Maand: januari 2019

Reeds van ’s morgens vroeg een brede glimlach. Lebo en Hilde zijn klaar voor een nieuwe dag. We genieten van een lekker ontbijt met eitje naar keuze.

We trekken de stad in en parkeren ons aan een kerk. Een parkwachter verzekert ons om op de auto te passen.

Eerste halte bij de Tourist Office, kwestie van ons een beetje te oriënteren.

Een vriendelijke madame stippelt ons een ganse stadstour uit, tour welke we gerust te voet kunnen afstappen. We krijgen een mooi plan mee, samen met folders van de highlights die we zeker moeten bezoeken. Ze waarschuwt ons ook voor de gevaren van de stad; foto- en filmcamera altijd stevig vasthouden of verbergen. Grahamstown bestaat uit een bevolking van bijna 75 % zwarten. Velen onder hen zijn behoeftig of hebben honger. Vandaar… oppassen.

Eerste halte is de kathedraal van St Michael en St George. De kathedraal werd gebouwd in 1830. Maar alras bleek dat de toren niet veilig was. Die toren werd later terug afgebroken, en in 1879 stond de nieuwe toren garant voor de veiligheid. In het portaal van de kathedraal maken we kennis met een lieve man; de koster. We informeren bij de man naar de mogelijkheid om enkele kaarsjes te mogen branden, maar in de Anglicaanse kerken schijnt dit geen gewoonte te zijn. Als we de man uitleggen dat wij, in de katholieke godsdienst, dit doen om een intentie te bekomen voor zieke of overleden familieleden of vrienden toont hij direct begrip voor onze situatie. Hij troont ons direct mee naar het hoogaltaar, alwaar de twee enige kaarsen van de ganse kathedraal staan. Tot zijn ontsteltenis constateert hij dat hij maar één luciferdoosje ter beschikking heeft, gevuld met amper drie lucifers. Prompt neemt de man zijn GSM en belt zijn kardinaal op met de vraag of hij één of twee lucifers mag gebruiken. Hij krijgt groen licht en steekt voorzichtig de 2 kaarsen aan. Ze zijn groot en dik, en hij verzekert ons dat ze zeker drie dagen en evenveel nachten zullen branden.

Met de GSM aan het oor, de voorlaatste lucifer in de rechterhand en de kaars in de linkerhand.

Drie dagen en evenveel nachten zullen twee kaarsen branden voor onze intenties.

We krijgen nog wat informatie bij de doopvont…

… en we leren ook het verhaal van de pelikaan. Omdat de jonge pelikanen hun moeder in het gezicht prikken zal die moeder de pelikaantjes doden. Maar na drie dagen heeft ze er spijt van. Zij pikt nu haar eigen borst open en wekt haar jongen terug tot leven met het uitvloeiende bloed.

Het wordt nu wel tijd om afscheid te nemen van de kathedraal en haar koster. Maar daar hoort natuurlijk nog een foto bij.

Recht tegenover de kerk is er een postkantoor. “Hoeraaaaah” roept Hilde. Eindelijk kan ze postzegels kopen voor haar vele postkaartjes te versturen. Maar wat blijkt? De postbediende heeft alleen zegels van 1 Rand, en om postkaartjes “par avion” te versturen naar Europa dient er 7 Rand gekleefd. Zeven postzegels op een kaart? Dan is er geen plaats meer om nog iets te schrijven. Ook dit is Afrika!We vervolgen onze wandeling naar de Rhodes universiteit. Deze univ is de oudste van vier universiteiten in de Oost-Kaap. Ze werd genoemd naar Cecil Rhodes, de feitelijke stichter van Rhodesië dat later verderging als Zambia en Zimbabwe.In dt tuin van de universiteit ontmoeten we een vrouwelijke professor. De dame is docent in de faculteit  van de rechten en ze raadt ons aan om zeker daar een kijkje te gaan nemen.

We moeten heel wat paadjes en pleintjes doorkruisen voor we de faculteit bereiken. Aan dit velo kunstwerk houden we we een korte stop.

Een cirkel fietsen in de lucht… dat had ik nooit eerder gedaan.

Nogmaals de weg vragen. Als dat maar goed komt.

We komen terecht in de bibliotheek. Het is hier nog uitermate kalm gezien het academisch jaar pas start op 15 Februari.

De universiteit biedt plaats aan 7.000 studenten. 20% daarvan zijn internationale studenten uit 40 landen van over de hele wereld. Er wordt een uitgebreid gamma van opleidingen aangeboden als Wetenschappen, Handel, Farmacie, Recht en Onderwijs.Hilde kijkt vol belangstelling naar de vele profs die door de jaren heen hebben gedoceerd.

Het kan bijna niet, maar ze schijnt een paar van die docenten te kennen.

We verlaten de uniev en gaan in een nabijgelegen coffeeshop een verfrissing te gaan nuttigen. De icetea perzik smaakt heerlijk.We zien hier super geurende pizza’s naar de buurtafels passeren, en vragen daarom naar een reservatie voor deze avond.

In annex aan de coffeeshop ligt er ook een schoonheidssalon en een kleerwinkel. Onze dames willen daar wel een kijkje nemen, en ze komen welgezind terug met een winkelzakje in de hand.

Het is nog wat vroeg om naar de B&B te trekken. We beslissen om nog even naar het Voortrekkersmuseum op zoek te gaan. Onderweg zijn we wel regelmatig geshockeerd bij het zien hoe men hier met het afval omgaat.

Het museum staat op de top van een heuvel. Aan één van de gedenkbeelden van de Voortrekkers hebben we een mooi zicht op de stad.Grahamstown vanuit de hoogte.Het museum ziet er fantastisch uit, maar spijtig genoeg is het binnenin leeg en verlaten.Impressionant, maar troosteloos leeg en verlaten.De cirkelvormige middenbeuk loopt over twee verdiepingen. Hiervan zijn de muren wel nog met schilderijen bekleed.Bij een mooie muurtekst krijgen we toch nog wat uitleg van een plaatselijke gids.Aan de andere kant van het museum staat er nog een andere gedenksteen van de Voortrekkers.
Iets vroeger dan verwacht trekken we terug naar huis. In één van de garages van onze B&B is er een was- en strijksalon geïnstalleerd. Als we er langs lopen om naar onze kamer te gaan is een meisje juist aangevangen met een hemd van Christian Devos te strijken. Als dat geen toeval is.Spijts er vandaag regen voorspeld was is het zonnig en loopt de temperatuur op tot 26°. Er is er eentje die wel tevreden is om nu een paar uurtjes te kunnen zonnen.19 u. Terug naar onze Milk & Honey pizzatent.Voor iedereen een pizza naar eigen keuze. Een witte Sauvignon La Motte past daar ook goed bij. Onze pizza-boy haalt het onderste uit de kan om onze maagjes gelukkig te maken.

Wanneer ik iets moet opzoeken op mijn IPhone vallen mijn ogen toevallig op een app “LOL Booth”. Met die app kunnen selfie’s vervormd worden. Eén voor één nemen we dus een selfie met deze app. Gedurende lange minuten hebben de lachsalvo’s in de pizzahut weerklonken. Tot groot jolijt van iedereen die er nog  aanwezig is. De foto’s zelf zijn niet geschikt voor publicatie. Tegen 22u leggen we de pees erop.

Na het ontbijt om 8u45 rekent Luc af aan de receptie. Wij hebben vandaag slechts 160 kilometer te gaan. Dus kunnen we ons gerust een ommetje permitteren.

Voor dit ommetje kiezen we voor het oudste openbare aquarium van Zuid-Afrika.  Slechts op een boogscheut van onze B&B gelegen.Het aquarium speelt een belangrijke rol bij het helpen van zeedieren in nood die het slachtoffer zijn van vervuiling en andere rampen. Vele honderden dieren worden elk jaar verzorgd en gerehabiliteerd en keren terug naar de oceaan.Het aquarium heeft een aantal mooie grote aquariumdisplays die het grootste deel van de lokale vispopulatie bevatten.

De meest vreemde vissen krijgen we hier te zien.

Dit is een exemplaar van een duivelse vuurvis. Hij werd opgevist in een gezonken scheepswrak. Een steek van deze duivelse vuurvis kan dodelijk zijn.

En dit is een haai. Niet dodelijk… bij nader toezicht schijnt het een Vlaamse haai te zijn.

De vissen uit deze bak werden terug in zee uitgezet. In afwachting dat er nieuwe exemplaren worden aangevoerd plaatst men deze leuke montage in de bak.

Aan de buitenzijde van de gebouwen is er ook een broedkolonie van Afrikaanse pinguïns te bezichtigen.

Leuke pinguïns.

Langs een mooi wandelpad kan men de verschillende afdelingen bereiken.

Dominique en Luc twijfelen of ze dit wandelpad wel zouden beklimmen.

De zeehonden willen de deur voor ons openen, maar het lukt hen niet.

Ze trachten ons toch een kleine show op te voeren.

Over die loopbrug kunnen we als het ware in de Indische oceaan duiken.

Vanop het ponton hebben we een panoramisch uitzicht op de Oceaan.

Bij het verlaten van het aquarium krijgen we nog een niet mis te verstane tekst mee over onze planeet.

Dit mooie kunstwerk aan de uitgang van het aquarium vervolledigt de inhoud van “ONE PLANET – ONE OCEAN”.

Nu zetten we koers naar Grahamstown, ongeveer 160 kilometer. Onze hoop om onderweg een licht lunchke te versieren vervliegt in het ijle van het landschap. Alras beseffen we dat we die lunch beter vervangen door enkele petit-beurkes en een slokje spuitwater in ons Toyota eethuisje. ’t Is eens iets anders.

Na een paar uurtjes naderen we Grahamstown. Maar hoe dichter we naderen, hoe vuiler de omgeving. Alle straten die we passeren zijn echte vuilnisbelten.

We zijn nu op minder dan één kilometer van onze B&B, en het gaat van kwaad naar erger.

En nu zouden we moeten aangekomen zijn, maar geen B&B te zien. Wat een opluchting als we ineens constateren dat we (ik) een interpretatiefout hebben gemaakt bij het invoeren van het adres op onze TomTom GPS.

En tien minuutjes later staan we voor het poortje van B&B. Die draagt de naam 8A, en deze naam heeft de vergissing van daarnet teweeggebracht. We zaten toen in de achtste straat van de township van Grahamstown.

We worden ontvangen door Lebo, de manager. Zij maakt met ons de tour van de ganse accommodatie.

We zijn precies in een paradijsje beland. Lebo loodst ons door de enorm grote kamer, elk met een bijkamer/bureau. Een prachtige tuin met mooi zwembadje. We hebben TV op de kamer met het Belgische BVN kanaal. En supergoede ontvangst op internet. Wie zegt beter?

Vanaf het terras hebben we uitzicht op de omliggende heuvels. Maar op één van die heuvels zien we een soort rookwolk. Bij navraag aan Lebo stelt deze ons gerust; dat zijn hier van die gecontroleerde brandjes om de wildgroei wat tegen te gaan. Niets om ons ongerust over te maken. Voor de rest van de namiddag nemen we een beetje verlof. Koffers uitpakken, mails en blog bijwerken en een beetje nietsen. Hilde en Luc hebben intussen een goed adresje gevonden voor vanavond. Haricot’s in het french quarter.

Tegen 19 uur willen we vertrekken. Het is intussen al bijna donker, en nu ziet die brand er niet meer zo onschuldig uit. Wij mogen gerust vertrekken, want hij zal zeker nooit tot ons domein uitbreiden. Geloven dus maar…

In Haricot’s worden we ontvangen door olijke Zinthi. Niet de eerste de gereedste; ze studeert finance en acounting hier aan de universiteit van Grahamstown. Ze neemt onze bestelling op met zin voor humor. Ze vraagt spontaan of zij niet een fotootje moet nemen van ons gezelschap.

Uiteraard mag ze dat, en ze weet beter dan wie ook hoe ze de beste compositie kan bereiken met een IPhone.

En inderdaad… het resultaat mag er zijn. Ons diner bestaat uit Lamsschouder of filet steak met frietjes. Met uiteraard een flesje Ken Forester wijn. Dit alles tot onze grote voldoening.

Wij content, Zinthi content.  Als dank maken Luc en ikzelf een kunstwerkje (?) op de rekening. En daar is Zinthi dolgelukkig mee. Wij betalen 800 Rand wat neerkomt op 50€ voor vier personen. Iets voor 22 u sluiten we als laatste de barak. Op onze terugweg naar huis valt er noch kat noch luis te bespeuren in de straten. En nu vlug naar de bedstee. Tot morgen.

Vandaag is 9 uur te laat voor het ontbijt. Immers, wij zijn de enige gasten, en de dienstmeisjes willen zo vlug mogelijk naar huis. Dan maar om 8u45. We zijn nog volop aan het ontbijten als bijna de helft van de tafel reeds leeggehaald is.

Ons hoofddoel voor vandaag is een bezoek aan het wildpark INKWENKWEZI PRIVATE GAME RESERVE, op een half uurtje rijden van onze standplaats. Als we slechts enkele honderden meter van het park verwijderd zijn springt er plots vanuit het niets een beest voor onze auto. Wij denken uiteraard direct aan een wild dier, en gelukkig hebben we een attent chauffeur. Met een schichtige rembeweging kan hij het dier ontwijken. Intussen hebben we bemerkt dat het geen wild dier is, maar een doordeweekse geit. Maar al bij al zijn we toch gelukkig dat wij het beestje hebben kunnen ontwijken. Enkele minuten later bereiken we de gate van het INKWENKWEZIE park. (spreek dat maar uit…)

 Aan de receptie krijgen we te horen dat we anderhalf uur moeten wachten op een Jeep. Of… misschien is de vorige nog niet vertrokken. De receptiedame sprint naar buiten, en ze kan die Jeep nog tegenhouden. Wat hebben we geluk… vlug betalen en de documenten voor afstand van verantwoordelijkheid invullen, en we kunnen mee met die Rangejeep. Er zitten drie Duitsers op de eerste rij, en wij krijgen de tweede en derde rij toebedeeld.

We zijn vertrokken voor een rit van bijna drie uur. Het is zeer zonnig, maar de stevige wind maakt het ons soms  moeilijk om te fotograferen of te filmen.  Regelmatig last onze driver/gids Gerhtard een halte in om ons in te lijven in deze unieke natuurervaring. Het duurt niet lang of we krijgen gnoes, zebra’s en impala’s voorgeschoteld.

En de giraffes komen ook letterlijk ons beeld binnengewandeld.

Het reservaat ligt binnen een gebied van 100 vierkante kilometer. Het gebied omvat 5 verschillende vegetatietypen hetgeen resulteert in een gevarieerd wildbeeld.Eensklaps krijgen we ook moeder en dochter neushoorn voorgeschoteld. Indrukwekkend!Alras bemerken we dat de hoorns van die dieren afgezaagd zijn. Volgens Gerard is men in de meeste wildparken systematisch overgegaan op het preventief verwijderen van de hoorns. Hierdoor zou de illegale jacht op de neushoorn ingedijkt worden. Maar de smokkel is moeilijk uit te bannen want de vraag naar hoorn blijft stijgen, vooral onder de groeiende middenklasse in China. De hoorn van de neushoorn zou potentieverhogend zijn en magische genezende krachten hebben, volgens traditionele Chinese overlevering, al zijn hiervoor nooit wetenschappelijke bewijzen gevonden. In China is weinig tot geen controle op de handel. De hoorn wordt er veel gebruikt als geneesmiddel tegen kanker.

Maar de smokkel is moeilijk uit te bannen want de vraag naar hoorn blijft stijgen, vooral onder de groeiende middenklasse in China. De hoorn van de neushoorn zou potentieverhogend zijn en magische genezende krachten hebben, volgens traditionele Chinese overlevering, al zijn hiervoor nooit wetenschappelijke bewijzen gevonden. In China is weinig tot geen controle op de handel. De hoorn wordt er veel gebruikt als geneesmiddel tegen kanker.

Een gram vermalen hoorn kost nu meer dan een gram goud, platina of cocaïne. Vooral in Zuid-Afrika hebben criminele organisaties zich toegelegd op de handel in neushoorn.

We zijn nog onze emoties van de neushoorns aan het verdrinken, of daar krijgen we de koning van de jungle in het vizier…

Papa en Mama Lion liggen ons argwanend aan te staren. We zijn er niet helemaal gerust in.

D’er ligt ook een wittekop bij. Die behoren niet tot een aparte dierensoort, en zijn ook geen albino’s. Een gemuteerd gen zorgt ervoor dat hun vacht een witte kleur heeft.We hebben hem waarschijnlijk gewekt, en hij moet even geeuwen.

Na een rit van bijna drie uur komen we terug bij de gate. Einde van onze wildlife belevenis. We nemen afscheid van Gerhard en vatten onze terugweg aan, ditmaal langs de kust. We passeren een pannenkoekenhuisje, en maken daar een stop. We verorberen hier een lekkere pannenkoek, opgevuld met een bolletje vanille-ijs.In een toeristische gids hadden we een publicatie ontdekt over een kunstatelier van een zekere Marlene Neumann. We hebben nog tijd genoeg, en maken een kleine omweg naar haar studio en galerij.De poort van de galerij is dicht. Ik krijg van ons gezelschap de opdracht om aan te bellen en ons te introduceren.

Marlene is spijtig genoeg niet aanwezig, maar we worden ontvangen door een lieve dame, de conservator van de galerij.

Marlene Neumann is geboren en getogen in East London en is een bekende en geliefde kunstenaar. Zowel haar studio als de galerij staan bekend als een van de verborgen parels van de stad. Zelfs de tuinen weerspiegelen het karakter van Marlene.Marlene’s fotografische kunst beslaat zowel landschappen, reizen, dieren in het wild, maar haar voorkeur gaat vooral naar landschappen. Ze voelt een sterke band met de natuur.

Marlene begon met fotograferen op haar veertiende en zegt dat ze niet denkt dat ze ooit is gestopt. Voor haar had fotografie altijd een ‘magisch’ gevoel, zoals het in een oogwenk gebeurt. Het was op dat moment dat haar ertoe bracht om met een camera te werken en de gerespecteerde beeldende kunstfotograaf te worden die ze vandaag is. Marlene is gefascineerd door chemische processen en speelt al heel lang met eigen emulsies. Ze laat de magie haar werk doen. Ze tovert haar zwart-wit foto’s om Ze met vijf chemicaliën  en ze beweert dat ze het ontwikkelproces van een foto tot drie maanden kan laten aanslepen, en dit tot ze het resultaat bereikt waarnaar ze op zoek is. Natuurlijk zijn veel mensen geïntrigeerd door haar techniek en wanneer ze vragen hoe ze het bereikt, antwoordt ze: “Kijk niet naar de techniek maar kijk naar wat de afbeelding tegen je zegt.”We nemen afscheid van Madame de conservator, van de mooie foto’s en van de prachtige tuin. Eenmaal terug in onze B&B lassen we anderhalf uur speeltijd in. Rusten, internetten, bloggen, enz…

Tegen 19 uur schuiven we dan terug onze voetjes onder tafel bij GRAZIA. Met de zalige ervaring van gisteren kan er hier niets mislopen. We kiezen voor een lamsrack, en dat is weeral een goede keuze.

Onze serveuze van gisteren heeft vandaag vrijaf, en nu worden we bediend door Toto. De man is zo fier als een gieter dat hij ons in de franse taal kan aanspreken. Omdat de kerel zo guitig uit de hoek komt maakt Luc ook een grapje bij het proeven van onze wijn La Motte.Hilde daarentegen is in de wolken met haar lam. Rond 21u30 trekken we naar huis met weeral het gevoel dat we een schitterende dag beleefden.

Als naar gewoonte ontbijt om 9 uur. Een laatste maal genieten van het heerlijk buffet in ons “Mayfair” hotel.Daarna afrekening bij de lieve receptiejuffer.

Daarna de baan op naar onze volgende locatie East London.

Het grootste deel van onze verplaatsing loopt over autostrade. Het landschap is niet spectaculair al was het niet dat we hier en daar een dichtbevolkt dorp zien opduiken.

De TomTom GPS leidt ons feilloos tot aan de deur van onze B&B “Blue Bend”.

De huisbazen schijnen vandaag afwezig te zijn, en hun taak wordt overgenomen door een statige zwarte madam. Zij legt ons op kordate manier het huisreglement uit. Onze kamer ligt op de verdieping en we beschikken over een terras met zicht op zee.Mooi uitzicht vanop ons terras. Luc denkt langs het strand een restaurantje te bespeuren. Het is al bijna 14 uur en onze innerlijke mens is al een tijdje aan het protesteren. Dan maar vlug de koffers afkappen en de weg op, op zoek naar dat restaurantje.Het restaurantje in kwestie schijnt een privé surfclub te zijn. Maar daar tegenover ligt een cafetaria waar we een pannenkoek of een quiche kunnen krijgen. We opteren dan maar voor die optie.

Nu zijn we klaar voor een strand- en/of dijkwandeling. Het is hier overal superdruk en verschillende straten zijn afgezet met betonblokken. We zien een grote tent afbreken en iets verderop staat een vrachtwagen met honderden fietsen. En wat blijkt nu? Gisteren heeft hier een IRONMAN triatlon plaats gevonden. Vandaar…

We bemerken ook een leuk restaurantje “GRACIA” waar we misschien vanavond naar toe kunnen. Een straat parkwachter komt vragen of hij onze wagen niet eens onder handen mag nemen. Onze Toyota is inderdaad heel vuil, en dus laten we de man maar doen. Intussen kunnen we bij Gracia van een koffietje genieten en een reservatie maken. Dit laatste lukt voorlopig niet; het restaurant is vanavond immers overboekt wegens die Ironman triatlon. Alhoewel… de vriendelijke serveuze Zizo vindt ons zeer lief (hoe kan het ook anders?) en ze hoopt dat ze straks met beter nieuws kan komen.Intussen is onze carwasher aan het frotten alsof zijn leven ervan afhangt. Vanop ons koffieterrasje hebben we zicht op zijn activiteiten. Wanneer we vragen om te mogen afrekenen voor onze koffie komt Zizo triomfantelijk melden dat ze het toch kon flikken om voor ons een tafeltje te versieren voor vanavond.Onze carwasher is intussen nog steeds niet klaar. Hij wast niet alleen de de velgen, maar ook de volledige banden moeten eraan geloven. In afwachting maken we dan nog maar een wandelingetje op de dijk.Onderweg enkele leuke tafereeltjes… Hilde heeft hier een mooie design saccoche kunnen op de kop tikken. En of ze er content mee is…Als we terugkomen aan onze auto staan de ruitenwissers nog recht, maar de auto is zo goed als klaar. ’t Is precies een spliksplinternieuwe. Voor zowel bewaken als kuisen van de auto komen we er vanaf met 100 Rand, zijnde ongeveer 7 Euro. We gaan een paar uur uitrusten naar onze B&B, en vanvond keren we terug naar de Grazia. Enig opzoekingswerk op internet leerde ons dat dit wel één der beste adresjes is van East London. Op de trappen ernaartoe zijn enkele Afrikaanse dames een fotosessie aan het houden. Immer hulpvaardig als we zijn brengen we die madams enkele fototips bij. Waarvoor hun dank. Wegens die Ironman triatlon zit het restaurant afgeladen vol. Maar ons beloofde tafeltje staat inderdaad gereserveerd. We kiezen voor scampis gewoon (3x) en scampis met curry (1x) en deze zijn overheerlijk. Een flesje La Motte Sauvignon Blanc maakt ons souper compleet. We zijn danig tevreden en we maken bij onze leuke serveuze Zizo een nieuwe reservatie voor morgenavond. Ditmaal geen probleem.

We druipen af rond 21u30. We rijden hopeloos verkeerd, maar we spreken onze TomTom aan, en deze leidt ons ongedeerd en veilig naar huis.

Om 9 uur loodsen we ons door het imposante gangencomplex van het Mayfair hotel naar het restaurant voor het ontbijt. Tegen 10 u stappen we de Mayfair buiten op weg naar het eerste Mandela museum van de dag. Het ligt slechts een vijfhonderdtal meter van ons Mayfair hotel en we stappen er te voet naar toe.Onderweg worden we weeral geconfronteerd met het gebrek aan respect dat de zwarte bevolking heeft voor het milieu. Overal ligt de grond bezaaid met afval.

Geen greintje respect voor het milieu… spijtig.

Wijzelf hebben hier veel bekijks, want deze stad (Mthatha.. uitgesproken Mahata) is voor 97% bevolkt door zwarten.

Inderdaad; overal veel bekijks…We hebben iets met Mandela vandaag… 3 musea op 3 verschillende plaatsen. In Mthatha (waar we nu zijn) heeft hij zijn jeugd doorgebracht. In Mvezo is hij geboren, en in Qunu heeft hij zijn laatste levensjaren doorgebracht.

In het eerste en grootste museum moeten we ons inschrijven. We worden gescand, maar entree betalen hoeft niet. We krijgen supergids Makie toebedeeld, en die zal ons gedurende het volgende anderhalf uur door het leven van Madiba Mandela loodsen. Nelson Mandela is een van de grote morele en politieke leiders van onze tijd: een internationale held wiens levenslange toewijding aan de strijd tegen racistische onderdrukking in Zuid-Afrika.Verschillende zalen, elk met een apart moment in het leven van Mandela. In deel 2 van het museum staan alle geschenken opgesteld die hij tijdens zijn leven heeft gekregen. Op de plaats van dit museum heeft Mandela zijn jeugd doorgebracht.Dit is Madiba’s erepenning voor het behalen van de Nobelprijs voor de vrede.Hij werd niet alleen bekroond met die Nobelprijs, maar eveneens met het presidentschap van zijn land en de lofbetuigingen van de Verenigde Naties en van de hele wereld. 18 Juli, zijn verjaardag is intussen wereldwijd uitgeroepen als “Mandela Day”.Enkele beklijvende uitspraken van Nelson Mandela. Tien jaar na zijn vrijlating op 11 februari 1990 opende het Nelson Mandela Museum zijn deuren. Mandela stond erop dat het niet alleen een statische verzameling zou zijn, maar een levend gedenkteken voor zijn waarden en visie. Het was om iedereen die het bezoekt te inspireren en te verrijken, als een katalysator voor ontwikkeling te dienen en het erfgoed en de bronnen die met hem verbonden zijn te delen.

Dominique wil geen enkel detail mankeren.

De voltallige familie Mandela.

Sinds zijn triomfantelijke vrijlating in 1990 van een gevangenisstraf van meer dan 25 jaar, stond Nelson Mandela in het centrum van een meest meeslepend en inspirerend politiek drama: de opbouw van een post-apartheid in Zuid-Afrika.

Het Nelson Mandela-museum werd geopend op drie locaties: Mvezo, Qunu en het Bhunga-gebouw in Mthatha, waar we nu zijn. Dit gebouw hier werd op 11 februari 2000 door Nelson Mandela zelf opengesteld. Het wordt elk jaar bezocht door duizenden Zuid-Afrikaanse en internationale toeristen. Het is een van de belangrijkste erfgoedinstellingen van Zuid-Afrika.Eenmaal we met de rondleiding klaar zijn mogen we nog wat persoonlijk commentaar geven in het gastenboek, en moeten we afscheid nemen van onze fantastische gids Makie.

Hier hoort alleen maar positief commentaar bij.

Bij het verlaten van het museum kan er nog een grapje af.

We reizen nu ongeveer 60 km verder naar Mvezo, het geboortedorp van Mandela. We doorkruisen typisch Afrikaanse dorpjes. Spijtig genoeg is de hemel intussen weer toegetrokken en vallen er zelfs enkele regendruppels.

Hier in Mvezo kunnen we kennis maken met het tweede Mandela Museum.

Na wat zoekwerk komen we bij dit “huis” van Mandela. Maar dit museum is in principe gesloten. Na een gesprekje met portier Andreas mogen we toch binnen, maar fotograferen is ten strengste verboden. Want de kleinzoon van Mandela zou hier momenteel op bezoek zijn, en die man houdt niet van foto’s.

Tot hier mogen we fotograferen, maar geen stap verder.

Buiten staat nog een mooi levensgroot beeld van Mandela, en dat mag wel op de foto.Nooit twee zonder drie. We trekken terug de baan op, ditmaal naar Qunu, de plaats waar Mandela zijn laatste levensjaren doorbracht, en waar ook een museum ter zijne ere is opgericht. En onderweg weeral Afrikaanse taferelen.Om de haverklap houden we halt voor een fotoshoot. Zoals telkenjare hebben we weer rennerspetjes bij (met dank aan vriend Noël). En of ze daar gelukkig mee zijn…Bij een renner hoort een petje…

Deze dame straalt van geluk met haar trofee.

Weeral enkele jochies gelukkig gemaakt.

Intussen zijn er in onze wagen ook enkelen gelukkig met zo’n rennerspetje.

Bij één van onze stops hebben we een kort contact met een dame die in een witte doek gehuld is. Ze is echter zeer schuchter, en loopt het naastliggende huisje binnen. Uit dat huisje horen we plots een luid gezang komen. Nu komt in het deurgat van dat huisje een man posteren, eveneens in een wit kleed gehuld. De man doet ons teken alsdat we gerust mogen binnenkomen.

We komen waarempel in een soort misviering terecht. Een tiental witte mannen en vrouwen zingen, schreeuwen, dansen en huppelen hier rond, net alsof hun leven ervan afhangt.

Een van de vrouwen begeleidt het gezang met een trommel. En één van de mannen blaast regelmatig op een hoorn.

Terwijl twee kinderen het spektakel wantrouwig gadeslaan. Blanke mensen hebben ze hier waarschijnlijk nog nooit gezien.

De mannen beginnen langsom driester met hun kruisen te zwieren.

Eén van de vrouwen komt bij Hilde aandraven met een bijbel. Zij vouwt het boek open op een bladzijde over de tien geboden.De Zionistische Zuid-Afrikaanse kerk is afgeleid van de Amerikaanse pinkstergemeente. Het Zionisme kenmerkt zich door het geloof in gebedsgenezing, doop door totale onderdompeling en het verbod op alcohol, tabak, medicijnen en varkensvlees. De kerk telt zo tweeduizend gemeentes en bevindt zich door heel Zuid-Afrika, De Zionistische kerken houden elke zaterdag  een kerkdienst in traditionele kledij. Na een twintigtal minuutjes, en terwijl de dienst nog volop aan de gang is, druipen we zo ongemerkt mogelijk af. Was me dat weeral een formidabele belevenis.Nu moeten we nog 20 kilometer verder naar het derde Mandela Museum, ditmaal in Qunu. Hier heeft Nelson zijn laatste levensjaren doorgebracht. p de terugweg stoppen we nog in QUNU, waar Mandela zijn laatste woonplaats zou gehad hebben. Maar dit museum is momenteel leger dan leeg. Op uitzondering van een paar foto pancartes staat dit gebouw leeg.

Er is ook een grote aula, maar die is op één uitzondering na ook volledig leeg. Inderdaad, daar zit een VIP op één van de stoeltjes.

Na deze rijkgevulde dag maken we afspraak in het restaurant van ons Mayfair hotel. We genieten met z’n tweeën van lekkere vis en voor de anderen spaghetti bolognaise of macaroni met kaas. En dit met een flesje Chenin Blanc. Achterop de wijnfles is een etiket gekleefd met een voor ons hoogst eigenaardige tekst; “Nooit op de weg wandelen als je gedronken hebt; je kan gedood worden”. Met deze wetenschap in het achterhoofd trekken we rond 21u30 naar ons bedstee.

Onze eerst vijf bestemmingen

Om 8u30 in de morgen zijn er tegenover onze slaapkamer al een paar golfers aan hun zoveelste hole begonnen. Moedige mannen!

Scheiden doet lijden. We beleefden een paar mooie dagen bij Dave en zijn Coral Tree B&B. Daar hoort een afscheidskiekje bij.

Intussen is de grasmaaier ook zijn werk aan het doen op de golf court.Tegen 11 uur is onze Toyota ingeladen. Dave komt een laatste groetje brengen, en weg zijn we…We moeten een omwegje maken langs Shelly Beach. Eergisteren heeft Luc daar zijn datakaart opgeladen in de Vodacom shop, maar het marcheert niet. Bij het opstarten valt de router altijd uit. Luc hoopt dat dit klusje in enkele minuten zal geklaard zijn. In de shop van Vodacom raakt Morgan er niet aan uit. Hij stuurt ons na een half uur zoeken door naar Junhita.

Na nog meer dan een half uur moet Junhita ook toegeven dat het om een heel speciaal probleem gaat. Na een paar telefoontjes met het headquarter van Vodacom meldt ze ons dat er normaal binnen een dik uur een oplossing zal zijn.

Om het wachten wat te verzachten lopen we de nabije WIMPY binnen voor een kleine snack.Een lekkere toast met een slaatje en een omelet. Meer moet dat niet zijn.Iets meer dan een uur later staan we terug bij Vodacom. Probleem nog steeds niet opgelost. Junhita verontschuldigt zich en vraagt ons om nog “even” te wachten. Na nog meer dan een half uur krijgen we te horen dat het de simkaart is die alle dienst weigert. Nu moeten alle data nog overgezet worden naar een andere kaart. Er komt een uitleg bovenop waar niemand iets van begrijpt. Maar het probleem schijnt opgelost te zijn, en dat is het belangrijkste. Maar bij het verlaten van het winkelcentrum krijgen we weeral een probleem voorgeschoteld. Het regent pijpenstelen. We schuilen in de hall in de hoop op beterschap. Opeens schiet Luc als een pijl uit een boog en sprint naar onze auto. Voor we het goed beseffen rijdt hij onze Toyota voor aan de uitgang van de mall.

In dit regenweer is het nu zeker nog vier uur te rijden tot Mthatha. De rit wordt afgewisseld met regen, mist en donkere wolken…

en bijwijlen een kudde koeien die onverwachts onze weg kruisen.

Al bij al geraken we toch tegen 19 u en voor het donker in Mthatma. Maar wat een drukke en vuile bedoening is me dat? Het afval ligt met pakken in de straten. O p de koop toe vinden we nu het Mayfair hotel niet. Na enkele toeren rondrijden trachten we telefonisch het hotel te bereiken. Uiteindelijk komen we toch ter bestemming. Nu maar vlug uitladen, koffers naar de kamers en afspraak binnen een kwartuurtje in het restaurant van het hotel. Danke chauffeur Luc om ons in deze moeilijke omstandigheden goed en wel ter bestemming te brengen. We kiezen alle vier voor een andere schotel. Maar iedereen is zeer enthousiast over zijn gerechtje. En het glaasje chenin blanc mag er ook zijn.

Keukenchef Cive komt informeren naar onze bevindingen. Hij is super enthousiast met onze positieve bevindingen.

In het restaurant zit een ploeg plaatselijken die de 70 jaar van Pépé vieren. Ikzelf ben al vlug als officieel fotograaf van het evenement benoemd. En mijn assistent Luc neemt de foto’s vanuit het achterliggend standpunt.

Tegen 22 u sluiten we af met een laatste foto van de feestvierders. Het was weeral een zeer speciale dag. Tot morgen.

Deze morgen ontwaken we bij een overtrokken hemel. Maar dat laten we niet aan ons hart komen. Op BVN televisie hoorden we zopas dat er in België momenteel 10 cm sneeuw ligt. Je hoort ons dus zeker niet klagen.

Na ons klassiek ontbijt trekken we de baan op voor onze eerste bestemming; de crocodile en reptielenfarm RIVERBEND.We zijn alle vier bij de gelukkigen. Alhoewel we volwassen zijn, moeten wij toch maar 58 Rand per persoon betalen.In 2003 werd deze “Snake House” gebouwd in Riverbend. Intussen zijn hier enkele van de mooiste en meest dodelijke slangen van Zuid-Afrika gehuisvest, waaronder mamba’s, cobra’s en adders.

Ze komen soms geweldig dicht bij de camera.

Echter niet gevaarlijk, want ze zitten in glazen kooien.

Negentien verschillende soorten zijn gehuisvest in deze moderne behuizingen.
Op verschillende plaatsen hangen pancartes met de uitleg over het reilen en zeilen in het leven van de slangen en de krokodillen.Van het slangenhuis gaat het nu naar de krokodillefarm.

Nadat hij zich in 1994 tot apotheker had gekwalificeerd, werd Howard Kelly door het onverwachte overlijden van zijn vader in het familiebedrijf gestoken. Nadat hij zijn militaire dienstplicht heeft vervuld en sinds hij halftijds werkt als apotheker, leidt Howard sinds 1989 Riverbend Crocodile Farm. Met zijn farmaceutische achtergrond en zijn interesse in biologie voor dieren heeft hij in de afgelopen 30 jaar een intieme kennis van krokodillen ontwikkeld.

Vanop een veilige plaats dromen Dominique en Hilde van een croco saccoche.

Van Dave, onze gastheer van Coral Tree kregen we een tip om zeker ook eens een bezoek te brengen aan de Lake Eland Game Reserve, een 50 km hiervandaan, in de omgeving van Shelly Beach.

Binnen de kortste keren krijgen we een gnoe in het vizier.

Kort daarna gevolgd door een grote kudde van dezelfde familie.

Aan de horizon een familie zebra’s…

Om hun intimiteit te koesteren hebben mama en dochter zebra zich een beetje afgezonderd…

We zijn het al gewoon aan het worden; om 9 uur appel aan het ontbijt. Dave staat al klaar om ons een english breakfast op te dringen. Hij verwondert zich dat we geen worst, tomaat enz in onze eieren willen. Hij legt zich hierbij neer (figuurlijk) en serveert dan maar een ei met spek. Rest van het buffet zijn de normale cornflakes, fruitsla en toasts. Als surprise krijgen we hier lekkere croissantjes bij.

Hilde ziet het helemaal zitten voor vandaag…

Na het ontbijt is Luc één en al belangstelling over de boekskes die in de receptie liggen. Misschien valt er hier of daar nog iets bij te leren over de bezienswaardigheden uit deze streek.

Voila, we kunnen er weeral tegen en vertrekken voor een bezoek aan een  koffieplantage in Beaver Creek, ongeveer 40 km hiervandaan. Start van de presentatie 12 u.Als ’s werelds meest zuidelijke koffieplantage, is het Beaver Creek Coffee Estate de thuisbasis van drie generaties koffieboeren, gespecialiseerd en bekend als een van de beste Arabica koffietelers.

Een jonge gast, luisterend naar de naam van Jeff Stopforth neemt ons op sleeptouw en tracht ons in te leven in de wondere wereld van de koffie.

Enig probleem : hij spreekt danig rap,  hij mompelt en slikt zijn woorden in, zodat we er bijna niets van meedragen. Spijtig…

Het groeien van een goede kwaliteit koffieplant is een langdurig proces. De koffieplanten kunnen tot 18 meter hoog worden maar op de plantages worden deze meestal terug gesnoeid tot 2 meter. De bessen zijn dan makkelijker te plukken en bovendien zal de koffieplant meer bessen gaan produceren.

Een koffieplant groeit niet overal. De plant heeft een tropisch klimaat nodig en komt alleen rond de evenaar voor. In onze achtertuin in België zal deze dus niet zo snel groeien. Naast een tropisch klimaat heeft de plant ook genoeg schaduw nodig. Daarom zul je op een koffieplantage ook altijd andere bomen vinden zoals bananen- en avocadobomen.

Het duurt 3 tot 5 jaar vanaf het ontkiemen van de koffiebonen totdat de volledig uitgegroeide koffieplant bessen produceert. Dus als je een mooie plantage begint met nieuwe koffieplanten, dan duurt het nog ongeveer 5 jaar voordat je daadwerkelijk kunt gaan oogsten.

Een koffieplant heeft een levensduur van ongeveer 30 jaar, daarna zal je de plant moeten vervangen of helemaal moeten terugsnoeien.

Ook het rijpen van de vruchten is een langdurig proces. Het duurt 8 tot 12 maanden totdat de bes kan worden geplukt en verwerkt tot een koffieboon. Voor echt lekkere koffie worden alleen de rijpe bessen geplukt, anders is je koffie niet lekker. Net zoals een onrijpe of overrijpe banaan niet lekker is, zijn on- en overrijpe koffiebessen en bonen minder smaakvol om te consumeren. Dit is een arbeidsintensief proces aangezien dit met de hand gebeurt. Zo weet je zeker dat alleen de echt rijpe bessen geplukt worden en er geen viezigheid zoals takjes en modder meekomen. Zijn de koffiebonen helemaal schoon en ontdaan van het vruchtvlees, dan kunnen ze worden gebrand. Door het branden karamelliseren de suikers in de koffieboon en krijgt deze zijn herkenbare bruine kleur.Het is belangrijk om de bonen direct daarna af te koelen zodat de boon niet doorbrandt en zijn kwaliteit verliest. Je kunt de koffieboon in verschillende gradaties branden met verschillende brandpatronen. Deze heren zijn één en al belangstelling.

Bij de branding gaat de boon door 1 of 2 zogenaamde cracks. Door het verhitten zet de boon uit en klapt het vliesje eraf. Dit is een klein beetje te vergelijken met het poppen van popcorn. De tijd van het branden en de temperatuur kunnen veel bepalen op de uiteindelijke smaak van de boon.

Om tot verschillende smaken te komen kun je verschillende bonen van verschillende landen en plantages met elkaar mengen, dit heet een melange. Omdat koffie een natuurproduct is, kan het zijn dat elke oogst een beetje anders is. Als je altijd dezelfde smaakbeleving wil garanderen is het daarom belangrijk een melange te maken. Professionele koffie-proevers zorgen ervoor dat de smaak van een melange gelijk blijft door vanuit diverse oogsten verschillende koffies in andere verhoudingen met elkaar te melangeren.

Vanaf nu hoeven we Jeff niet meer zo goed te begrijpen. We zijn immers aan het hoofdstuk “proeverij” begonnen. En woorden als black, milk, expresso, melange en cappuccino hebben voor ons geen geheimen.Hier schudt Jeff een een kunstwerkje uit zijn koffie- en crêmekannetje ; een kunstwerkje om “U” tegen te zeggen.

Tegen13u30 is de show afgelopen en kunnen we verder richting Shelly Beach. We weten dat er daar een Vodacom winkel is, en omdat Luc zijn datakrediet bijna op is wil hij daar gaan bijtanken. Maar al snel zal blijken dat datakrediet bijtanken niet voldoende is; er mankeert ook iets aan zijn router.

Er zit niets anders op dan ook een nieuwe router te kopen. Hierna schijnt alles terug naar behoren te werken. Oef…Het is intussen 14u30 en onze buiken zijn serieus aan het protesteren. Een paar passanten tippen ons het restaurant “C-BALI” iets verderop aan het strand van St Michaël on sea.Hilde opteert voor zes oestertjes en de rest van het gezelschap kiest voor scampis. En daar mag wel een flesje Sauvignon Blanc bij.

Aan de tafel naast ons zitten twee dames, en die hebben al vlug door dat wij Vlamingen zijn. Misschien wel omdat wij altijd zo stil praten…  Zij spreken ons aan en vertellen dat ze van Holland zijn. Maar ze wonen in South Carolina en ze hebben hier een buitenverblijf in Shelly Beach. Ze vinden het leuk om ons enkele tips te geven over deze omgeving. We weten al vlug wat we hier morgen allemaal kunnen aanvangen. Welgeteld één uurtje later krijg ik volgende mail in mijn mailbox;

Beste Christian en Hilde

Ik ga mijn bes doen om Nederlands te schrijven en ik hoop dat u het goed snap:-)

De gratis tijdschrift met informatie is ook online zien ik – www.southernexplorer.co.za Het zien zo eruit:

Ik gaan wel ook een paar ideën doorgeven:

4) ROADTRIPS

Ons wens julle n wonderlike vakansie toe, sou julle verdere hulp benodig Whatapp my gerus op nommer +13365097959

Hartlijke groete

Karin Hougaard en Lize Booysen

Ongelofelijk toch hoe dienstbaar de mensen hier toch kunnen zijn. Intussen is het bijna 17 u geworden en we hebben beslist om ergens in een warenhuis een broodje en wat yoghurt te kopen ter vervanging van ons souper voor deze avond. We maken nu eerst nog een wandelingetje langs de kustlijn.

Dominique en Luc langs de kustlijn.

Genieten langs het strand van St Michaël on sea.

Genieten bis langs het strand van St Michaël on sea.

Er zit een bijna volledige voetbalploeg in deze pick-up. En of het plezant is?

Zoals gepland lopen we nog een warenhuis binnen om enkele kleinigheidjes te kopen voor ons avondmaal.

En nu maar vlug terug naar ons Coral Tree verblijf. De TomTom GPS hebben we al niet meer vandoen. We hebben genoeg aan een windwijzer. Een paar uurtjes niksen en daarna nog een lichte maaltijd in de ontbijtruimte van onze B&B Coral Tree. Koekjes, yoghurt en een beetje fruit. Dit alles ge-arroseerd met echt en natuurlijk spuitwater. Wie zegt beter? Tegen 22 uur naar onze bedstee.

Nu we het goed gewoon zijn in onze B&B “Heritage House” is het moment van afscheid al aangebroken.

Nog een laatste kiekje aan het leuke zwembadje.

Na het ontbijt aan ons klein tafeltje worden de koffers gepakt en gezakt. Themba, onze lieve housekeeper heeft in de vroege morgen reeds onze Toyota gepoetst en helpt ons nu met het laden van onze tassen.

Dominique en Hilde vinden nog de tijd voor een spelletje.

Even na 10 uur zijn we dan klaar voor de départ. Enkele honderden meter voor de oprit van de autobaan bemerkt Luc plots dat onze benzinemeter reeds deftig in “reserve” staat. Rechtsomkeer dan maar om in de stad een benzinestation op te zoeken. Immers, hier in Zuid-Afrika zijn er bijna geen benzinestations langs de autostraden; Raar maar waar. Eenmaal dit probleem opgelost (als je dat een probleem moogt noemen) vatten we onze reis aan richting Durban. Eenmaal die stad voorbij kiezen we om de autobaan te verlaten en opteren wij de kustbaan naar onze bestemming Southbroom. Misschien vordert het wat trager, maar er is veel meer te zien onderweg. Rond halftwee maken we een afslag in het piepkleine stadje Port Shepstone.Dit is Afrika…

En dit is ook Afrika… Boeken met de meest uiteenlopende onderwerpen staan broederlijk naast elkaar in de bookshop.  In dit geval een boek over het sexleven braafjes naast twee bijbels.

Intussen waren onze magen wat aan het klagen. We zijn dan maar binnengestapt  in de Milky Lane Oribi Plaza, in het vlaams een Luxueus Crêmekot.De super sympathieke dienster Delisile overstelpt ons met reuzenwafels overgoten met crême fraiche. De foto van die wafels durf ik hier niet te publiceren. Het raakt aan het decadente…

Tegen 14u30 trekken we verder langs de kustbaan. Kustbaan die spijtig genoeg geen enkel moment langs de kust loopt.Tegen 16 uur rijden we Southbroom binnen en na wat zoek- en speurwerk staan we voor de poort van ons nieuw huys; “Coral Tree Colony”.

Eigenaar Dave opent de poort en helpt ons installeren op de twee naast elkaar liggende kamers (5 en 6) op de eerste verdieping. Vanop de kamer en het ruim terras hebben we een prachtig uitzicht over de golf van Southbroom. Onze gastheer heeft voor ons een restaurant gereserveerd voor vanavond. Met de bedoeling de omgeving wat te verkennen vertrekken we een half uurtje te vroeg. Gelukkig maar, want we rijden ons letterlijk verloren. Zelfs onze TomTom GPS kan geen soelaas bieden, maar uiteindelijk bereiken we toch “La Trattoria” tegen 19u30. Ons restaurant voor vanavond; “Trattoria LA TERRAZZA”.

Het wordt hier vanavond een bizarre ervaring. Als we een fles bruisend water bestellen moet onze dienster in de keuken gaan informeren ofdat ze nog flessen bruiswater hebben. Later komt ze triomfantelijk melden dat ze nog een fles hebben, maar dat dit wel de laatste is.

We bestellen spaghetti bolognaise (1x), spaghetti met zeevruchten (2x) en line fish (1x). Het duurt anderhalf uur voor wij aan de beurt zijn. Spijts die abnormaal lange wachttijd was het toch lekker. Als we achteraf nog een koffie bestellen komt onze dienster vriendelijk vertellen dat er geen koffie meer is. Het is met gemengde gevoelens dat we “Trattoria Terrazza” verlaten. Tomorrow is another day!

Vandaag internationale knuffeldag. Waarschijnlijk daarom hebben ze ons aan een tafeltje geïnstalleerd dat normaal veel te klein is voor vier personen. De gastvrouw komt ons even groeten, overhandigt ons een paar toeristische folders over Petermaritzburg en verdwijnt dan even snel als ze gekomen is. Maar het ontbijt mag er wezen. Een omelet met een dikke worst, tomaat, spek en toast.

Na het ontbijt trekken we de stad in. Nu pas bemerken we dat recht tegenover onze B&B een groot kerkhof ligt…. is wel een beetje cynisch op wereld knuffeldag.

In minder dan 10 minuten bereiken we het centrum. We hadden bijna te voet kunnen komen, alhoewel…  We parkeren onze Toyota aan een liquor shop en wandelen daar tegenover een toerist-info binnen. De hostess van dienst weet ons een en ander te vertellen over Pietermaritzburg en zijn bezienswaardigheden. We moeten zeker het MSUNDUZI museum bezoeken. Dit museum is een onderdeel van het Voortrekkers complex, en hier kunnen we kennis maken met de geschiedenis van Pietermaritzburg.

De gezamelijke entreekost is 80 ZAR (5 €). De kassier geeft 50 ZAR terug op ons biljet van 100 ZAR, en als we hem attent maken dat het niet juist is gaat hij terug tokkelen op zijn kas, en hij geeft ons nogmaals 20 ZAR terug. Ga daarmee naar d’en oorlog.

What’s in a name? De oorsprong van de naam Pietermaritzburg gaat terug tot ergens 1830 wanneer Pieter Retief en Gerrit Maritz hier hun huifkar uitladen.

Voortrekkers is Afrikaans / Nederlands voor pioniers, maar betekent letterlijk ‘zij die vooruit gaan’. The Great Trek (Die Groot Trek) verwijst naar een aantal massabewegingen van deze vijf groepen lokale Afrikaanse pioniers die, ontgoocheld door de toenmalige Britse heerschappij van de Kaapkolonie, vanaf 1835 naar het binnenland van Zuid-Afrika migreerden met de ” Rebulica van Natalia ‘in Pietermaritzburg in 1839.

Veel Voortrekker-veldslagen volgden ook de betrokkenheid van de lokale Zulu-stam. Vijf aangrenzende gebouwen op het terrein van het Voortrekker Museum omvatten het multiculturele behoud van alles wat de Zuid-Afrikaanse geschiedenis is.

Het hoofdgebouw dient als galerij voor de democratische geschiedenis van Zuid-Afrika. De oorspronkelijke kerk van de gelofte van 1840, gebouwd om de gelofte van de Voortrekkers te vervullen om hun erfgoed te behouden, is nu het Voortrekker-complex. Anglo-Boer Oorlogstentoonstellingen zijn gehuisvest in de oorspronkelijke 1849 Voortrekker-architectuur in 333 Boom Street. De Zulu-hut leert de levensstijl van de stammen en de Shiva Indian Temple vertegenwoordigt de erfenis van de Hindoestaanse gemeenschap in Zuid-Afrika.

De Zulu-hut leert de levensstijl van de stammen en de Shiva Indian Temple vertegenwoordigt de erfenis van de Hindoestaanse gemeenschap in Zuid-Afrika.

Overblijfselen van de twee oudste oxwagons in Zuid-Afrika (1824); originele kleding van Voortrekker; authentieke geweren; een gebedenboek van oud-Voortrekker-leider Piet Retief; echte lifestyle-memorabilia; een replica van een hindoe-shiva; het oorspronkelijke huis van Andries Pretorius die een zegevierende bevelhebber was in de Battle of the Blood River; artefacten; beeldhouwwerken; collage van de rol van het Afrikaanse volk in de Boerenoorlog (Farmer War); Afrikaanse kralen uit de koninklijke residentie van koning Dingane en de gebeeldhouwde stoel en hoofdsteun van King Dingane.

Aan één van de muren kan de schoolgaande jeugd een speldje prikken in al de landen welke ze al bereisd hebben.

Voorbeeld uit de Apartheid. Deze dames zijn gezeten op een bank waar alleen maar blanke mensen mochten op plaats nemen.

Wat staat die koe daar te doen bovenaan op de trap???

Eenmaal terug op straat zijn we overweldigd door dit mooie beeld van Indira Ghandi.Ook de Town Hall is impressionant.

Een mooie schilderij van diezelfde Town Hall.

Respect voor het milieu is hier ook soms ver te zoeken.

Intussen is het reeds 13u30 en hoogtijd dus om ook eens aan de innerlijke mens te denken. Er ligt een SPUR rechtover het museum, en daar trekken we heen. We krijgen een lekker half kippetje geserveerd.

Nadien wilden we nog naar de TATHAM ART GALLERY, maar die is op maandag altijd gesloten. Dan beslissen we maar om een rustpauze in te lassen, temeer daar het momenteel 33° C warm is.

Rond 18:30 trekken we terug op voor een diner bij OLIVE & OIL, een Italiaans restaurantje op ongeveer 5 kilometer van onze B&B.

Op het menu : foccaccio en king klip. Niks op aan te merken, alles zeer lekker en een super bediening door Thuli, een efficiente en rappe serveuze. Een adres om zeker te noteren. Rond 21:30 blazen we de aftocht. Maar, het is wereld knuffeldag, dus geven we hier een sessie met al het personeel. Die hebben daar nog nooit van gehoord.

Ze hebben echter vlug door waarover het gaat. Binnen de kortste keren is de ganse crew aan het dansen en het knuffelen. Uitbundige hilariteit alom. En nu vlug beddewaarts.