Deze morgen ziet de villa van de buren er weer gewoon uit. We genieten voor de laatste maal van een zelfgemaakt ontbijtje.
Tegenover ons zijn twee kleine meisjes de vissen aan het voederen.
Een paar ganzen willen ook wel wat mee profiteren van die voedselbedeling. Maar gewoonlijk komen ze te laat, en schrikken ze zelfs van de opwippende vissen.
Vandaag is het weer veel zachter, en de wind is volledig gevallen. Nu varen er wel bootjes uit.
Tegen 11 uur komen Luc en Dominique ons ophalen. Koffers inladen en weg wezen. We passeren voor de laatste maal aan onze vertrouwde township. Een laatste groet aan Bompa zit er niet in, want ze hebben hem vandaag (nog) niet buiten gezet.
Vooraleer we het dorpje Uitenhage passeren moeten we brutaal snelheid minderen wegens overstekend wild.
We passeren terug verschillende townships.
Het is zondag, en alles gaat er veel rustiger aan toe. Her en der zitten groepjes inboorlingen gezellig te keuvelen.
We rijden nu voorbij Kirkwood, maar hier loopt er wel iets fout. De indicaties op Luc’s plan kloppen niet. We beseffen dat we rondjes aan het draaien zijn, want we komen twee maal op hetzelfde rond punt.
Dan maar halt gemaakt aan het rond punt. Binnen de kortste keren staat een politiewagen naast de onze. Wat scheelt er, en wat staan wij hier te doen?
Luc, charmant als altijd, tracht aan die twee flikken uit te leggen waar ons probleem zit. De mannen springen onmiddellijk in hun dienstwagen, en doen teken hen te volgen.
Meer dan twaalt kilometer rijden de mannen voor ons uit. Tot we uiteindelijk aan een hekken van Addo Park komen. Daar gaan ze, samen met Luc, informeren hoe ze ons bij de lodge “Hitgeheim” kunnen escorteren. Er volgt een warrige uitleg, maar die politiemannen noteren alles. Luc heeft niets van die uitleg begrepen. Maar die mannen precies wel. Ze zullen ons wel tot aan onze lodge begeleiden.
Hup, terug in de auto, en volgen maar. Ze vlammen aan bijna 120 km per uur, daar waar de toegelaten snelheid 80 km is. Zullen we ze wel blijven volgen? Na meer dan dertig kilometer beginnen we toch te twijfelen aan de bedoeling van die mannen. Worden wij hier niet in een hinderlaag gelokt? Maar zoals het spreekwoord zegt “Als de nood het hoogst is, dan is de redding nabij”. Plots duikt een groot bord op met opschrift “HITGEHEIM”. Oef!!! En nog geven de mannen het niet op. Zij escorteren ons tot voor de deur van de receptie.
Aan politiemensen een fooi geven doet men uiteraard niet. We vragen wel om een afscheidsfoto, en dat staan ze gewillig toe. Onze informatie of zij kinderen hebben wordt bevestigd. Voor die kinderen een fooi geven, dat moet dan wel kunnen. En de fooi wordt gretig aangenomen. En wij zijn meer dan gelukkig dat we uiteindelijk onze bestemming bereikt hebben.
We worden begroet door Collen, die niet begrijpt waarom die twee polimannen met ons kwamen doen. We krijgen een inschrijvingformulier toegestoken, en ook een wit wijntje als welkomstdrankje.
We krijgen te horen wat hier allemaal kan en niet kan. Er is zelfs een fiets ter beschikking, die we ten alle tijde mogen gebruiken.
We krijgen twee kamers naast elkaar toebedeeld. De nummers 11 en 12.
We hebben ook een groot gemeenschappelijk terras. Met een prachtig 180° uitzicht op de omgeving.
Volgt nu ook de uitleg en praktische informatie van onze kamer. Hierbij zijn we er klaar voor om de volgende paar dagen hier comfortabel door te brengen.
Vanavond worden we hier in het restaurant verwacht o 19 u. Alle kamers zijn ingenomen en zo zit het restaurant ook volledig ingevuld. De manager geeft aan het gezelschap wat uitleg bij het menu. Omdat het zondag is staat dit menu volledig in het teken van de lievelingsgerechten van Nelson Mandela.
Wat we op ons bord krijgen ziet er niet altijd duidelijk uit, en onze serveuze Martha kan ook niet veel duidelijkheid scheppen. Ze heeft ook nog wat problemen met de betekenis van gekoelde sijn. Ze kot aandraven met een ijsemmer waar de fles helemaal niet in kan. Maar ja… we zijn in Afrika. En Martha, alhoewel een beetje hopeloos, blijft zeer lief.
Mandela had wel heel speciale voorkeuren…
Het dessert echter, maakt veel goed.
Onze dames genieten ervan. Na het dessertje trekken we zo vlug mogelijk naar onze kamer. Morgen moeten we immers om 6 u het bed uit, wegens onze eerste safari.