto…
… en ik zal van elk smoeltje een foto nemen…
… met deze resultaten tot gevolg…
…smoeltje Nr 4… en zo zijn we nog een tijdje bezig geweest. We verlaten de crèche met de belofte dat we die smoelenfoto’s van Samuel vanavond per mail doorsturen. Samuel roept ons nog na dat hij wel eens naar België wil komen. Bij deze is dit genoteerd.
Onze townshiptour is al meer dan een half uur aan het uitlopen. We trekken terug naar Huize Willie. Daar zit Moemoe Willie ons op te wachten, ditmaal met een grote sombrero op het hoofd.
Het afscheid komt eraan. Met wederzijdse toekomstwensen verlaten we elkaar. Willie begeleidt ons wel nog een paar straten door de woonwijk, en dit tot op een punt waar niets meer kan mislopen.
Eenmaal terug aan onze “The Vishuis” trekken we te voet naar het centrum op zoek naar een laat lunchske. Onderweg trekt een speciaal manneke onze aandacht. Hij zit op de stoep en tracht allerlei spulletjes aan de man te brengen.
Ik verdenk de kerel ervan travestiet te zijn, maar Hilde lacht die veronderstelling weg.
Traverstiet of niet… we hebben honger, en springen binnen bij restaurant Fusion.
De gemengde visschotel met scampis is niet mis.
Wanneer we het restaurant verlaten zien we dat raar manneke van daarnet met pak en zak naar de haven trekken.
Hij loopt daar tot aan een bootje, legt zijn spullen op de grond, en begint zich uit te kleden. En waarempel; de kerel draagt een bikini. Had ik het niet gedacht?
Iets verderop zit een verdwaasde kerel zijn drugs te verteren. We haasten ons naar huis voor een paar uurtjes zon-, zwem- of blog plezier.
Om 17 uur start het laatste hoogtepunt van deze drukke dag. De Art walk tour van Hermanus.
Inderdaad; elke eerste vrijdag van de maand openen 20 kunstgalerijen de deuren tot 20 uur.
Over een traject van een tweetal kilometer kan je in een twintigtal galerijen vrij in- en uitwandelen.
In elke galerij kan je vrijblijvend een hapje en een drankje krijgen.
Het is wel degelijk een boeiende organisatie.
Hilde is hier druk in de weer om beeldjes te schieten met haar I-Phone.
Maar altijd de moeite om er even bij stil te staan. Luc wordt een paar keer aangesproken met de vraag of zijn hemd ook een kunstwerk is…
Als we de laatste galerij verlaten is het reeds goed donker. We gaan een terrasje opzoeken aan de kust om wat uit te blazen van onze lange artistieke slentergang. Het is intussen gelukkig iets frisser aan het worden. Aan een groot toeristisch bord zijn enkele jonge snaken precies een verlengstuk aan het bouwen aan de Art-tour. Laatste drankje, en op naar het bedje.