woensdag 18 januari. Een ganse watervaldag. Horse Shoe en Lone Creek Falls in Sabie.

Na een luie dag hebben we vandaag een doe-dag ingelast. Een dagje van watervallen. Er zijn er een drietal rond Sabie, een kleine honderd kilometer van onze Falcon Crest. Alhoewel er tientallen van die kolentrucks met aanhangers over de weg razen verloopt de verplaatsing voortreffelijk. Op enkele kilometer van Sabie zijn we getuige van een brand in de bergen. Maar men schijnt dit hier gewoon te zijn, en er komt zelfs geen brandweer aan te pas.

35De berg staat in brand, maar dat schijnen ze hier gewoon te zijn.

We moeten een korte wandeling maken om bij de falls te komen, en onderweg spotten we enkele prachtige vogels. Binnen de tien minuutjes bereiken we de prachtige cascade.

38Op weg naar de horse show falls. met nu en dan een stopje.

54De Horseshoe Falls worden zo genoemd omdat ze in de vorm van een hoefijzer zijn gevormd. Juist door deze speciale vorm zijn ze uitgeroepen tot nationaal monument.

36We zijn er (bijna) gans alleen…

49En nu een paar kilometer verder op weg naar onze volgende cascades, de Lone Creek Falls. Het is een hobbelige baantje en we worden zelfs aangeraden onze gordels aan te spannen en ons gebit uit te nemen. Gelukkig is dit laatste voor ons (nog) niet van toepassing.

39

De Lone Creek is 80 meter hoog, een stuk hoger dus dan de Horseshoe.  De waterval is gelegen in een bos en is daardoor alleen goed zichtbaar van dichtbij.

61Een impressionant zicht. Het water stort met een donderend geluid tachtig meter in de diepte.

63Er loopt een pad van ongeveer 200 meter vanaf de verharde weg naar de waterval.

42Wat kan de natuur toch mooi zijn.

64Het is reeds 13 uur, en de wandelingen hebben ons doen verlangen naar een kleinigheidje om achter de kiezen te stoppen. Wij rijden naar het naburige stadje, Sabie. Onderweg passeren we nog een houtzagerij die indertijd een paar keer bezocht werd door onze vriend Leon Ide.

66Het stadje Sabie doet ons een beetje denken aan een cowboy filmdecor.  Tussen de piepkleine winkeltjes ontdekken we een Vodaphone Shop. Vlug wat datakrediet bijvullen, want de foto’s op deze blog zijn echte slokkoppen. Zoals veelal in Zuid-Afrika is deze telefoonshop uitgebaat door Indiërs. Ditmaal echter met een zeer technische, accurate en vriendelijke bediening.

65In een mum van tijd hebben deze twee heren terug wat datakrediet op mijn kaartje getoverd. Ze laten me niet gaan vooraleer ze mij het bewijs voorleggen dat het krediet werkelijk op mijn kaartje is bijgevoegd.

68Een beetje verderop vallen we op een treinstel dat omgebouwd is tot restaurant. De Pancake World. Gelukkig bedienen ze meer dan alleen maar pannenkoeken. Hilde bestelt een Pizza seafood en ikzelf een pizza margharita. Met één glaasje wijn smaakt dit overheerlijk. Alhoewel we een “medium” genomen hebben krijgen we ze absoluut niet gans op. Veel te groot.

67Onze dichtste tafelgenoot is Stoffel, de papegaai van het huis. Telkens wanneer wij uitverteld zijn begint hij met een verhaal. Schijnbaar boeiend, maar voor ons Westerlingen moeilijk te begrijpen.

46Wanneer het gekwebbel van Stoffel wat te gortig wordt komt onze lieve dienster Eunice de grote vogel kalmeren.  En binnen de kortste keren is het diertje gekalmeerd. Maar wie zou er nu niet kalmeren bij die zachte fluisterwoordjes van Eunice? Jij toch ook!

48B

 

Op de binnenkoer staat er een heus Manneke Pies. En de piepie wordt opgevangen in een potje. Ik wil wel een kiekje bij dat Potjie Piepie.

P1290201

 

En op de buitenkoer worden we geconfronteerd met een kudde giraffen. Héél speciale giraffen.

Nu slaan we terug de richting Falcon Crest in. De rest van de namiddag en de avond wordt er eentje van zalig niksen, boekje lezen of mailtjes maken.