6 uur in de morgen. Nog een beetje vroeg om op te staan. Een paar uurtjes terugduiken in bed.
Om 8u30 zijn we er klaar voor en gaan we ontbijten op 200 meter van ons huis. “Ile de pain”. De keet zit afgeladen vol, en we moeten een vijftal minuutjes wachten om een plaatsje te krijgen. Onze dames gaan intussen op een bank zitten, waar ze de baas van het etablissement wat gezelschap houden.
Zicht op de immense verbruikerzaal.
Om ons niet nog langer te laten wachten krijgen we een tafeltje in een nevenliggend zaaltje.
De bakkerij bakt croissants en brood om van te smullen.
Op en top artisanaal. Zowel op foto…
…als in het echt.
Ook de cappuccino mag er best wezen.
Het is moeilijk kiezen uit de tientallen verschillende ontbijtvariaties. Maar voor de eerste kennismaking houden we het sober; toast met gelei, een fruitslaatje en een cappuccino.
Ook de afrekening wordt op een originele manier gepresenteerd.
Om 11 uur hebben we afspraak met Isabelle De Smul, de directrice van Born in Africa.
Het wordt een hartelijk weerzien.
We hebben een lange bespreking over de vorderingen en de resultaten van onze wederkerige petekindjes. Zowel met ons petekind Megan, als met Exonia, het petekind van Luc en Dominique, gaat alles verder de positieve kant op.
Onze Megan wordt in Juni 18 jaar, en zit nu in grade 12. (Komt overeen met ons zesde jaar humaniora). Als alles verder positief evolueert mag ze volgend jaar het hoger onderwijs aanvatten. Waarschijnlijk opvoeding of onderwijs. Op de foto staat Megan volledig onderaan, derde van links.
Exonia, het petekind van Luc en Dominique zit ook in grade 12, maar dan wel in een internaat in Wittedrift. Haar ouders zijn verhuisd, en gedurende het weekend leeft zij in het verlaten huisje.
Olivier, de kleinzoon van Luc en Dominique heeft hier bij BIA (Born in Africa) verleden jaar een drietal maand vrijwilligerswerk gedaan. Als de naam “Ollie” uitspreken begint iedereen op het bureel op te fleuren. Luc stelt voor om misschien eens een Facetime gesprek te voeren met den Ollie…
Eén minuutje later is Isabelle in gesprek met Olivier. Superleuk. Ook de twee andere bureaumeisjes hebben Ollie gekend, en komen ook deelnemen aan het gesprek.
Na het gesprek troont Isabelle ons nog mee naar de “Wall of fame”. Hier hangen verschillende foto’s waar Ollie op terug te vinden is.
Jawel, hij moet zich hier inderdaad gejeund hebben…
We spreken nog af om morgen onze respectievelijke kinderen af te halen aan hun school, en een paar uurtjes met hen door te brengen. We nemen voorlopig afscheid van Isabelle en Véronique. Op weg naar een volgende bestemming.
Die bestemming ligt maar enkele kilometers verder; Old Nick Village. Dit centrum wordt beschouwd als een mijlpaal in Plettenberg. We ondergaan hier een creatieve winkelervaring als bijna nergens anders.
Old Nick vormt een dorpje op zichzelf. Een dorpje met een bloeiend centrum en met allerlei winkels. De Old Nick Shop biedt een selectie textiel en keramiek, terwijl de Red Barn een selectie heerlijke lekkernijen biedt.
Kunstgalerijen bij de vleet.
Eclectische winkels, pottenbakkers en schilderateliers vinden hun thuis in de weelderige tuinen van het oude Nick Village.
Vroeger was hier ook een oud weverijtje met vooroorlogse weefgetouwen.Sinds een drietal jaren heeft dit oud fabriekje plaats geruimd voor een architektorisch hoogstandje.
Deze nieuwe weverijv is werkelijk TOP
Alleen de oude zitbank, waarvan het geraamte een oude weefboom is, doet nog denken aan het oude fabriekje.
Langs een loopbrug kunnen we binnenkijken in de weverij.
Inderdaad… een mooi en modern machinepark. Bijna Europa evenwaardig.
En de afgewerkte produkten mogen er ook zijn.
Ik blijf nog wat rondgangen in mijn vorig leven, en intussen is Luc een lieve hond aan het voederen.
Nog steeds in het Old Nick complex gaan we nu ROOST Café opzoeken voor een namiddaglunchke. Milkshake banane, milkshake chocolate, koffie, dubbel expresso, bakje frieten, spaghetti bolognaise, crumble met vanille ijs, alles door elkaar.
En of het gesmaakt heeft. Nu nog wat wachten op de rekening.
Het begint wat te regenen, en we besluiten om naar huis te trekken. Onderweg passeren we de plaats waar een kwartiertje een motorrijder op een wagen is ingereden. Het ziet er nogal luguber uit. We springen ook nog een Pic & Pay binnen om enkele elementaire spulletjes te kopen voor onze peetkinderen die we morgen bezoeken.
Na een drietal uurtjes gekamerd te hebben plannen we een bezoek aan restaurant “The Bell”. Dit is een afspanning op een vijftal kilometer die we reeds jaren kennen, en waar je alleen al voor de chef Jeffrey zou heengaan.
Inderdaad, wanneer we de tuin binnenkomen komt Jeffrey al op ons afgestoomd. Hij wil dat we al direct een foto maken van zijn mooie witte tanden.
We krijgen een plaatsje bij de bloemetjes buiten. We krijgen wel de opmerking dat we die bloemetjes niet mogen plukken. Na een paar minuten begint het alweer te druppelen, en binnen is er gelukkig nog één vierpersoonstafeltje vacant. Hebben we nu chance…
We maken het Jeffrey niet al te moeilijk. Voor alle vier sirloin met frieten en een pepersausje. Eenvoudig maar toch een aanrader.
Na het koffietje en de betaling van de rekening moet er toch nog een foto af van de crew, Jeffrey inkluis. Onderweg naar onze car heb ik nog een babbel met een Hamburgse Duitser. Maar ik moet het kort maken, want er zitten reeds drie mensen op mij te wachten. Nu snel terug naar huis, bad en bed.