Maand: februari 2020

Wat vliegt de tijd. We zijn weeral 28 februari. Gelukkig zijn er dit jaar 29 dagen in februari.

Op stap naar onze ontbijtstel “Ile de pain”. De hemel is wel wat overtrokken en er vallen zelfs enkele druppeltjes.

Bij deze bewolking ziet alles er precies veel somberder uit.

In ons vertrouwd adresje is het ontbijt weeral top. En door de diensters worden we reeds als habitués beschouwd.

Als we een serveerster attent maken dat wij het een beetje eigenaardig vinden dat de was uithangt in een verbruikerzaal krijgen we als antwoord dat dit een kunstwerk is.

We durven niet vragen of dit dan ook een kunstwerk is.

Spijts het mindere weer maken we toch nog een lange wandeling in de winkelstraaten van onze wijk Thesen Island.

Het is inderdaad iets koeler vandaag, maar aan alles is een oplossing.

Om 13 u hebben we afspraak met Isabelle aan het bureel van BIA in Plettenberg. Er dienen nog enkele praktische probleempjes opgelost, en we krijgen ook de uitleg waar we onze peetkinderen kunnen ophalen.Om 13u45 kunnen we Meghan en Meshay oppikken in Plettenberg Secundary School.

De klassen eindigen normaal om 14 uur, maar wij mochten ze een kwartiertje vroeger afhalen om niet in het gewoel te zitten na de schoolbel.

In afwachting dat onze kinderen uit de klas worden gehaald kunnen we wat rondneuzen in alle foto’s …

… en eveneens in de trofeeën die de laatste jaren door de leerlingen van de school veroverd werden.

En dan plots doet Meshay haar verschijning. Meshay is niet het peetkind van Luc en Dominique, maar wel van Olivier, hun kleinzoon. Toen Olivier hier verleden jaar drie maand vrijwilligerswerk deed, heeft hij Meshay aangenomen als peetkind.

Luc probeert Olivier op te roepen, en het lukt nog ook. Volgt een lang en leuk facetime gesprek tussen Meshay in Plettenberg en Olivier in Londen. Meer dan 10.000 km verwijderd en life elkaar zien en met elkaar converseren.

De techniek kent geen grenzen.

En dan plots…maakt onze Megan ook haar opwachting.

Vertederend moment. Traantjes van geluk.

Wat ziet onze Megan er goed uit… een heuse juffrouw geworden. Ze straalt.

Megan heeft nog wel een probleempje vooraleer we de school verlaten. Ze moet een paar dagen geleden haar GSM gebruikt hebben op een moment dat het niet mocht. De telefoon werd door iemand van de directie in beslag genomen. En hij is slechts terug te krijgen tegen betaling van 100 ZAR. (ongeveer 7 €). En dat heeft meghan niet. Wij helpen Megan uit de pech, maar moeten daarvoor naar het bureel van de directie om alles te officialiseren. Ik geef 100 ZAR. Meghan ontvangt een reçu, en aan de hand van dat document kan ze volgende week haar GSM afhalen.Misschien een goed voorbeeld om toe te passen in de Belgische scholen? Of ben ik een beetje te streng?

Van hieruit moeten we nu vlug naar Wittedrift High School. Dit is een internaat waar Exonia, de peetdochter van Luc en Dominique verblijft. Exonia staat al gepakt en gezakt op ons te wachten. Weeral een aandoenlijke begroeting.

Het is het einde van de week, en alle studenten mogen naar huis.

Wat een heerlijk weerzien…

Exonia en Megan kunnen erbij in de wagen. Onze Isuzu is een 4×4, en achteraan in de koffer zitten er twee vouwzeteltjes.Ideale zitjes voor de twee juffrouwen.

De rest van de namiddag staat in het teken van onze twee meisjes. Zij beslissen dus wat we doen en waarheen we gaan.Eerst de hongerige maagjes vullen is de boodschap. In het groot winkelcentrum van Plettenberg is er een KFC. Doet een beetje denken aan onze Mac Donald.

Lekkere goed gepeperde kippeboutjes en een coca-cola. Voor de meisjes is het feest.

En wij mogen eens drollige grapjes maken…

Hoe zotter, hoe leuker.

Nu schakelen we over naar de serieuze zaken. In hetzelfde centrum is er ook een Pic & Pay, en daar mogen ze elk een winkelkar eetwaren vullen. Bij haar keuze houdt Megan wel rekening met Papa, Mama, broertje Marcellio en zusje Poppie.

En nu ons laatste station; Mr Price. Een textielschop met kledij voor meisjes en jongens, voor dames en heren, voor jong en od, vor dik en dun.

Eerst nog een beetje vleien en vertellen wat ze in feite allemaal tekort komt…

Dit mooie jeans vestje past als gegoten… en Megan is er nog mooi mee ook. Dus; in de zak…

Misschien hier nog iets wat past bij dit mooie vestje.

Of iets dat past voor onder dat vestje.

En of ze content is… Nu nog op zoek naar één en ander voor kleine broer en zus.

Aan de kas alles afrekenen. We gaan alles deponeren in onze car. Vervolgens naar onze afspraak op een nabijgelegen terras.Wij zijn nof de eersten om ons daar neer te vleien.

Tijdens het genieten van een frisdrank of een koffie probeer ik een paar mooie hoekjes uit te zoeken om Megan in beeld te brengen.

Nog maar pas begonnen of Luc, Dominique en Exonia komen eraan. Exonia heeft er ogenschijnlijk ook wel bij gevaren.

Iedereen gelukkig…

Er worden zelfs wat grapjes gemaakt.

Het vieruurtje is voorbij. NWe gaan de meisjes nu naar hun respectievelijke thuis brengen.

Ze wonen allebei in een township.

Luc helpt pak en zak binnensleuren in het schamele huisje van Exonia.De ouders van Exonia zijn naar een andere stad verhuisd. Wegens haar school kon zij onmogelijk mee verhuizen. Dat maakt dat ze de weekends hier alleen doorbrengt.

Het afscheid aan Luc en Dominique doet uiteraard wat pijn.

Nu nog de afscheidsfoto.

25 kilometer verderop. Een township in de Crags, het huisje van Megan. Jammer, want Mama en kleine zus zijn niet thus.

Papa is buiten aan het klussen, en broer Marcelio ligt in de zetel. Het elfjarig knaapje is gehandicapt en kan niet zitten, noch rechtstaan of lopen. Als Hilde het truitje toont die Megan deze middag voor hem heeft uitgekozen begint de jongen warempel te glimlachen.

Wat doet dit deugd. De eerste keer dat we Marcelio zien glimlachen. Vertederend…

Intussen is hier ook het uur van afscheid aangebroken. Een laatste “drukkie”, en “tot volgend jaar”…

We rijden de township buiten. Aanvankelijk is het wel stil in de wagen.

Maar dan komen de verhalen los. Wat Luc en Dominique gezien hebben in het huisje van Exonia, en wat wij beleefden bij Megan. En we zijn blij dat we een klein beetje kunnen meehelpen om die kinderen te laten studeren, waardoor ze later waarschijnlijk in betere omstandigheden door het leven kunnen.

We rijden nu terug naar Plettenberg. Daar hebben we afspraakvoor een apero met vriend Remy en Lieve De Backer in hotel Quartet. Remy is een van de medestichters van “Born in Afrika”.

Na het aangenaam gesprekje bij Lieve en Remy rijden we terug naar onze thuisbasis in Knysna. Een kwartiertje opknapbeurt, en daan gaan we te voet naar “La Turbine”, een hotel/restaurant met een heel speciale uitstraling.

Het restaurant is volledig gebouwd in een oude stoomfabriek en elektriciteitscentrale. Een groot gedeelte van de machines werden ingewerkt in de verbruikzaal. Op sommige plaatsen staan de tafeltjes letterlijk tussen de machines. We kiezen voor de enen king klip, en voor de anderen scampis. Na deze drukke dag zijn we heel tevreden om rond 22 u naar bed te kunnen.

6 uur in de morgen. Nog een beetje vroeg om op te staan. Een paar uurtjes terugduiken in bed.

Om 8u30 zijn we er klaar voor en gaan we ontbijten op 200 meter van ons huis. “Ile de pain”. De keet zit afgeladen vol, en we moeten een vijftal minuutjes wachten om een plaatsje te krijgen. Onze dames gaan intussen op een bank zitten, waar ze de baas van het etablissement wat gezelschap houden.

Zicht op de immense verbruikerzaal.

Om ons niet nog langer te laten wachten krijgen we een tafeltje in een nevenliggend zaaltje.

De bakkerij bakt croissants en brood om van te smullen.

Op en top artisanaal. Zowel op foto…

…als in het echt.

Ook de cappuccino mag er best wezen.

Het is moeilijk kiezen uit de tientallen verschillende ontbijtvariaties. Maar voor de eerste kennismaking houden we het sober; toast met gelei, een fruitslaatje en een cappuccino.

Ook de afrekening wordt op een originele manier gepresenteerd.

Om 11 uur hebben we afspraak met Isabelle De Smul, de directrice van Born in Africa.

Het wordt een hartelijk weerzien.

We hebben een lange bespreking over de vorderingen en de resultaten van onze wederkerige petekindjes. Zowel met ons petekind Megan, als met Exonia, het petekind van Luc en Dominique, gaat alles verder de positieve kant op.

Onze Megan wordt in Juni 18 jaar, en zit nu in grade 12. (Komt overeen met ons zesde jaar humaniora). Als alles verder positief evolueert mag ze volgend jaar het hoger onderwijs aanvatten. Waarschijnlijk opvoeding of onderwijs. Op de foto staat Megan volledig onderaan, derde van links.

Exonia, het petekind van Luc en Dominique zit ook in grade 12, maar dan wel in een internaat in Wittedrift. Haar ouders zijn verhuisd, en gedurende het weekend leeft zij in het verlaten huisje.

Olivier, de kleinzoon van Luc en Dominique heeft hier bij BIA (Born in Africa) verleden jaar een drietal maand vrijwilligerswerk gedaan. Als de naam “Ollie” uitspreken begint iedereen op het bureel op te fleuren. Luc stelt voor om misschien eens een Facetime gesprek te voeren met den Ollie…

Eén minuutje later is Isabelle in gesprek met Olivier. Superleuk. Ook de twee andere bureaumeisjes hebben Ollie gekend, en komen ook deelnemen aan het gesprek.

Na het gesprek troont Isabelle ons nog mee naar de “Wall of fame”. Hier hangen verschillende foto’s waar Ollie op terug te vinden is.

Jawel, hij moet zich hier inderdaad gejeund hebben…

We spreken nog af om morgen onze respectievelijke kinderen af te halen aan hun school, en een paar uurtjes met hen door te brengen. We nemen voorlopig afscheid van Isabelle en Véronique. Op weg naar een volgende bestemming.

Die bestemming ligt maar enkele kilometers verder; Old Nick Village. Dit centrum wordt beschouwd als een mijlpaal in Plettenberg. We ondergaan hier een creatieve winkelervaring als bijna nergens anders.

Old Nick vormt een dorpje op zichzelf. Een dorpje met een bloeiend centrum en met allerlei winkels. De Old Nick Shop biedt een selectie textiel en keramiek, terwijl de Red Barn een selectie heerlijke lekkernijen biedt.

Kunstgalerijen bij de vleet.

Eclectische winkels, pottenbakkers en schilderateliers vinden hun thuis in de weelderige tuinen van het oude Nick Village.

Vroeger was hier ook een oud weverijtje met vooroorlogse weefgetouwen.Sinds een drietal jaren heeft dit oud fabriekje plaats geruimd voor een architektorisch hoogstandje.

Deze nieuwe weverijv is werkelijk TOP

Alleen de oude zitbank, waarvan het geraamte een oude weefboom is, doet nog denken aan het oude fabriekje.

Langs een loopbrug kunnen we binnenkijken in de weverij.

Inderdaad… een mooi en modern machinepark. Bijna Europa evenwaardig.

En de afgewerkte produkten mogen er ook zijn.

Ik blijf nog wat rondgangen in mijn vorig leven, en intussen is Luc een lieve hond aan het voederen.

Nog steeds in het Old Nick complex gaan we nu ROOST Café opzoeken voor een namiddaglunchke. Milkshake banane, milkshake chocolate, koffie, dubbel expresso, bakje frieten, spaghetti bolognaise, crumble met vanille ijs, alles door elkaar.

En of het gesmaakt heeft. Nu nog wat wachten op de rekening.

Het begint wat te regenen, en we besluiten om naar huis te trekken. Onderweg passeren we de plaats waar een kwartiertje een motorrijder op een wagen is ingereden. Het ziet er nogal luguber uit. We springen ook nog een Pic & Pay binnen om enkele elementaire spulletjes te kopen voor onze peetkinderen die we morgen bezoeken.

Na een drietal uurtjes gekamerd te hebben plannen we een bezoek aan restaurant “The Bell”. Dit is een afspanning op een vijftal kilometer die we reeds jaren kennen, en waar je alleen al voor de chef Jeffrey zou heengaan.

Inderdaad, wanneer we de tuin binnenkomen komt Jeffrey al op ons afgestoomd. Hij wil dat we al direct een foto maken van zijn mooie witte tanden.

We krijgen een plaatsje bij de bloemetjes buiten. We krijgen wel de opmerking dat we die bloemetjes niet mogen plukken. Na een paar minuten begint het alweer te druppelen, en binnen is er gelukkig nog één vierpersoonstafeltje vacant. Hebben we nu chance…

We maken het Jeffrey niet al te moeilijk. Voor alle vier sirloin met frieten en een pepersausje. Eenvoudig maar toch een aanrader.

Na het koffietje en de betaling van de rekening moet er toch nog een foto af van de crew, Jeffrey inkluis. Onderweg naar onze car heb ik nog een babbel met een Hamburgse Duitser. Maar ik moet het kort maken, want er zitten reeds drie mensen op mij te wachten. Nu snel terug naar huis, bad en bed.

Vanmorgen om 6 uur zweeft er reeds een helicopter boven de citrusvelden rondom onze huisjes. Bij navraag schijnen dit helicopters te zijn die sproeistoffen uitlaten boven die velden.

Dit was dan de laatste nacht in onze huisjes van Hitgeheim.

Na het ontbijt gaat Luc afrekenen aan de receptie. De rekeningen kloppen tot op het randje. (Met rand is hier wel ZAR bedoeld. En ZAR staat voor Zuid-Afrikaanse Rand).

We sleuren de bagage naar de auto, en ontmoeten de tuinman Jerry. Deze is zo fier als een gieter om ons te vertellen dat hij gisteren onze auto heeft gewassen. Dat verdient een GB petje.

Gevolgd door een portretje van alle drie met een petje.

En nu de baan op. Na een half uurtje passeren we door het mooie stadje Uitenhage.

Nog een half uurtje later komt Humansdorp aan de beurt.

Hier is het superdruk.

Nu de weg verder richting Knysna. Na een kwartiertje zien we een grote township.

Nog een paar kilometer verder staat een politiewagen dwars over de baan.

Van een politieagente krijgen we te horen dat we moeten rechtsomkeer maken. Verderop zijn betogingen aan de gang, en er worden her en der branden aangestoken op de baan. Een alternatieve weg zoeken is de boodschap. Gelukkig dat er zo iets als GPS bestaat.

En inderdaad; zelfs op de alternatieve weg komen we gedoofde vuurhaarden tegen, en op sommige plaatsen is zelfs het asfalt gesmolten.

Onze GPS stuurt ons nu ook over gravel- en zandwegen. Geen gemakkelijke bedoening.

Eenmaal terug op de begane en normale wegen denken we er aan om misschien te gaan lunchen bij Bramon. Een wijnboer met een restaurant waar men tussen de druivenranken kan lunchen.

Eén telefoontje volstaat; een half uurtje later zitten we gezellig geïnstalleerd tussen die wijnranken van Bramon.

In dit paradijs is genieten de boodschap.

We krijgen Mary toebedeeld als serveuse. Hier komt zij ons bestelbriefje ophalen. Per tafel dient een bestelbriefje ingevuld Alle mogelijke koude schoteltjes staan op het briefje vermeld, en je hoeft zelf aan te kruisen wat je allemaal wil.

Achter ons is met een fotoshoot aan het afwerken. een publiciteit voor de wijn van Bramon.

Voor het heerlijk vers gebakken brood alleen al zou men hier een omwegje maken.

Aan een tafeltje op het terras zit een gezelschap met een zwarte papegaai en een witte kanari.

Intussen zijn we goed bezig.Kippenleverpastei, Springbok carpaccio, Wrap van dadels met spek, Camembert met vijgen en noten, Calamari… dat alles met het ovenvers brood. Uiteraard ook een glaasje Sauvignon Blanc van Bramon. We drinken dus de wijn van de wijngaard waarin we tafelen. Heerlijke ervaring.

Met een lekkere cappuccino besluiten we ons bezoek aan Bramon.

Tegen 15 u verlaten we het Bramon Domein. Nog een tiental kilometer naar Plettenberg, en dan nog 30 naar Knysna. In Plettenberg wil ik in een shop die ik ken van vroeger wat Vodacom data bijvullen. De rest van het gezelschap loopt intussen een nabijgelegen supermarkt binnen.

Onze volgende bestemming in Knysna is immers een self catering. Er zijn dus wel enkele elementaire zaken vandoen. Beetje koffie, koekjes, fruit, en, en, en…

Luc verwatert bij het zien van de kaas…

Een paar flesjes wijn mogen ook niet ontbreken.

Uiteindelijk kan niet alles in één plastiek zakje. Een tweede dus.

Tien minuutjes later staan we voor de security post van Thesen Island, de wijk van Knysna waar onze self catering gelegen is.

We zien het wel zitten om in deze omgeving een paar dagen door te brengen.

Door de hoge beveiliging is inchecken hier niet zo eenvoudig. Er worden van iedereen vingerafdrukken genomen van twee vingers.

Telkens als we nu het domein binnen of buiten willen meten we onze vingers aan een scanner presenteren. Ook als we te voet zijn.

Eenmaal die formaliteitenachter de rug kunnen we onze car overdekt parkeren aan ons huisje? Wat zeg ik… een huisje? Een rijhuis met 2 verdiepingen. Op het gelijkvoer een inkom met living en groot terras. En jawel… een private lift om de twee andere verdiepen te bereiken. Op de eerste verdieping een master bedroom metv uitzicht op het water, en nog twee slaapkamers. Elk met een badkamer. Op de tweede verdieping een living, een keuken en een groot terras. Wie zegt beter?

Tegen 19u30 is alles uitgepakt. Nu nog de airco en de TV afstellen. Een beetje knoeien, maar uiteindelijk lukt alles. We kunnen zelfs BVN bekijken, dus Belgisch nieuws. Om 20u45 kunnen we dan ons “uitgebreid” diner aanvangen op ons mooi terras. Koekjes met yoghourt en een sandwich. Hmmmmm… lekker! Nog wat napraten en om 22 u naar onze dodo kamer.

En dromen doen we… van die twee roeibootjes die op de kade aan ons terras liggen.

>Mooi weer vandaag. De rode bisschop is ook weeral op de afspraak.

Vandaag krijgt de bisschop zelfs het gezelschap van een gele diaken.

Onze safari van vandaag gaat deze middag rond 14u van start. We blijven echter niet bij de pakken zitten en besluiten om vanuit onze B&B Hitgeheim een uitstap te maken naar het centrum van het stadje Addo.

Het wordt een ritje van een tiental kilometer. Onderweg ontmoeten we een paar leuke tafereeltjes.

Iedereen loopt er blij bij.

We trekken een “SPAR” binnen om enkele ingrediënten te kopen voor de lunch van deze middag.

Dominique rekent af met de kassierster. Alles klopt.

Aan dit madammeke te zien wordt het vandaag een zonnige dag. Veel dames smeren hier een wit poeder op het aangezicht; dit moet onze zonnecrème vervangen.

Die gepoeierde madam heeft ook een schat van een baby.

De picknick van deze middag vindt plaats op het terrasje van onze kamer. Eenvoudig en goed. Boterhammetje met fruit. Moet ook eens kunnen. En we voelen ons al in de safari mood; er zitten een viertal grote motten in de gordijnen van ons kamer.

We laten die motten hun gang gaan. En genieten intussen van ons terrasje.

Om 13u30 worden we met een Jeep van ons hotel naar de startplaats van Scotia Safaris gebracht.

De startplaats van Scotia ligt op ongeveer 45 minuten hier vandaan. Onze driver weet te vertellen dat dit de “arme safari route” genoemd wordt. Langs deze weg moeten we niets betalen, terwijl we wel door een wildpark rijden.

Er is zefls al een beetje wild te bespeuren, maar in dit gedeelte mogen we geen halt houden.

In het laagland ontdekken we ook al een kudde olifanten.

We arriveren in het Schotia kamp.En worden direkt ingelijfd in de jeep van gids Edward.

Instappen en wegwezen. Maar eerst vertelt Edward nog een en ander over wat ons allemaal te wachten staat. In feite zal deze safari uit drie delen bestaan. We vangen aan met deel 1. Veel dieren te spotten, maar praktisch geen big-five exemplaren.

Een eenzame sabel antiloop…

een grazende nyala…

en een wrattenzwijn. We krijgen ze één na één in het vizier.

We genieten met volle teugen van alles wat het park te bieden heeft.

Een giraffe hadden we vandaag ook nog niet gezien…

We krijgen ook een prachtexemplaar van een olifant in het vizier. Of beter gezegf; een olifant met een prachtexemplaar.

Die moet zeker op de foto.

Rond 17 u is er een sanitaire stop voorzien. Met koffie, koekjes en light drinks.

Op de stopplaats is er in een hoeje een kleine voorstelling. Skeletten en beenderen van de verschillende dieren uit het park.

Een half uurtje later zijn we terug op stap (met de Jeep). Nu wordt het pas echt serieus… We worden al direct op een familie olifanten getrakteerd.

We passeren een plas waarin twee nijlpaarden liggen te soezen…

… ook een paar krokodillen die zich goed gecamoufleerd hebben.

Iets verderop nog enkele spelende zebra’s…

… en nu… le moment suprème… de koning van de dieren…

In al zijn glorie ligt hij daar te genieten in het zonnetje.

We volgen heb tot aan een waterput waar hij zijn dorst gaat laven.

Tot in onze Jeep horen we hem sloeberen.

We hebben nog maar pas de waterplas verlaten, of daar krijgen we twee neushoorns in het vizier.

Prachtexemplaren…

Onze gids Edward vraagt nu aan het gezelschap om gedurende de eerstvolgende twee dagen geen foto’s van deze rhino’s op instagram of facebook te plaatsen. (Op het ogenblik van deze blog publicatie zijn de twee dagen gepasseerd) Aan de hand van dergelijke publicatie’s kunnen stropers de coördinaten ophalen, en kennen ze de juiste positie van die dieren. Wie zou daaraan denken? De stropers uiteraard. Edward weet er nog bij te vertellen dat drie jaar geleden bij één van de rhino’s een hoorn werd afgezaagd. Gelukkig zou die intussen grotendeels zijn terug gegroeid.

Iets verderop hebben we weeral geluk. Moeder leeuw met kaar kroost.

Jawel, zelfs de ganse familie.

Om en om klauteren de peuters over de rug van Mama Lion.

Om 19 uur maakt Edward halt aan een omheinde afspanning. Hier komen de verschillende Jeeps tesamen voor een soort zelfbediening avondmaal.We zitten samen aan een gereserveerde tafel met het gezelschap van onze Jeep.

Het wordt een beetje nagenieten en verteren van wat wij deze namiddag allemaal beleefd hebben.

Iedereen is gelukkig en blij…

In een nabijgelegen annex is een potloodkunstenaar een tekening van een olifant aan het afwerken.

Ongeveer vier weken werkt hij aan elk werk. En het onderwerp zijn altijd dieren. Prachtige realisaties.

Hoe meer je ze in detail gaat bekijken, hoe mooier ze worden.

Een foto moet er natuurlijk ook vanaf.

We hebben nog een gesprek(je) met de artiest. En dit eindigt uiteraard ook met een foto van de man en zijn werk.

Luc en Dominique willen er ook wel eens bij.

Intussen heb ik een gesprekje met een koppel uit ons Jeep gezelschap. Laurence Ducret en haar echtgenoot. Het zijn Fransen van Montélimar, en ze zijn heel goed bevriend met Piet Huysentruyt. Jawel… het gesprek is ingezet, maar nog verre van beëindigd.

Intussen zit de rest van ons safarigezelschap in de Jeep op ons te wachten.

In het schemerlicht gaat onze zoektocht nu verder.

Mooie profielen aan de horizon…

Een groepje springbokken dichterbij.

Het is nu bijna gans donker geworden. In de halogeenstralers van de Jeep ontwaren we nog een eenzame olifant.We naderen nu stilaan het punt waar we deze middag gestart zijn. Daar staat de Jeep van onze Hitgeheim B&B op ons te wachten. Afscheid dus van onze gids Edward en van ons Jeep gezelschap. Het zal 22 uur worden voor we terug Hitgeheim bereiken. Na zo’n mooie dag verlangen we enkel nog naar ons nestje.

Om 6 uur loopt de wekker af. Zoooooo vroeg. Om 6u30 naar het ontbijt. Want vanmorgen willen we onze eerste safari meemaken.
Aan een voederbakje krioelt het van de “red bishop” vogeltjes. De beestjes worden zo genoemd naar de gelijkenis op een bisschop met een rode stola.

Spijts het vroeg uur heeft Luc al een goede appetijt. Hier schuift hij al voor de derde maal aan bij de zelfbediening van het ontbijt. Of was het nog maar de tweede keer?

Om 7 u moeten we ons naar de open Jeep begeven.

Gids Cleo komt ons daar verwelkomen en we moeten nog eventjes wachten op een duits koppel, die ook aan de safari zullen deelnemen. In een open Jeep is de trip naar het Addo Park toch wel frisjes, om niet te zeggen koud. We rijden bijna een half uur door de citrusvallei vooraleer we de ingang van het park bereiken.

Daar moet Cleo ons nog inschrijven. Intussen mogen wij een kwartiertje ronddwarrelen in de bijhorende shop.

Allerlei souveniertjes en prularia.

We mogen nu instappen in een nog grotere Jeep, waarin we met 11 deelnemers kunnen plaats nemen.

Vanaf nu worden we letterlijk voor de leeuwen gegooid. Voorlopig liggen ze echter nog allemaal te slapen. Misschien hebben ze vannacht te veel gewerkt.

Maar alras krijgen wz ander mooi wild te zien. Hier een zestal zebra’s die mooi in het rijtje lopen.

Daar een reuze kudu met een prachtig gewei.

Weeral een groepje zebra’s. Zo dicht bij onze Jeep.

Dit hartebeest mag er ook best wezen.

Eensklaps en onverwachts duikt er een olifant in ons vizier…

… en dan nog een, en dan nog een. Een ganse kudde volgt.

De kleine mogen ook mee op stap. Cleo weet ons te vertellen dat Addo park de grootste olifantenpopulatie heeft van Afrika. Meer dan 600.

Nu komen ze wel vervaarlijk dicht. Iedereen muisstil in de Jeep.

Geen enkele uito durft zich nog een centimeter verplaatsen…

Cleo denkt dat ze op weg zijn naar een waterplas iets verderop…

En inderdaad… iets verderop is een ploeterfeest aan de gang. Ze vermaken zich als kinderen in een zwembadje. Hier kunnen we wel minutenlang op blijven kijken.

In de omgeving van die ploeterplas ontdekt iemand van het gezelschap een mooie grijze reiger…

… en op de baan zien we een mestkever. Druk in de weer om een bolletje uitwerpselen van een olifant naar de kant te rollen. Die kerel verstopt dat bolletje in de schaduw, legt daar zijn eitjes in, en hierbij is de opvolging verzekerd. Daarom worden de game drivers opgelegd om nooit over die bolletjes te rijden.

Springbokjes hadden we ook nog niet gezien.

Onze vrienden zijn best in hun nopjes bij het zien van al dat natuurschoon.

Het is nu bijna 12u30; tijd dus voor een snack in een beveiligde open ruimte. Cleo deelt aan iedereen een mandje uit. Een powerbar, chips, een appel, twee soorten biltong, een appelsapje. Eigenlijk veel te veel. We houden de overschot bij, want binnen een paar dagen bezoeken we het schooltje in Plettenberg.

Als we terug het dierenrijk inrijden worden we begroet door een struisvogel. Een prachtexemplaar.

Een schildpad hadden we ook nog niet gezien…

Stoeiende zebra’s.

En nog meer olifanten…

Hiermee zijn we aan het einde van onze safari beland. Het Duitse koppel blijft om nog een avondsafari te ondernemen. Wij echter nemen afscheid. Ook van Cleo. Tot een volgende keer misschien. Wie weet?

Van hierut nog een half uurtje, en we zijn terug in ons “Hitgeheim”. Tegen 14 u krijgen we de lichte lunch voorgeschoteld. Carpaccio met een slaatje en één glaasje wit. Gevolgd door een namiddag dolce farniente of platte rust.

Om 18u30 mogen we weeral terug aanschuiven.

De butternut soep… heel speciaal.

Beef fillet; ook al niet gewoon.

Cheese & port. Leuke afsluiter.

Klap op de vuurpijl van vanavond is de uithaal van onze serveuse. Ze komt aangedraafd met een nieuwe fles rode wijn, bestemd voor de tafel achter ons. Ze loopt tegen de poot van mijn stoel, waardoor de wijnfles afkantelt van haar schenkbord. Vlak op het hemd van een persoon achter ons.

Ontstentenis van hier… hilariteit van daar. Uiteindelijk wordt alles met de glimlach bedekt en mogen we een foto nemen van slachtoffer en dader.

Deze morgen ziet de villa van de buren er weer gewoon uit. We genieten voor de laatste maal van een zelfgemaakt ontbijtje.

Tegenover ons zijn twee kleine meisjes de vissen aan het voederen.

Een paar ganzen willen ook wel wat mee profiteren van die voedselbedeling. Maar gewoonlijk komen ze te laat, en schrikken ze zelfs van de opwippende vissen.

Vandaag is het weer veel zachter, en de wind is volledig gevallen. Nu varen er wel bootjes uit.

Tegen 11 uur komen Luc en Dominique ons ophalen. Koffers inladen en weg wezen. We passeren voor de laatste maal aan onze vertrouwde township. Een laatste groet aan Bompa zit er niet in, want ze hebben hem vandaag (nog) niet buiten gezet.

Vooraleer we het dorpje Uitenhage passeren moeten we brutaal snelheid minderen wegens overstekend wild.

We passeren terug verschillende townships.

Het is zondag, en alles gaat er veel rustiger aan toe. Her en der zitten groepjes inboorlingen gezellig te keuvelen.

We rijden nu voorbij Kirkwood, maar hier loopt er wel iets fout. De indicaties op Luc’s plan kloppen niet. We beseffen dat we rondjes aan het draaien zijn, want we komen twee maal op hetzelfde rond punt.

Dan maar halt gemaakt aan het rond punt. Binnen de kortste keren staat een politiewagen naast de onze. Wat scheelt er, en wat staan wij hier te doen?

Luc, charmant als altijd, tracht aan die twee flikken uit te leggen waar ons probleem zit. De mannen springen onmiddellijk in hun dienstwagen, en doen teken hen te volgen.

Meer dan twaalt kilometer rijden de mannen voor ons uit. Tot we uiteindelijk aan een hekken van Addo Park komen. Daar gaan ze, samen met Luc, informeren hoe ze ons bij de lodge “Hitgeheim” kunnen escorteren. Er volgt een warrige uitleg, maar die politiemannen noteren alles. Luc heeft niets van die uitleg begrepen. Maar die mannen precies wel. Ze zullen ons wel tot aan onze lodge begeleiden.

Hup, terug in de auto, en volgen maar. Ze vlammen aan bijna 120 km per uur, daar waar de toegelaten snelheid 80 km is. Zullen we ze wel blijven volgen? Na meer dan dertig kilometer beginnen we toch te twijfelen aan de bedoeling van die mannen. Worden wij hier niet in een hinderlaag gelokt? Maar zoals het spreekwoord zegt “Als de nood het hoogst is, dan is de redding nabij”. Plots duikt een groot bord op met opschrift “HITGEHEIM”. Oef!!! En nog geven de mannen het niet op. Zij escorteren ons tot voor de deur van de receptie.

Aan politiemensen een fooi geven doet men uiteraard niet. We vragen wel om een afscheidsfoto, en dat staan ze gewillig toe. Onze informatie of zij kinderen hebben wordt bevestigd. Voor die kinderen een fooi geven, dat moet dan wel kunnen. En de fooi wordt gretig aangenomen. En wij zijn meer dan gelukkig dat we uiteindelijk onze bestemming bereikt hebben.

We worden begroet door Collen, die niet begrijpt waarom die twee polimannen met ons kwamen doen. We krijgen een inschrijvingformulier toegestoken, en ook een wit wijntje als welkomstdrankje.

We krijgen te horen wat hier allemaal kan en niet kan. Er is zelfs een fiets ter beschikking, die we ten alle tijde mogen gebruiken.

We krijgen twee kamers naast elkaar toebedeeld. De nummers 11 en 12.

We hebben ook een groot gemeenschappelijk terras. Met een prachtig 180° uitzicht op de omgeving.

Volgt nu ook de uitleg en praktische informatie van onze kamer. Hierbij zijn we er klaar voor om de volgende paar dagen hier comfortabel door te brengen.

Vanavond worden we hier in het restaurant verwacht o 19 u. Alle kamers zijn ingenomen en zo zit het restaurant ook volledig ingevuld. De manager geeft aan het gezelschap wat uitleg bij het menu. Omdat het zondag is staat dit menu volledig in het teken van de lievelingsgerechten van Nelson Mandela.

Wat we op ons bord krijgen ziet er niet altijd duidelijk uit, en onze serveuze Martha kan ook niet veel duidelijkheid scheppen. Ze heeft ook nog wat problemen met de betekenis van gekoelde sijn. Ze kot aandraven met een ijsemmer waar de fles helemaal niet in kan. Maar ja… we zijn in Afrika. En Martha, alhoewel een beetje hopeloos, blijft zeer lief.

Mandela had wel heel speciale voorkeuren…

Het dessert echter, maakt veel goed.

Onze dames genieten ervan. Na het dessertje trekken we zo vlug mogelijk naar onze kamer. Morgen moeten we immers om 6 u het bed uit, wegens onze eerste safari.

Jawel, hier zitten we in een self catering. Dit wil zeggen; zelf voor het ontbijt zorgen. Om 8 uur staan de eitjes al roerklaar.

In afwachting op de geroerde eitjes reeds een beetje werken aan de blog. Zodat de achterstand niet te groot wordt.

Tegen 11 u komen Luc en Dominique ons ophalen. Onze dames willen eerst eens naar het shopping center van Jeffreys Bay. Volgens info die Hilde kon inwinnen bij haar vriendinnen moeten hier wel een paar heel speciale shopkes huizen.

Die vriendinnen hebben inderdaad niet gelogen. ’t Is hier van shop in… shop out.

Veel prularia…

… maar ook heuse kunst. Deze viskoppen zijn vervaardigd uit tientallen stukjes recuperatiemateriaal.

Dat wil Luc wel eens van dichterbij bestuderen.

Wegens een nakende verhuizing als we terug in België arriveren hebben Hilde en ikzelf besloten, ja bijna gezworen, om gedurende deze reis niets te kopen. Luc en Dominique waren getuige van deze afspraak. In één van die shops hangen zeer mooie huisnummers, waar je niet kan omheen kijken. Zoiets kan je toch niet laten liggen… Belofte ten spijt. Luc is echter getuige van dat koopje, en hij legt het wel vast op de gevoelige plaat zeker… Misschien moet ik nu wel voor altijd horen en zien dat ik mij aan mijn woord niet kan houden.

Twee winkels verder koop ik voor 10 ZAR (ongeveer 60 eurocent) een fluitje. Het prulletje produceert een zeer scherp geluid; dit kan dienstig zijn als ik nog eens verloren loop. Heeft Luc dat weeral gezien en weeral vastgelegd.

Tijd nu om door te sjeezen naar St Francis Bay.

Onderweg kunnen we niet nalaten om een stopje te nemen aan een township. Het is zaterdag, dus geen school. Her en der staan groepjes kinderen ons enthousiast te begroeten.

Uiteraard staan ze graag op de foto.

Aangekomen in St Francis Bay. Maar waar moeten we nu het eerst naartoe?

Deze pancarte liegt er niet om. Er is overal wel iets nieuws te zien.

We hadden graag een boottochtje op de kanalen gemaakt. Maar wegens de hevige stormwind zijn alle boottochten afgelast. De meeste vissersboten zijn dan ook niet uitgevaren.

Er is inderdaad bijna geen activiteit in de haven.

We gaan dan maar een restaurantje opzoeken, en aan één van de kanaaltjes belanden we bij Quaside, een pizza restaurantje.

De plafondluchters zijn hier vervaardigd van omgekeerde emmers met kristallen oorringen aan. Onze dames vinden dit een prachtig idee.

En wat eten we in een pizza restaurantje? … Juist… Goed geraden.

Zouden we ook iets drinken bij die pizza? Een glaasje witte wijn “Fat Bastard”.

Koffie nemen we liever aan de vissershaven. Kwestie van het uitzicht.Maar het is zaterdagnamiddag, en alles is reeds dicht.

Aan een man met een spliksplinternieuwe Volkswagencamionette informeren we of hij onze gewezen orkestleider Francis Bay gekend heeft. En of St Francis Bay daar misschien iets mee te maken heeft. De kerel is van hier, maar hij hoort het donderen van St Francis Bay tot in België.

We lopen nog wat rond in de haven. Hilde heeft weeral een kunstkader ontdekt waarin ze kan poseren voor haar volgende verjaardaginvitatie.

Het is ons al opgevallen dat veel van de boten hier uitgerust zijn met lange rijen lampen. Bij navraag schijnen dit boten te zijn die in de late avond met touristen uitvaren. Wanneer het dan gans donker wordt, en de lampen worden aangestoken, dan komen de octopussen naar de oppervlakte.

Als bij toeval komen we op een plaatsje terecht waar men publiciteit maakt met die octopus ervaring. Dat willen we ook wel meemaken. Maar geen geluk; nog altijd te veel wind.

We krijgen hier wel nog te zien wat we allemaal zullen mankeren…

… en nog

… en nog.

We rijden terug naar Jeffrys Bay. In de hoop dat we daar misschien een boottochtje kunnen maken met het bootje van onze B&B eigenaar. Bijna aangekomen passeren we onze vertrouwde township. Zoals steeds is Bompa ontstuimig blij als hij ons ziet passeren. De man zit er van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in een stoel gekluisterd. Waarschijnlijk is hij verlamd en wordt hij daar neergedropt. Om te genieten van de passage.

We besluiten dan maar om er een rustige zaterdagavond van te maken. Iedereen in z’n eigen huisje. Beetje overschotjes, koekjes en snoepjes voor avondmaal. Boekje lezen, blog bijwerken, valiezen pakken voor morgen, en zo passeert de avond heel rustig.

Tegen 22 u is de wind volledig gevallen, en zetten we ons zelfs nog een kwartiertje op ons terras. Onze buren zijn vanavond aangekomen. In de nachtelijke belichting ziet hun villa er stralender uit dan ooit. Het zwembadwater is helblauw en de witte muren zorgen voor een prachtig contrast. Om 22u30 zoeken we ons beddeke op. Slaapwel.

Om 6u30 en vanuit ons bed krijgen we een zicht dat inderdaad op disneyland zou doen denken. Het doet precies of we zijn terug op huwelijksreis.

Om 8u30 hebben we reeds ontbeten en zit Hilde al te zonnen op ons terras.

Het bedje is ook al opgemaakt.

Om 10u30 komen luc en Dominique eraan. Ze zijn ook zeer enthousiast over hun locatie. Van de Duits/Hollandse eigenares van hun B&B hebben ze enkele hints gekregen . Hints die een bezoek verdienen. We zijn er klaar voor om de omgeving van Jeffreys Bay onveilig te maken.

We rijden richting Humansdorp. We slaan af richting Hankey. Vandaar naar Patensie. We trachten uit te maken waarom dit dorp verbonden is met huidig Zuid-Afrikaans president Ramaphosa, maar niemand kan ons wijzer maken. Zelfs het internet niet. We laten het erbij en misschien krijgen we hier vroeg op laat nog wel een antwoord op.

Uiteindelijk maken we een nieuwe stop in Tolbos. We lopen een infopunt binnen en worden daar door een vriendelijk madammeke overstelpt met een pak aan informatie. De annex van het kantoor is een restaurantje, en we besluiten om daar onze lunch te nemen.

In de tuin van Tolbos info nuttigen we een wrap of een omelet. Niet zo denderend.

Als we bijna klaar zijn komt een schoolmeisje op ons af. Of we niet een kleine gift kunnen doen voor een goed werk die haar school organiseert.

De juffrouw is zeer bedeesd, maar toch tevreden dat we elk de gevraagde gift van 10 ZAR (ongeveer 70 Eurocent) betalen. We moeten ook onze naam invullen op haar blad, want de inschrijvers maken kans op een prijs. Wie weet???

Bij het buitengaan krijgen we ook nog een folder mee. Weeral een hoop informatie.

De folder, samen met de info van deze morgen zal ons nu wel geleiden.

We besluiten om onze weg verder te zetten naar Baviaanskloof.

Tussendoor maken we nog een omwegje van een zevental kilometer naar Kouga Dam. Weeral een rammelende dooreenschuddende weg.

Normaliter is er hier 25 ZAR per persoon te betalen voor deze weg. Er zit echter niemand in het kotje. Gewoon doorrijden is de boodschap.

We worden plots verrast door een paar kleine gasten langs de weg. Die stakkerds verdienen wel een rennerspetje.

Maar dat werkt als siroop voor de vliegen. Langs alle kanten komen ze uitgekropen.

We hebben vandaag niet genoeg petjes bij voor de ganse groep. Spijtig…

Maar wie geen petje kon bemachtigen krijgt een bic. Iedereen content dus.

Als tegenprestatie moeten ze nu samen een lied zingen. Binnen de kortste keren heffen ze in koor “Vader Jacob” aan.

Gevolgd door het Zuid-Afrikaans volkslied. Zeer mooi!

Intussen is Hilde al moedertje aan ’t spelen.

Deze hier moest geen petje hebben, want hij zit met een kam in z’n haar.

We rijden nog enkele kilometer verder over hobbelige wegen…

… en bereiken uiteindelijk die Kouga dam.

Deze indrukwekkende dam verdient wel een stop.

Deze Koga dam werd gebouwd in 1967, en was de eerste dubbel gebogen dam in Zuid-Afrika.

De unieke rotsformaties lonen ook verdienen ook wat aandacht.

Detail van dergelijke rotsformatie.

Met dit laatste zicht op de Kouga dam zetten we onze excursie verder.

eenIets verderop worden we ook nog verrast door héél speciale rotsformatie. De rots toont ons het profiel van… van wie???

Inderdaad… van Queen Victoria. Ze kreeg dan ook de naam Queen Victoria Rock toebedeeld.

Langs Thornhill rijden we nu maar terug naar Jeffrys Bay. Daar maken we een stop aan een Spar om enkele ingrediënten op te slaan voor het ontbijt.

Aan de kassa kan er wel een grapje af…

Zelfs de chef kan er om lachen.

Het wordt stilaan avond en de werkers worden terug naar hun township gevoerd. Vanop de vrachtwagen wuiven ze ons toe.

Verschillende townships bestaan hier al uit stenen huisjes.

We krijgen ook nog een mooi tafereeltje in het vizier. Een koe die haar dorst staat te laven midden in de rivier.

We werden ergens restaurant Walskipper als “the place to be” aangeprezen, en daar willen we vanavond naar toe.

Bij het binnenkomen poseren we weeral eens voor de souvenirfoto.

Het restaurant ligt op het strand, en het staat bekend om zijn gegrilde langoesten.

Her en der zijn wanden versierd met afgedankte ijzeren bekertjes of andere spulletjes.

En op de grond in het zand nog een echte AGA stoof. Nostalgie ten top.

Op het menu bij “Food from the land” staat TRADITIONAL AFVAL. Wij vragen ons af wat dat mag betekenen.

Aan ons jolige, rondborstige Mariza informeren we wat die traditional afval inhoudt. Ze grijnst al wanneer we de vraag stellen. Het zou een schotel zijn met een mix van de overblijfselen van het schaap. Ingewanden, ogen, hersenen, maag, en noem maar op. Ze gruwelt er zelf van. Zoiets aanprijzen aan de klanten kan ze niet, maar sporadisch zijn er toch mensen die het bestellen.

Wij blijven dus maar wijselijk bij een onschuldige langoest. En intussen ligt ze al op het vuur.

We zijn er klaar voor…

Luttele minuten later krijgen we de beestjes opgediend. Grandioos. Als daar nog een glaasje Protea sauvignon blanc kon bijkomen, dan was dit een onovertroffen diner. En het glaasje komt er ook… Om 22 uur zijn we terug thuis, en klaar voor de bedstee. Slaapwel.

We hebben het zo goed mogelijk stil gehouden, maar onder ons is het wel geweten; vandaag zijn Hildeke en ik 55 jaar gehuwd.

Vanmorgen krijgen we pannenkoekjes bij het ontbijt. Om 8u30 is Roger al druk in de weer.

Greta zet intussen lekker geurende koffie.

Oooohhh… wat zijn ze lekker, die pannekoeken.

Dat van die 55 jaar hebben we intussen al verklapt.

Volgens Roger is dit een ééndagsbloem. En hij beweert dat ze speciaal vandaag bloeit voor onze verjaardag.

Tegen 11 u komen Luc en Dominique ons ophalen. Dat wil zeggen dat het moment van afscheid aangebroken is. Hilde maakt vlug nog een afscheidsfoto.

Ik maak er ook eentje, zodanig dat Hilde er ook eens bij staat.

Wij vertrekken, en Roger kan beginnen met zijn haag te knippen.

We rijden over Knysna, Plettenberg, Tsitsikama richting Jeffreys Bay.

Her en der passeren we townships.

Rond 14u30 rijden we Jeffreys Bay binnen. Het is nog te vroeg om naar onze respectievelijke B&B’s te gaan (we liggen weeral afzonderlijk gelogeerd), en we gaan een lunchke verorberen in een Ocean Basket.

Omdat het al zo laat is zitten we hier (bijna) alleen.Maar de keuken is nog volop in werking.

We houden het eenvoudig en voor iedereen hetzelfde; een schotel(tje) scampi’s met frietjes.

Tegenover ons restaurant ligt de Beach Bar. Daar stond een arme sukkel te bedelen, en we beloofden hem bij onze
terugkomst iets te geven. De portie scampi’s is veel te groot. We vragen een doggy bag met de overschot van onze frietjes en scampi’s.

Wat is die arme stakkerd daar tevreden mee. De dankbaarheid straalt ervan af.

Nu gaan we op zoek naar onze B&B. Hoe dichter we naderen, hoe meer we in de omgeving van de townships komen.

Groot is onze verbazing als we een paar kilometer verder in één van de meest luxueuse wijken van Jeffreys Bay terechtkomen.

The Ark Guesthouse. Onze locatie voor de volgende drie dagen.

We worden ontvangen door een juffrouw, de verloofde van de zoon van de eigenaars. Het meisje is nog maar een paar minuten weg als we constateren dat de airco niet werkt. Welgeteld 30 seconden na ons telefoontje staat de eigenares Roenel al aan ons terras. Zij woont op het gelijkvloers, en wij verblijven op het verdiep. Een héél lieve dame die met een vingerklik ons airco probleem oplost. Ze poseert ook nog even voor met Hilde voor de foto. En ze weet ook nog te vertellen dat Suné, haar toekomstige schoondochter die ons heeft opgevangen, finalist is van de Miss Africa verkiezing. Hadden we dat geweten, dan hadden we van Suné toch ook een fotootje genomen.

Prachtig zicht vanuit onze kamer. Er ligt zelfs een bootje aan de kade. Uiteraard is dat bootje van de eigenaars.

Er ligt ook een roeibootje, en daar mogen we ten alle tijde het water op…

Vanop ons bed worden plannen gemaakt voor vanavond en voor de komende paar dagen. Luc en Dominique logeren immers een tiental kilometer hiervandaan, en we hebben maar één auto. Dat vergt dus een beetje organisatie.

Nadat de afspraakt voor deze avond geregeld is trekken Luc en Dominique naar hun B&B om daar in te checken. Intussen heeft Lappie de kat zich rustig neergevleid op ons bed.

Luc en Dominique hebben onze wijk omgedoopt tot Disneyworld. Tegen 19 uur komen ze ons ophalen. Met een zeer positief verhaal over hun B&B. Zij hebben het ook zeer goed getroffen.

Voor het souper werd unaniem “Die Viswijf” uitverkoren. Als dat maar goed komt…

Hilde ziet het wel helemaal zitten.

55 jaar samen. Daar mogen we toch een coupke op trakteren.

We kiezen tussen sole, kingklip of steak.

Hilde denkt dat ze met haar kingklip het beste gekozen heeft. Maar de rest van het gezelschap is ook enthousiast over de gemaakte keuzes. Als afsluiter proberen Luc en ikzelf nog maar eens een Irish coffee. Temeer daar de serveuse beweert dat die Viswijf bekend staat voor haar Irish. Maar toch moeten we weeral besluiten dat ze het in Afrika niet kunnen.

Maar nu komt “de” verrassing van de avond. Als ik mijn creditkaart wil aanbieden om te betalen is Luc mij voor met de melding dat onze kinderen hier alles betalen…. we zijn beiden wel efkes geëmotionneerd. Danke Caroline, danke Bert, danke Mehdi. Als dat geen verrassing is.

Dit verdient ook nog wel een souvenir aan deze avond.

Bij de uitgang bemerken we ook nog een grote lederen lap, waarop uitgelegd staat vanwaar de naam “Die Viswijf” komt.Het loopt terug tot het jaar 1764. Rond 22u30 deponeren Luc en Dominique ons aan “De Ark”, en geloof het of niet… we zullen goed slapen.

Vroeg ontwaken in onze sunbird chalet, die vanmorgen precies een beetje vervaarlijker uit de rots steekt dan gisteren.Dit schijnt bij nader toezicht alleen maar gezichtsbedrog te zijn. We genieten weeral van een puik ontbijt bij Roger en Greta. Ditmaal met pannekoekjes. Tegen 10u30 komen Luc en Dominique ons vervoegen.

Luc vergast ons op een waar gebeurd verhaal over een schildpad die hij onderweg op het nippertje heeft kunnen ontwijken. Bijna ten kost van een landing naast de baan.

Samen met Dominique hebben ze het diertje wat verkeersreglementen aangeleerd, wat moed ingepraat, en het voorzichtig terug ingeplant in de zijberm van de weg. Goed gedaan Luc en Dominique.

Er worden plannen gemaakt om deze voormiddag naar het nabije stadje Sedgefield te trekken. Maar eerst wil Hilde nog even naar het centrum van Wilderness, want ze moet dringend postzegels hebben voor de kaartjes naar familie en vrienden. Maar ze heeft precies ook nog andere dingen vandoen.

Intussen bezoeken we met de rest van het gezelschap een mooie kunstgalerij.

De galerij hangt overvol van mooie schilderijen van een plaatselijke kunstenaar. Ze zijn te koop, zowel als origineel, als op afgedrukte print met beperkte oplage.

Bij het binnenrijden van Sedgefield rijden we voorbij een grote oldtimer garage. Dat verdient een stop.

Een bankstel ombouwen tot een Alfa Romeo. Je moet er maar aan denken.

Zo eentje heb ik aan 18 jaar nog mogen delen met mijn zus Luce.

Vooraleer hier weg te gaan wil ik me toch nog even achter het stuur zetten van zo’n oldtimer. Ik vind echter de démareur niet.

Roger en Greta zullen ons hier in Sedgefield vervoegen om 14 uur. We hebben juist gepast de tijd om een lunchke te gaan degusteren bij Mr Kaai. Een soort veredelde frituur.

Dominique mag ook eens proeven van Luc’s bolleke vanille.

Stipt op tijd rijden we langs “hartje” Sedgefield naar de parking van afspraak.

Twee minuutjes wachten, en onze vrienden komen eraan.

De opdracht die we krijgen is om hier aan Swartvlei beach te wandelen tot aan een grote rots.

Recht tegenover die rots ligt een eilandje, Gericke’s point genaamd. De bedoeling zou zijn om dat eilandje te bereiken, en tot de top te klimmen. Bij laag water kan men over het strand het eiland bereiken.

Maar momenteel is het hoog water… afwachten dus.

Op sommige plaatsen dient zelfs een handje toegestoken.

Zonder schoenen in ’t zand. Met schoenen op de rotsen. Klimmen… klauteren…

Na een kwartiertje blijkt dat er twee kopmannen zijn.

Maar de rest van het gezelschap geeft het ook nog niet op. Soms kunnen ze de twee koplopers zelfs bijbenen. Of beter gezegd; de twee koplopers houden van tijd tot tijd halt om de rest te laten bijbenen.

Uiteindelijk bereiken onze twee koplopers dan toch de voet van het eiland.

En waarempel… tien minuutjes later verschijnen ze op de top van de berg. Straffe mannen!

Intussen is er eentje blijven steken in het zand.

Intussen hebben de kampioenen reeds hun terugtocht ingezet.

Ikzelf denk een korter wegje gevonden te hebben langs de binnenkant van een rots. En wat dacht je?… een woeste golf komt op mij afgestormd, en ik kan geen kanten meer uit. Kletsnat maar ongedeerd vangt de groep mij terug op. En ik heb toch 15 meter afstand ingewonnen.

Een kiekje na de hereniging.

Luc gaat nog even gedag zeggen aan een eenzame visser. Als hij informeert naar de vangst krijgt hij te horen dat de kerel tot hiertoe nul comma nul gevangen heeft. Volgens de visser is dit te wijten aan het te koude water. Maar hij geeft niet op, en blijft maar zijn lijntje werpen.

Roger wil ons nu ook nog meenemen naar de parachutespringers van WILD2FLY. Niet alleen voor de paragliders, maar ook voor het prachtig panorama.

Nog even wachten op de eerste paraglider.

Er zijn er zich een paar aan het voorbereiden.

Daar gaat er dan eentje de lucht in.

Iedereen vol belangstelling.

En daar gaat er nog eentje.

Deze is zich ook aan het klaarstomen.

Deze zal waarschijnlijk niet springen.

Het is intussen 17u30. Efkes naar huis voor een kleine rustpauze en een upgrade.Zelfs een kwartiertje computerles kan er ook nog bij.

Krijgt Roger daar ineens een facetime oproep van zijn vader die in België, jawel in Waregem woont. Hilde en ikzelf kennen Papa Gerard ook, en we maken er een conference call van.

Om 19u30 maken we onze opwachting in Restaurant/Café Flava, in het centrum van Wilderness. Met z’n zessen genieten we van ofwel kip en curry, ofwel struisvogel steak.Tegen de klok van tienen zijn we allemaal op onze kamer. Nagenietend van de mooie dag.