Dirk en Christine hebben ons een uniek ontbijt voorbereid. Met alle denkbare en ondenkbare ingrediënten.
Fruitsalade geserveerd op een HARTelijk bordje, broodjes, croissants, eitje naar keuze aangevuld met spek, champignon, tomaatjes of noem maar op…
We hebben uitzicht op de Oceaan en op de parelhoentjes en andere vreemde vogeltjes die net zoals wij aan het genieten zijn van hun ontbijt.
Dirk stelt ons een mooie uitstap voor naar struisvogelstad Oudshoorn. Het ligt wel 100 kilometer hiervandaan, maar een gedeelte van die weg kan overbrugd worden langs een zandweg door een safaripark. Onze Toyota kan gravel en/of zandwegen aan, dus besluiten we deze uitdaging aan te gaan.
Dirk en Christine bezorgen ons de nodige richtlijnen alvorens onze tocht aan te vatten.
We hebben eerst een tiental kilometer grote baan (N2) te gaan. Juist voor de afslag naar onze fameuze zandweg bemerken we een benzinestation. Voor alle zekerheid gaan we maar tanken. Vier pompisten tegelijk springen op onze wagen. Eentje om te tanken en de drie anderen om de ruiten te wassen. Dit verdient een rennersklakske. Wat zijn ze daar gelukkig mee… hun dag kan niet meer stuk. Met dank aan Noël, de sponsor van de rennerspetjes.
Een uitvergroting van de twee middelste pompisten leert ons dat de tandartsen van bij ons wel een vette kluif zouden hebben aan die mannen.
We rijden nu de zandweg op, en binnen de kortste keren worden we getrakteerd op weidse landschappen met hier en daar enkele pittoreske huisjes. Een paar kilometer verder moeten we halt maken aan een wachtpost. Vanaf hier loopt het vervolg van onze zandwegel door een Nationaal Park, en daarvoor dient entree geld betaald. Tenzij we gewoon doorreizigers zijn naar Oudshoorn. Dan hoeven we niet te betalen, maar mogen we nergens stoppen onderweg. Uiteraard zijn wij alleen maar doorreizigers…
We rijden door het mooie park en genieten van alles wat we aangeboden krijgen door de natuur. Maar dan plots… een tweetal gnoes. Camera’s naar boven scharrelen. Stop chauffeur! Deze moeten we in close-up hebben.
Geen vijf minuten later ligt er een neushoorn te maffen op nog geen vijf meter van de weg. Stop, stop… foto! Ditmaal moet een bewaker ons gepot hebben, want iets verderop worden we onderschept door een garde. “Jy is in transito en dus kan jy nie ophou nie”. Letterlijk vertaald; “Jullie zijn in transit en dus mogen jullie zich niet ophouden”. We komen er gelukkig met die ernstige verwittiging vanaf. Slechts enkele honderden meter verder spotten we terug gnoes, zebra’s, impalas en ook nog neushoorns. Maar we mogen niet stoppen… Djuuu !!! Intussen heeft Luc in zijn achteruitkijkspiegel gemerkt dat we gevolgd worden door een ranger. Zelfs een ultra korte stop zit er niet meer in.
Eenmaal aan het einde van de zandweg hebben we nog een veertigtal kilometer te gaan. Luc volgt minutieus de uitleg die hij deze morgen meekreeg van Dirk en een half uurtje later rijden we de parking op van KLEIN KAROO OSTRICH EMPORIUM.
Wat valt hier allemaal te beleven? Een enorme winkelgalerij met bijna alles in het teken van de struisvogel… van ei tot pluim en leer. Daarbij nog een fabricage- en confectie afdeling, en een grote cafetaria. En omdat het reeds 12u30 is willen we wel een kleinigheidje gaan proeven.
We kruisen een koppel waarvan we vermoeden dat zij Nederlands spreken, en dat koppel denkt hetzelfde van ons. Onmiddellijk aan de praat, en wat blijkt? De dame, Els Revijn, is een verpleegster in Gasthuisberg Leuven. Dominique van haar kant heeft een nichtje, Julie, en die werkt ook in Gasthuisberg. En het blijken dichte collega’s te zijn. Daarbij woont ons koppel toeristen in Keerbergen en waren ze tot voor enkele maanden buren van een andere kennis van Luc en Dominique. De wereld is weeral een stukje verkleind, en daar hoort uiteraard een foto bij.
Nu gaan we de productiehall van het struisvogelleder bezoeken. Impressionant. Aan de vele tafels zijn de arbeiders minutieus allerhande zaken aan het fabriceren. Van kleine geldbeugels tot grote damestassen, van kleine sleutelhangers tot grote hoeden.
Van een gemaskerde arbeider krijg ik toelating om een klein onderdeeltje van het productieprotest over te nemen. Echter niet langer dan vijf minuten, want de lijm die ik moet aanwenden is zeer giftig. En de man wil zijn gasmasker niet afstaan.
Onze camera’s volgen nauwlettend elk onderdeel van het productieproces.
Deze arbeider is verantwoordelijk voor het aanbrengen van de riemhaken aan de damestassen.
Eenmaal de klus geklaard is hij zo fier als een gieter om de tas aan onze dames te presenteren.
Een andere arbeider presenteert een tuutuuke met struisvogelvederen. Spijtig genoeg hebben we in de familie geen ballerina’s meer. Anders zouden wij zeker zo een tuutuuke meegebracht hebben.
Rond 15u30 houden we als gezien, en trekken we terug naar onze B&B in Mossel Bay. Onderweg passeren we verschillende struisvogelkwekerijen. Gezien de recente relatie die we zopas met de struisvogels hebben opgebouwd zijn we dubbel nieuwsgierig.
We maken verschillende haltes om de vogels te filmen of te fotograferen.
En als er één nieuwsgierig dier is, dan is het wel de struisvogel. Ze komen ons tot aan de draad gedag zeggen. Ze begluren ons met een smoel alsof ze willen kennis maken, of toch minstens willen weten wie wij zijn, wat wij hier komen doen en vanwaar wij komen.
Binnen de kortste keren poseert een ganse familie voor onze lenzen.
Inpakken en wegwezen…
Rond 17 u zijn we terug thuis. Er zit er vlug al eentje met een boekje in een hoekje, in het zonnetje aan het zwemkommetje.
Vanavond trekken we naar restaurant Trans Karoo in Groot Brakrivier. Dit was vroeger een stationnetje, maar werd intussen omgetoverd tot restaurant. Het is nog altijd warm, en we mogen plaats nemen op het perron, pal naast de sporen.
Onze gastvrouw vertelt ons dat er rond 21 uur een trein zal stoppen naast onze tafel. Ze demonstreert met enkele koffers uit de jaren stillekes. We eten hier lamb nek, zoals het woord het zegt, een stuk nek van het lam. Is wel lekker.
De wijn mogen we zelf gaan uitkiezen uit een ganse tafel tentoongestelde flessen. Hebben ze daar wel de wijn van ons Peetkind zeker… Chateau MEGAN. De keuze is vlug gemaakt. Om 21u30 is die trein nog steeds niet aangekomen. We trekken dan maar zonder die attractie naar huis.
Wanneer we uit onze Toyota stappen in Dune View bemerkt Luc plots welke mooie sterrenhemel we vanavond hebben. Met z’n allen speuren we nu de hemel af tot we er bijna een stijve nek van krijgen. Vannacht dus dromen van de maan en de sterren.