Vanmorgen ontwaken we onder een helblauwe hemel. Vanop het 19e hebben we een prachtig zicht op de Tafelberg.
Zowel in de receptie als in het breakfast restaurant zijn de laatste sporen van het Jazz festival aan het verwateren.
Nog een overblijfsel van het Jazz festival…
Met het busje van de Westin laten we ons naar het “Waterfront” brengen.
Het is zondagvoormiddag en nog tamelijk rustig.
We doen een paar winkels aan in het V&A shopping center. Het einde van ons Afrika avontuur nadert met rasse schreden, en er moeten nog enkele geschenkjes voor het thuisfront gezocht en gekocht worden.
Porselein is te broos voor het transport…
Hilde zou wel zo’n beige pull passen, maar ze durft de verkoopster niet storen.
We maken de oversteek van het shopping center naar het art en craft center.
De wereldberoemde Nobelprijswinnaars blijven ook op zondag onverpoosd de voorgrond van de Tafelberg bevolken.
Is er wel een meeuw die komt k….n op het hoofd van Nelson Mandela zeker.
Intussen is Hilde een Afrikaanse haai tegen het lijf gelopen.
In het art en craft center ontmoeten we een dame die exclusieve en extravagante kledij ontwerpt.
Deze unieke jas heeft ze alleen in de small size ontworpen. Jammer…
Intussen nog een koffietje bij de Afrikaanse olifant.
In een ander shopke presenteert deze juffrouw allerlei uit hout gesneden teksten en dieren. Leuke hebbedingetjes.
Terwijl we enkele tekstjes aan het uitzoeken zijn worden we aangesproken door een drietal jonge gasten. Twee van hen zijn ook Vlamingen… Ooh ja… en van waar in Vlaanderen? Vanessa Jani uit Waregem en Sander Van Parijs uit Kruishoutem. Samen met een Amerikaanse vriendin volgen ze hier een drietal maanden een stage aan de universiteit van Stellenbosch. In mijn vorig leven heb ik regelmatig zaken gedaan met Mister Jozef Jani, de papa van Vanessa. Wat kan de wereld toch klein zijn. Intussen zijn ook nog een ander koppel Vlamingen zich in ons gesprek komen mengen. Hilde DeBruyne en Marnix Verhofste uit het Gentse afkomstig, maar sinds jaar en dag in het Amerikaanse Ohio wonende. Hilde is kunstenares en Marnix is hartchirurg.
Samen met Marnix en Hilde gaan we een glaasje drinken en een pizza-hapje delen op het terras van Café Alfredo.
Hilde en Marnix zijn fantastisch aangename mensen. Hilde vertelt honderduit over haar monumentale kunst. Er staan grote beelden van haar in veel Amerikaanse steden.
Maar ze maakt ook beelden in plaaster. Niet zelden met een knipoog naar de specialiteit van Marnix; het hart en de hartchirurgie. na een uurtje verlaten we elkaar met de belofte ons in Ohio of in Waregem terug te ontmoeten.
Tegen 16 uur rijden we met het shuttle busje terug naar de Westin.
Nu een paar uurtjes internetten, boek lezen en rusten in onze mooie kamer.
Zoals afgesproken maken Leopold en Amanda Chanterie tegen 19 uur hun opwachting in de Westin. Het wordt een hartelijk weerzien. Drie weken geleden waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeest van Leopold, maar door de wijziging van ons reisschema hebben we dat toen moeten afzeggen.
Een mooie foto op doek van Leopold in één van zijn fabrieken was het geschenk dat we hem toen zouden overhandigen. Maar we willen dit vanavond goedmaken.
Na het apéritief op het 19e verdiep krijgt Leopold zijn geschenk overhandigd en of hij er tevreden mee is… Dit wordt iets voor zijn bureau in hun nieuwe huis in Durbanville, een dertigtal kilometer van Cape-Town.
We beleven een gezellige avond. We kiezen allemaal iets anders van de kaart en iedereen boft over de kwaliteit van het gekozene.
Tegen 22 u nemen we afscheid. Zoals elk jaar komen Leopold en Amanda rond de periode van juni een drietal maand in Waregem wonen. Dan zien we ons zeker terug.
Daaag Leopold en Amanda… we zien ons terug in juni in Waregem.