Onze gastheren Hermien en Reynhart nemen één vrije dag per week, en dat doen ze uiteraard op zondag. Dit betekent dat we hier op zondag niet kunnen ontbijten. Geen probleem; op minder dan één kilometer ligt het Queens hotel met aansluitend een koffiebar “Café Brulé”. Lekkere koffie en lekker ontbijt.
Naast Café Brulé ligt de kunstgalerij Bottega Gallery van Alet. We kennen Alet sins 2008 en hebben thuis enkele mooie werkjes staan uit haar atelier? Maar vandaag, zondag, is het de eerste maal dat we haar man ontmoeten.
Alet vervaardigd ook kaders en frames. Wij hebben een foto op canvas meegebracht uit België om volgende week in Cape-Town aan een vriend cadeau te doen ter gelegenheid van zijn verjaardag. Die canvasfoto zou Alet nu terug op een frame moeten spannen, want zo presenteert het geschenk toch veel mooier. Geen enkel probleem; morgenvoormiddag mogen we de canvas komen afgeven en dinsdag mogen we de foto op frame terug afhalen.
Wanneer we een omweg van een tiental kilometer maken komen we in de nabijheid van de waterval “Rust en vrede”. Dat hebben we er graag voor over. Wanneer we de wagen geparkeerd hebben is er nog een kilometer te stappen. Geen probleem ware het niet dat die kilometer bijna volledig over rotsstenen en trappen dient afgehaspeld. Hilde heeft een probleem met haar heup, en ziet het ongeveer halfweg niet meer zitten. Maar ze dringt aan dat ik toch verder zou gaan. Dan kan ik straks vertellen wat ik allemaal gezien heb…
Een kwartiertje later bereik ik mijn doel. Ooh, ooh, wat een geïsoleerde schoonheid in het hart van Swartberg. (Nvdr. dit is wel op de waterval bedoeld).
De waterval stroomt door een beschermd gebied en vormt een veilige thuishaven voor veel planten en dieren.
De waterval is ook voor de mensen heel belangrijk: de watervoorraad in dit gebied is afkomstig van deze waterval en wordt door middel van pijplijnen vervoerd naar het stadsreservoir ongeveer 18 km verder op.
Op de terugweg van de waterval moeten we nog enkele kilometerober grindweg. Eensklaps zien we een dame over de weg lopen met een groot pak in haar handen… wat mag dat wel wezen?
Warempel… een reuze schildpad. Het dier kroop midden op de weg, en de dame heeft het veilig en voorzichtig in de berm neergepoot.
Bijna 13 u. Dat verdient een stopje in een leuke tent; Signature Divine.
Signaturen Divine. Waar blijven ze die franse namen halen?
We houden het licht; voor Hilde ovenvers brood met kippelever pastei…
… en voor mij gerookte kip.
Onze kelner is er eentje à la Jeroen Meus.
Vanop het terras hebben we zicht op de tuin. Daar is een kinderfeestje aan gang. Met leuke tafereeltjes van engeltjes en bengeltjes.
Naast het restaurant ligt er een klein kunstgalerijtje. Ook een kijkje nemen…
Afrikaanse ezel met Jezus en Maria op de vlucht naar Egypte.
In het galerijtje is een schilder aan het werk. Hij pocht ermee dat hij op minder dan een kwartier een schilderijtje kan maken naar een bestaande foto. Toevallig heeft Hilde een foto bij van twee van onze Waregemse vriendinnen waarvan er toevallig vandaag eentje jarig is. En warempel… het resultaat is verbluffend!
We nemen afscheid van Jeroen en vervolgen onze weg.
Het wordt bijna 15 u als we Calitzdorp bereiken. Eerst een bezoek aan het OUDE Huis, de woning van Marinda. Zij is de artieste die reeds 4 schilderijen in opdracht maakte, telkens geïnspireerd op een werk van Emile Claus. Middagpauze – De aardappelrapers – Het hanengevecht en De Tuinman. Dit jaar echter hebben we geen geluk. Het huis staat volledig opgesloten. Alle publiciteit van de kunstgalerij is weggenomen. Wat kan hier wel gebeurd zijn?
Achteraan lopen wel de vier honden springlevend en blaffend rond de gesloten poort. Waar zijn jullie baasjes?… woef, woef! en verder niets…
Onverrichterzake slenteren wat rond in het piepkleine Calitzdorp. We gaan een koffietje slurpen in “Die Handelhuis”. Een vijftal jaar geleden woonde Marinda naast dit handels-koffiehuis, en er hangen nog verschillende van haar schilderijen in de verbruiksaal. Zelfs dit uithangbord van Die Handelshuis is ook van Marinda’s hand. Wij vragen aan de kelner of zij geen nieuws heeft van Marinda. Ook niet. Maar enkele ogenblikken later komt de uitbaatster vertellen dat zij een paar dagen geleden hoorde vertellen dat Marinda en André waarschijnlijk voor enkele weken op vakantie naar Namibië vertrokken zijn.
Binnen inde verbruikzaal hangt het vol van schilderijen en andere prularia. Niet moeilijk om je hier een half uurtje bezig te houden.
Ik loop er zelfs twee aartsengelen tegen het lijf.
Het zijn Michaël en Gabriël. Misschien ben ik hier in de nabijheid van een heilig verklaring?… Je weet maar nooit.
Maar binst mijn heiligverklaring heeft Hilde op het terras geen heilige, maar een deugnietje aan de haak geslagen.
We laten die kapoen achter op het terras van Het Handelshuis, en vatten onze terugweg aan naar Oudtshoorn.
Onderweg komen we hier en daar nog enkele speciallekes tegen. Waaronder dit mooie kerkje dat prachtig ingewerkt zit in het mooie landschap.
We rijden ook over een paar kilometer door een landschap waar verleden maand ook bijna alles kapot gebrand is. Akelig!
Een leuk zondags straattoneeltje.
Op deze plaats werden in 2010 drie wielertoeristen door een dronken chauffeur van de weg gemaaid. Alle drie waren ze op slag dood.
Jan, Magda en Frank werden op slag gedood. Zeven jaar later worden hier nog bijna dagelijks verse bloemetjes neergelegd.
Voor vanavond hebben we weeral een restaurant met eigen gratis shuttle dienst. De “Su Casa”.
Het restaurant bestaat nog niet zo lang, en het is er ook niet zeer druk. Maar alles ziet er perfect verzorgd uit. Met vriendelijk lachend personeel.
Hilde kiest voor een brochette van drie soorten vlees. Meer dan copieus… maar wel lekker.
Ik kies voor gefrituurde calamares. Ook niet mis…
Als we de keet verlaten moet er bij de kelners nog een grapje af.